Toch is het raar, dat je na een relatie van 30 jaar, eerst vecht om die te behouden en dat je op een zeker moment, je realiseert dat je je eigen leven moet gaan leven en dan de kracht ergens vandaan haalt omdat dan ook te doen.
Je pakt de draad weer op,geeft nieuwe invulling aan je leven, je ontmoet nieuwe mensen.
Het lukt je uit het dal te klimmen, het gaat goed, je lijkt niet meer verdrietig of boos
maar dan zijn er in een keer weer van die momenten dat je je realiseert, wat er is gebeurd, wat je is overkomen, wat je moet missen, wat hij moet missen, dat zijn van die momenten, dat je verdriet, boosheid en alleen zijn, weer boven komen, je s'nacht niet kunt slapen en je steeds weer ligt te denken, waar is het toch fout gegaan.
Gisteren heb ik mijn taoeage laten bijwerken, een stukje van hem weglaten halen, het deed pijn(letterlijk en figuurlijk), maar het voelde goed.
Zo blij als ik was toen ik thuis kwam, zo verdrietig voelde het vannacht, toen ik me realiseerde, het is echt voorbij, ik had voor mijn gevoel het laatste draadje tussen ons doorgeknipt.
Na dat verdrietige gevoel, van vannacht, heb ik weer een stap gemaakt in het loslaatproces. Dat is wat je steeds doet, stappen nemen in dat proces. Het zijn dan nog maar momenten en geen dagen meer dat je verdriet en boosheid, je overmannen.
Toen hij bij me wegging, dacht ik echt hier kom ik nooit meer overheen, maar het is heel gek, hoe je toch uiteindelijk in staat bent, om er mee te dealen en verder te gaan.
Er zullen, best nog wel van dat soort verdrietige momenten volgen, maar ik weet nu ook dat het snel voorbij gaat en je opstaat om verder te gaan met je nieuwe leven.
Ik hoop dat anderen, die nog aan het begin staan van zo'n proces, hier een beetje houvast aan hebben,