Hoi,ik wou hier is proberen mijn hart te luchten en advies te horen, omdat ik nogal vrij onzeker en verlegen ben.Zo'n 2jaar geleden leerde ik mijn eerste "lief"kennen we zaten in dezelfde klas, het was begonnen als vriendschap maar al gauw waren we 2 handen op 1 buik. We waren van karakter het tegenovergestelde maar hadden wel dezelfde dromen en doelen in ons leven, alleen waren we jong en volgens mij in de mooiste tijd van ons leven( de sex was gewoon af , elke 17 jarige puber droomt ervan) ,mijn ouders waren ook in een scheiding en ze heeft mij daar heel goed door geholpen. 6 maanden gingen voorbij de zomer vakantie was daar een zorgeloze zomer en daarna gingen we samen verder studeren. we gingen in augustus nog naar londen vlak na haar reis met haar ouders en haar chirokamp. 2 weken ging ik ze niet zien ,we waren nog nooit zolang uit elkaar geweest en toen was het omzeep. op het chirokamp werd ze versierd door iemand 10 jaar ouder en één van haar vrienden gaf het nummer van mijn vriendin aan die gast.Na veel twijfelen en alle twee wenend heeft ze het toch uitgemaakt , omdat we alle twee nog zo jong waren en ze nu nog niet kon beslissen om voor altijd al bij iemand te blijven, dus verstond ik haar. ik probeerde het te relativeren ,ik was kalm, maar plots brak er iets in mij ik was razend ,woedend op haar en ook op die vent (allé wie van 26 valt op een kind van 17 jaar). ik verbrak alle contact Facebook ,sms... ik stuurde haar nog een brief met de reden waarom ik ze niet meer voor een tijd wou horen +de tickets van londen die ze door had verkocht. 2 maand later kwam ik ze tegen op café waar alle mensen van mijn streek en vroegere school in de studentenstad samen kwamen, ik had al redelijk wat gedronken en vroeg hoe het met haar ging, het ging allemaal heel goed met haar ze was zeer optimistisch zoals altijd, maar ik kon het niet laten om te zeggen dat ik haar miste, toen zei ze "ik kan daar niets aan doen, zet er u nu gewoon over!!!" ze zei ook dat ze met die vent afsprak ,er al sex had mee gehad... en ze deed alsof ik lucht was. Ik was kapot, 1 jaar depressief en mijn studie vergooid, niets kon mij nog schelen.Het ergste vond ik dat we dezelfde vrienden groep zaten, dus ik ving altijd wel iets op van haar en verwaarloosde ik mijn vrienden omdat ik er niet wou zijn als zij daar was. ik heb me nu herpakt doe mijn nieuwe studie met hart en ziel ,haal goeie cijfers en ben weer wat zelfzekerder, ik heb mij in die rouw periode mijzelf gevonden dus het heeft ook zijn positieve kanten gehad. ik heb ze niet meer gezien of gehoord sinds dat café incident.En nu komt het,
ik had gehoord via mijn 2 beste vrienden ook 2 goeie vrienden van haar dat ze de laatste 6 maanden heel erg depressief was ,een echt emotioneel wrak (totaal omgekeerd van hoe ze vroeger was) ze heeft haar studies op gegeven en wil gaan werken wat ik totaal niet van haar verwacht zou hebben. ze is echt een slim. ik weet niet hoe het komt ,ook al wenste ik haar zoveel ongeluk toe en hetzelfde verdriet van wat ik had meegemaakt, heb ik medelijden met haar ,ik wens haar dat helemaal niet toe ,ik wil dat ze gelukkig is zoals mij, en ik twijfelde of ik iets van mij zou laten horen of niet ,gewoon als vriend omdat ik weet dat ze moeite heeft met contact te houden met vrienden en "echte" vrienden heeft ze niet echt. Diep van binnen blijft ze wel mijn beste vriendin die ik 2 jaar geleden had en mij door moeilijke tijden geholpen heeft , en ik weet niet hoe het komt maar ik voel dat het precies mijn schuld is dat ze zo verdrietig is , had ik misschien niet zo kwaad moeten zijn en gewoon normaal tegen haar blijven doen zoals daarvoor dan kon ik er nu voor haar zijn.Ook ben ik na haar niemand meer tegen gekomen waar ik "verliefd" ben op geworden ze mogen nog zo knap zijn, niemand interesseert mij ofwel heb ik gewoon angst om nog is hetzelfde voor te hebben.
Het doet wel deugd om mijn verhaal is te kunnen doen ik loop er al zolang mee rond.