Hallo allemaal,

Heb nog nooit gedachten uitgewisseld in een virtuele wereld, maar heb nu toch echt wel behoefte om mijn verhaal op te schrijven. Here go's...
Sinds een paar maanden is mijn moeizame relatie waar ik veel energie in heb gestoken, stuk gelopen. Hij maakte het uit om een of andere lulreden. Ik was het in eerste instantie niet eens met zijn besluit, maar legde me er bij neer. Al snel voelde ik naast mijn verdriet toch ook wel een opluchting. Ik hoefde niet meer te vechten, te twijfelen en teleurgesteld te zijn. Daarnaast voelde ik de sterke drang om mijn ex te confronteren met mijn visie op het geheel..namelijk dat de problemen in onze relatie vaak voortkwamen uit zijn moeite met de binding. In onze relatie was er namelijk altijd wel een reden waarom ik niet 'de ware'voor hem was..Nu het uit was, had ik zoiets van; wacht eens even...volgens mij staan de zaken er zo voor..

Op mijn laatste mail die echt niet hatelijk of boos van aard was, maar waarin ik ook aangaf afstand te willen nemen hoorde ik niets meer. Hij zou twee weken later vertrekken naar het buitenland voor een maand.
Ik hoorde niets meer en dat deed zoveel pijn. Maar heel verstandelijk dacht ik; okay, jij gaat er op jouw manier mee om en ik moet echt hier doorheen. Zelfs als ik huil om hem, bedenk ik me dat het over gaat en dat het er nou eenmaal bijhoort. Ik bel mijn vriendinnen als ik het even niet zie zitten of weer twijfel. Ik richt nu heel erg op mijn werk en doe leuke dingen. als ik het even moeilijk heb, laat ik dat maar toe, heb geen zin om te doen alsof er niks aan de hand is..Ik heb nou eenmaal af en toe the blues...

Twee weken geleden had ik afgesproken met een familielid van hem, omdat ik met haar goed kon opschieten. Al snel tijdens onze afspraak kwam ik erachter dat dit toch te vroeg voor mij was. Ze lijkt op hem en daarnaast was het heel confronterend om haar te horen zeggen dat ze van hem had gehoord dat het uit was..en daarnaast zei ze, 'maar ja het werkte toch niet tussen jullie.' Auw!!! Het was alsof ik een deur in mijn gezicht kreeg..Ik heb het nog even uitgezeten en ben weggegaan en toen kwamen die blues weer..
Ik hoorde ook dat hij de volgende dag terug zou komen en dat was ook vervelend omdat ik hem nu weer tegen zou kunnen komen. Ik fiets nu soms minder relaxed door mijn woonplaats en mijdt plekken waar hij ook te vinden is..Want ik weet dat hem zien, mij pijn gaat doen.
Nou was ik een beetje hierover heen...kreeg ik een paar dagen later een sms. Dat hij terug was en of ik zin had om wat te drinken. Pardon?? of ik zin heb om wat te drinken, nee!!! Hij had niks meer van zich laten horen en dit was het eerste wat hij schreef..Ik heb even nagedacht, maar wist dat hem weer zien te pijnlijk zou zijn en mogelijk op een teleurstelling kon uitlopen. dus zei dat het me beter leek van niet.. Ik voelde me sterk, maar achteraf komen bij mij die twijfels weer.

Nu lag er deze week een brief van hem op de mat. Die had hij geschreven toen hij in het buitenland zat, maar was pas na drie weken aangekomen. Nu ben ik echt even uit het veld geslagen..Hij schreef een brief alsof we gewoon vrienden zijn en alsof er niks aan de hand is. Hij zei niks over mijn mail en schreef helemaal niet over zijn gevoelens en vroeg alleen of ik ook nu zo sterk ben als altijd. Verder was het een reisverslag en hij vroeg aan het eind of ik hem wou schrijven wanneer ik de brief ontving voordat hij zou aankomen en anders of ik hem alsjeblieft wil mailen of bellen..Het doet zo'n pijn dat hij zo kan overstappen van relatie naar oppervlakkigheid. Alsof ons samenzijn helemaal niets betekend heeft..Alsof hij een deel kan overslaan.
Het overgrote deel ben ik sterk en ook tegenover hem. Ik wil hem nog steeds niet zien, omdat ik weet dat dit beter is. Zelfs nu hij in het buitenland is geweest, kan hij niet tot de essentie komen..maar word ik weer zo kwetsbaar..Ik ga twijfelen aan de gevoelens die hij ooit voor mij had en heb het gevoel dat ik maar zo'n slappe zak ben.

sorry lang verhaal, maar moest het kwijt..