Gisteren ben ik gezellig langs geweest bij een vage kennis van mij. Iemand waar ik waarschijnlijk nooit mee om zou gaan als ik nog een relatie met mijn ex had. We hebben samen heel veel vriendjes af zitten zeiken en ik ben weer tot nieuwe inzichten gekomen. Mijn ex had altijd een hekel aan deze jongen, maar vertelde nooit waarom. Het bleek dus dat mijn ex, toen het uit was tussen die jongen en zijn vriend, een hele psychische analyse had zitten maken aan de bar en dat het er op neer kwam dat mijn kennis overal de schuld van had en psychisch niet helemaal in orde was. Dit was de reden waarom ze elkaar niet meer mochten. Ik vond dit een raar verhaal, maar mijn kennis kon wel meer mensen noemen bij wie het net zo was gegaan. Bovendien heeft mijn ex zijn exen altijd uitgemaakt voor de meest instabiele wezens en me aangeraden absoluut niet met ze om te gaan. Met een van hen speel ik nu in een toneelstuk, en het is gewoon niet waar wat mijn ex allemaal heeft lopen blaten over haar! Het is ook wel erg makkelijk om al je problemen maar telkens bij de ander neer te leggen. Nu vallen er een aantal stukjes op zijn plaats. Waarom maar weinig mensen enthousiast waren toen we een relatie kregen, bijvoorbeeld. Ik realiseer me nu ook dat het beeld dat ik van heel veel mensen heb, niet gebaseerd is op mijn eigen oordeel, maar op de psychische analyse die mijn ex van die mensen heeft gemaakt. Toen ik bij die kennis weg ging had ik echt een beetje het gevoel dat ik twee en half jaar geleden had moeten hebben, ik zag namelijk in wat voor een reputatie mijn ex had opgebouwd en hoe kinderachtig hij zich tegenover sommige mensen heeft gedragen. Nu ben ik hier het doelwit van, ik ben nu degene met borderline, veel te gevaarlijk om mee om te gaan natuurlijk.

Als ik zijn vrienden tegenkom en ze kijken raar naar me, ben ik bang voor wat ze over me denken. Ik weet hoe geloofwaardig hij kan zijn, ik heb twee jaar lang alles geloofd wat hij me vertelde over anderen. Hij leek het allemaal zo goed te weten. Vaak kwam het er op neer dat hij liever niet meer met die mensen om wilde gaan want ze hadden toch te veel problemen en daar kon hij niet mee om gaan. Hij was er zelf soms verbaasd over dat mensen op een of andere manier altijd hun problemen uitten naar hem, ik vraag me af of men dit echt wel deed.

Vandaag moest ik hem wel opbellen, omdat een aantal dingen mbt het huis en de internetverbinding nog steeds niet geregeld zijn. Ik heb hem voorzichtig gevraagd of we nog een keer konden praten over wat er afgelopen maanden nou allemaal gebeurd is, voor mijn gevoel heb ik het nog steeds niet af kunnen sluiten en nog steeds niet mijn weerwoord kunnen geven. Hij zei dat dit niet kon, het was moeilijk voor hem want hij deed dit voor het eerst (en ik niet dan?) Hij vond nog steeds hetzelfde van mij als hij twee maanden geleden vond toen het uitging. Ik vind dit erg jammer. Ik zal hem er nooit van kunnen overtuigen dat ik misschien wel een heel normaal persoon ben. Ergens voelt het alsof ik recht heb op die erkenning. Maar ik zal het nooit krijgen, voor hem blijf ik altijd het gestoorde meisje met borderline dat niet zonder hem kan. Ik weet dat het niet waar is, zonder hem voel ik me lichamelijk in ieder geval beter en geestelijk ook een stuk ontspannener. Ik begin zelfs al bijna te geloven dat ik wel een normaal mens ben. Toch blijft zijn mening belangrijk voor me, omdat ik nog steeds veel om hem geef...