Zoals ik de vorige keer schreef ben ik gelukkig met mijn huidige vriend alleen heb ik mijn ex na al die jaren ngo steeds niet 100% losgelaten. En ik zie echt midden in het proces voor de laatste 5%. En in dat proces (4 jaar na dato, dat het uit ging vanuit hem maar na veel aan-uit-aan-uit ook vanuit mij) heb ik mijn ex zelf toegevoegd op facebook (we komen elkaa rnooit tegen).

Sinds het dus uit is, bijna vier jaar geleden, hebben we een jaar nadat het uit was nog contact gekregen en dachten we dat het nog eens moesten probren. Hij haalde mij daar voor open (ik herkende dit "vechten" voor mij van toen we nog echt een fatsoenlijke" relatie hadden, toen deed hij dat ook), maar toen we elkaar ontmoet hadden trok hij toch terug. En dat is ook beter, want het was al de derde breuk dus er zat niks anders meer op voo rbeide om het toch maar achter ons te laten. HIj deed dit vervolgens, ik niet. Dus verbrak ik het contact.

Toen dus twee jaar geen contact gehad. In die tijd ben ik verder gegaan, met toch nog een heel klein deel dat hem nog steeds niet heeft losgelaten. Niet omdat ik hem terug wil, integendeel. Ik heb een vriend waarmee het wel hartstikke goed gaat en waar ik veel van hou. Maar toch denk/dacht ik nog regelmatig aan mijn ex (en daardoor dacht ik ook dat hij nog aan mij dacht, wat natuurlijk niet zo was als dat ik dat deed).

Dus toen hij na die twee jaar contact met me op nam via Facebook, allemaal vertelde over de recente scheiding thuis (zijn moeder en diens vriend, dus zijn "stiefvader" gingen uit elkaar een jaar geleden, erg sneu..) en over een verliefdheid die hij had gehad en op niks was uitgelopen, en hij vroeg naar hoe het met mij ging en met mijn thuis. Heel aardig eigenlijk allemaal, toen wist ik niet hoe ik het moest plaatsen. het deed me erg veel. Ook toen hij zei: niet verkeerd oppakken he! Maar ik vind het leuk dat we nog best goed met elkaar door een deur kunnen! Ik bedole he tniet verkeerd maar je was dus geen verkeerde keuze". Ik was daar natuurlijk weer van slag van, terwijl hij het denk ik wel gewoon echt vriendschappelijk allemaal bedoelde. Hij had mij immers allang helemaal losgelaten.

Dus ik verbrak het contact weer (dat was een half jaar geleden). En nu een goede week geleden nam ik tochw eer contact op (facebook verzoek). Omdat ik vind dat ik hem moet zien zoals het nu is (vriendschap/kennis) dan hoe het was (anders kan ik nooit normaal met hem praten zonder zelf iets te voelen of zonder te denken dat hij ergens naartoe hint). Maar dat doet best pijn. Het gesprek wat daaruit volgde namelijk was helemaal niet zoals dat goede vriendschappelijke gesprek een half jaar geleden dat vanuit hem kwam. Het was erg kort, wel geinteresseerd, maar het viel stil na tien minuten en dat was het. Ik denk niet dat hij er nog po zat te wachten, of beter gezegd: dat het hem niet meer boeide. Had ik dan die vriendschap van een half jaar terug moeten koesteren?

Toch is het gelopen zoals het is gelopen. Ik ben blij dat ik het gedaan heb, omdat het echt wel alles in een (pijnlijk) persepectief plaatst. DIt is precies wat ik wilde opzoeken, maar het doet stiekem echt pijn. Ik heb dit ook met mijn vriend gedeeld, en ook gezegd dat dit niet wil zeggen dat ik hem terug wil, en gelukkig begreep hij me en dat laat osn alleen maar dichter bij elkaar groeien. Alleen mijn ex... Tsja, het blijft voor mij gevoelig. Oo kal zie ik dat het met mijn ex echt niet ging, er zat destijds ZO veel leifde. Ik kan dat niet loslaten... Nooit niet, ben ik haast bang...

Kunnen jullie alsjeblieft hier op reageren ? Heb ik het goed gedaan? Moet ik het gewoon tijd geven? Heb ik verkeerd beslissingen gemaakt destijds door de vriendschap toch maar weer op te schorten?