Gister heb ik je nog gebeld om tegen je te zeggen dat ik het helemaal niet wou uitmaken, maar dat er wel iets moest gebeuren. Dat ik je wou laten weten dat het ontzettend stom van me was en ik daar spijt van heb. Maar je onderbrak me en je zei dat ik jou te vaak van me heb afgestoten en dat je daar enorm gekwetst van bent. Je zei het is te laat om je nog een kans te geven, die heb ik je al vaak gegeven. Waarom duwde ik hem iedere keer van me af? Dat wou ik niet en toch deed ik dat.
Nu heb ik mede daardoor een enorm schuldgevoel. Het is voornamelijk mijn schuld dat het uit is. Ik merk vooral last van me buik en constant die krop in me keel. Ik eet nauwelijks, krijg letterlijk geen hap door me keel of ik word er alweer misselijk van.
Gister ben ik op advies van een vriendin naar de huisarts gegaan en die heeft me doorverwezen. Nu wacht ik nog op het telefoontje van die praktijk.