Vier jaar geleden leerde ik haar kennen en was meteen verliefd. Het klikte meteen we konden de hele wereld aan! Rode draad in ons verhaal is vertrouwen. Ik was in de zevende hemel, ik was jong maar zo gelukkig met haar! Na 2 weken betrapte ik haar op een kleine leugen, over dat ze met een jongen zou hebben gezoend. Ik kende haar nog maar net en het was nog maar pril. Die zoen maakte me niets uit, maar dat ze er in eerste instantie over loog wel. We gingen verder en kregen echt iets serieus. Eigenlijk waren de eerste twee jaren (op wat kleine ruzies na, die in elke relatie voorkomen) fantastisch. Zij had voordat ze met mij kreeg 2 jaar een relatie gehad met een jongen, waar ze geen contact meer mee had. Na ongeveer 2 jaar merkte ik dat haar ex haar belde. Dit was niet 1x, maar soms zelfs 5x op een avond. Het hield maar niet op. Ik liet blijken dat ik daar niet op zat te wachten en ze zei ook dat ze niet wist waarom hij belde. Op een ochtend heb ik toch haar telefoon gepakt en haar sms'jes gelezen. Stond niets bijzonders in. Tot ik keek naar de door haar verzonden berichten. Ik schrok me dood. Er stonden berichten in als 'ik heb wat lekkers in de koelkast gezet' en 'bel me morgen als je wakker bent, bedankt voor de fantastische avond'. Ik werd woest. Ze zei dat ik me niet zo aan moest stellen en dat ik het allemaal negatief zag. Ik ben toen weggegaan, ik trok het gewoon niet. Na +/- een maand begon ik haar weer te bellen, maar ze wilde ineens niets meer met me te maken hebben, terwijl ze er kapot van was (zei ze) dat ik wegging. Ik heb haar toen een half jaar niet gesproken. Na een half jaar belde ik haar ineens, gewoon omdat ik nog aan haar dacht. We spraken die avond af en het was ontzettend gezellig. Ze vertelde me dat ze een half jaar naar het buitenland zou gaan binnen een week, om stage te lopen, aan de andere kant van de wereld. Heel frustrerend, want ik hield nog steeds van haar. Nadat ze weg was, kregen we na 2 maanden contact. Het contact was zo goed, dat we op een gegeven moment dagelijks belden. De hele wereld zei dat ik gek was, maar ik ben naar haar toe gegaan en we hebben een supertijd gehad.
'Samen' terug in NL: Op een gegeven moment komt dan toch het onderwerp 'wat heb je toen het uit was allemaal gedaan'. Toen zei ze ook dat ze met haar ex naar Parijs is gegaan, maar dat er niets is gebeurd. Hoe slecht het ook klinkt, ik geloofde het niet. Na veel druk uit te oefenen bleek dat er wel meer is gebeurd. En ook andere dingen die ze ontkende bleken waar. Ik heb haar gevraagd alle contact met hem te verbreken en dat heeft ze ook gedaan.
Ze heeft zelfs een keer met mijn beste vriend gezoend (toen het uit was). Dit heeft ze me ook niet verteld. Ik merkte dat zij anders deed en dat hij anders deed als we met z'n 3'en waren. Ik heb gebluft en achteraf bleek het nog waar te zijn ook. Ik heb m'n beste vriend na jaren vriendschap aan de kant gezet. Na ongeveer 3 maanden merkte ik dat zij geen initiatief meer nam om leuke dingen te doen. Ze deed ook niet meer lief. Dingen die ik lief bedoelde werden negatief geinterpreteerd, ik kon niets meer goed doen, terwijl ik alleen de beste bedoelingen had. Op een avond hebben we ruzie gehad en zijn we gaan slapen. De volgende dag was het volgens haar over en uit. Ik was gebroken en wist niet meer waar ik het zoeken moest. Ik heb wel 1000 oplossingen aangedragen, maar zij was er helemaal klaar mee. Het voelde alsof een glazen wand voor m'n neus stond en ik geen kant meer op kon. We hebben nog een paar keer afgesproken (nadat zij contact zocht) en dan was het gezellig. Ze gaf op een gegeven moment signalen af waaruit ik concludeerde dat ze me miste. Ik ging dus weer m'n best doen om er wat van te maken, maar kreeg weer de deksel op mijn neus. Ik heb haar meerdere keren verteld dat ik nog van haar hield, maar ze zei dan dat ze ook van me hield, maar was verder heel koel en afstandelijk en zei dat ik niet meer zo vaak moest bellen. Nu belt ze niet meer terug en ze belt me sowieso nooit meer. Het doet nog steeds (ookal is het nu 3 maanden uit) ontzettend veel pijn. Ik denk de hele dag aan haar, wat ze doet, met wie ze is en de gedachte dat ze ooit van een ander zal zijn maakt me helemaal kapot. Ik doe geen leuke dingen meer, ik ben in heel veel dingen het plezier kwijtgeraakt omdat ik de hele dag aan haar denk en als ik dan wat leuks meemaak, ik dit met haar wil delen, maar ze 'is er niet meer'. De liefde kan keihard zijn. Ik geloof er zelfs niet meer in en vraag me af of ik ooit nog wel iemand vertrouw en een relatie aan wil gaan, omdat ik nooit meer door zo'n hel wil gaan. Ik heb haar altijd zo goed mogelijk behandeld, deed alles voor haar en ben uiteindelijk bijna mezelf verloren omdat ik me in allerlei bochten wrong om het haar naar haar zin te maken, terwijl zij niets meer voor mij deed. Ik vraag me zo vaak af 'waar heb ik dit aan verdiend' en hoe ik verder moet.