Mijn vriendin (néé, ex-vriendin) is er vier weken met een ander vandoor gegaan na acht jaar een mooie relatie (althans dat vond ik), en ik zit nog steeds nogal in de put. Ik dacht dat ik de hele kerst eenzaam en alleen zou zijn. Wat vond ik mezelf zielig...

Gelukkig heb ik toch iemand gevonden om gezellig uitgebreid een goede pasta voor klaar te maken en lekker te eten: mijn vorige ex! Met haar heb ik het acht jaar geleden uitgemaakt. Na vijf jaar een intense LAT-relatie, omdat ik totaal tot over mijn oren verliefd werd op mijn "huidige ex" en ook "ervandoor ging". Ik maakte het op een, ehrm, niet-zo-nette manier uit. Ik was 23 en helemaal maf toen. Ze (mijn vorige ex dus) is daar toen maandenlang van van de kaart geweest, en toen bij mij na een maand het besef "indaalde" wat ik haar had aangedaan zijn we weer wat naar elkaar toe getrokken. Mijn huidige ex had daar gelukkig ook veel begrip voor. De afgelopen jaren is het contact met mijn vorige ex wisselend geweest, mede doordat zij soms halve jaren in het buitenland vertoeft. Zij heeft sindsdien nog een stuk of drie relaties geprobeerd maar die stopten eigenlijk al voordat ze begonnen. Ik heb acht jaar lang spijt gehad, niet van DAT ik het had uitgemaakt maar wel HOE. Hierover hebben we gelukkig in de loop der jaren veel kunnen praten.

Ze zou nu dus kunnen denken: boontje komt om zijn loontje. Ze zou kunnen denken: nou merk je zelf eens hoe dat voelt. Ze zou kunnen denken: lekker puh. Ze zou allerlei wraakgevoelens vervuld kunnen voelen, ze zou, ze zou... Maar gelukkig heeft zij wél hersens en beheersing op de juiste momenten, want dat doet ze allemaal niet! Ze heeft me de afgelopen weken bijgestaan door heel veel met mij te mailen. Mij ontzettend rationeel een heleboel vragen te stellen, mij af te kappen op momenten dat ik een emotionele spraakwaterval uitspoog, alleen op mij in te gaan als wat ik zei ook rationeel ergens op sloeg... God wat heeft zij me veel geleerd over Echte Vriendschap de afgelopen weken! Zij heeft zelf een geliefde sinds een paar maanden (blijkt ondertussen) maar die woont in Amerika -waar zij van zes tot twee maanden geleden verbleef- en nu is ze dus zelf ook alleen met Kerst. Haar familie woont in zuid-europa...

En nu gaan we dus gezellig eten. Bij mij thuis. Voorzichtiiiiiig!!! Ze heeft uiterst duidelijk gemaakt dat ze géén avances wil, ook al weet ze dat de aantrekkingskracht tussen ons nog groot is en dat ze zelf ook de neiging gaat voelen. Ze heeft duidelijk gezegd: als je te dichtbij komt dan moet ik dingen uitleggen aan mijn vriendje in Amerika en dat wil ik niet. En daarom weet ik één ding zeker: ik ben haar zo dankbaar; geen freaking HAAR op mijn hoofd die eraan denkt om ook maar IETS te doen dat haar op dit moment last bezorgt. Daar is mijn dankbaarheid veel te groot voor. Koesteren die vriendschap!

Liefdes komen en liefdes gaan (blijkbaar), maar de vriendschap met MIJN eerste partner blijft (hopelijk) altijd bestaan!

En ondanks dat ik nog steeds zwaar in de put zit is er door deze vriendschap toch een lichtje met kerst gekomen.

Mensen, soms komt de vriendschap uit een onverwachte hoek! Grijp alles aan, praat met mensen die jou kennen, en maak er wat moois van. Hoe kut alles nu ook is.

Ik geniet vanavond op deze koude kille kerstavond even van het feit dat ik op een of andere manier weer een beetje vrede heb met de wereld. Morgenavond lekker eten (en waarschijnlijk lekker huilen) met een Echte Vriend, en overmorgen wel weer verder zien.

Had het nooit verwacht, maar ik heb weer Zin In Kerst! Ik ga eens een lekker pastagerecht uitstippelen vanavond.