Hallo,

Om te beginnen zal ik eerst iets over mezelf vertellen... Ik ben 30 Jaar en woon sinds enkele jaren in het buitenland, destijds verhuisd wegens mijn grote liefde. Ik heb een zeer moeilijke jeugd gehad. En dat niet alleen in de schooltijd.

Het is allemaal begonnen hoe ik ongeveer 4 / 5 jaar oud was. Mijn oudere broer is begonnen met de pesterijen - ik heb vanaf mijn kindheid een afwijking aan mijn linkervoet gehad waardoor deze iets naar binnen gedraaid stond. Aangezien er verschillende dingen gebeurd zijn waar ik niet direkt over wil praten is hij begonnen scheldwoorden te verzinnen die wat hij mede door mijn vader (want die gebruikte ze ook tegen mij) op school is gaan rondbazuinen, met als gevolg dat ik op zeer jonge leeftijd al bijna geen vrienden had.

Dit werd zo extreem dat het niet meer alleen bij geestelijke mishandeling maar ook lichamelijke mishandeling in de vorm van slaan etc verder ging. Mijn vader had zowieso al altijd een los handje gehad. En heb via andere vernomen dat hij zulke suggesties redeneerde van: "wat ik niet heb gehad hoeven mijn kinderen ook niet te hebben".

Dit ging zo door totdat een jaar op 17 / 18 mijn gehele jeugd is eenvoudig weg vernield. Na die tijd probeerde ik mezelf te veranderen voor andere. En dit lukte gedeeltelijk ook, echter kwamen iedere keer de signalen weer naar boven van mijn vernielde jeugd.

Ik leerde op 19 jarige leeftijd een meid kennen die wat dan wel een stukje jonger was als ik maar toch. We kamen bij elkaar en weer uit elkaar het was een knipperlicht relatie. Nadat het de 1e uitging was ik kapot, zij was tenslotte de "eerste". Ik heb me toen m.b.v. een paar vrienden weer goed kunnen vangen. En zo leerde ik ook wel weer andere vrouwen en nieuwe vrienden kennen.

Totdat ik in 2000 mijn laatste ex leerde kennen, een mooie meid met een heel zorgzaam karakter een bijna onvoorstelbare voorstelling maar het is zo. We leerde elkaar in een discotheek in Duitsland kennen -normaal gesproken ging ik altijd in belgie op stap- en het vonkte meteen. Nadat wij elkaar 2 weken kende moest ik naar het ziekenhuis en zij heeft daadwerkelijk mijn leven gered. Aangezien mijn huisarts en het ziekenhuis het onnodig vonden voor een noodopname, heeft zij me opgehaald met haar oude autootje en heeft mij in Duitsland naar het ziekenhuis gebracht, waar een spoed operatie heeft plaatsgevonden.

Ze is iedere dag naar het ziekenhuis gekomen en heeft me bezocht, ook tijdens de overige 3 operaties stond ze altijd ter zijde.

Dit vond ik heel fijn maar van de andere kant gaf het mij ook het gevoel dat ik haar nooit zou kunnen verliezen. Ik verandere mede door problemen op mijn werk en haar werk en vanalles ging mis. Toen ik goed en wel uit het ziekenhuis was, ging mijn vader erin met longkanker. Daarna sterft haar vader bij een bedrijfsongeval, we hebben eigenlijk geen jaar gehad waar niets was. Normaal gesproken zou men denken dat door zulke situaties een relatie sterker moest worden maar toch niet.

Ook ik begon af en toe echt aggresieve buien te krijgen waarbij zij zo angstig werd en probeerde van mij te vluchten. Waarom doe ik zoiets geen idee...

Uiteindelijk besloot zij om november 2004 te knoop door te hakken en zij deelde mij mede dat ze de relatie wilde verbreken -we woonde inmiddels sinds 2002 samen- en ik ging door de grond.

Ik ben een gehele tijd alleen geweest en heb therapie gehad en inmiddels mijn job verloren. Dan ben ik begonnen met drinken en mij weer helemaal proberen te veranderen naar buiten toe, maar gefixeerd op een relatie (ik kan niet alleen zijn) dus dat mislukte op de een of andere manier zag men mij als een soort casanova en trekte ik alleen vrouwen aan die op zoek waren naar een luisterend oor of een One night stand.

Dan leer ik mijn huidige vriendin kennen ze is 11 jaar jonger als ik, ik ben wel gelukkig met haar maar toch, ik krijg mijn ex vriendin niet uit mijn hoofd en voor 99% zou ik mijn huidige vriendin verlaten als zij voor mijn deur stond.

Ik houd van mijn huidige vriendin en we passen op zich wel goed bij elkaar alleen was ik in de relatie met mijn ex vriendin veel verder we hadden beide een goedbetaalde job etc.

En de moraal van het verhaal is dat ik uiteindelijk alles zelf kapot gemaakt heb...

Uiteindelijk besloot zij