Stop making sense

afbeelding van Akemi

Piekeren is één van mijn toptalenten. Ook één van de redenen waarom mijn officiëel-wel-maar-gevoelsmatig-nog-niet ex het moeilijk met me had. En nu denk ik me in allerlei bochten om deze hele toestand te kunnen plaatsen. Maar voor elke verklaring is weer een tegenargument te bedenken.

Op dit moment zie ik het zo:

1. We pasten eigenlijk verdomd goed bij elkaar. (Of zoals hij zei: we lijken zoveel op elkaar dat het niet meer leuk is.) Gisteravond keek ik op wat datingsites. Gewoon om te zien hoe zoiets werkt, wat voor mensen daar zitten. Ik heb mezelf beloofd dat ik toch zeker een half jaar, misschien wel minstens een jaar rust moet nemen. Maar waar het om ging: er waren best wel jongens/mannen die me aardig leken, alleen kon ik niet voorstellen dat zij me zouden snappen zoals hij dat deed, met alle tegenstrijdigheden.

Tegenargument: misschien vindt hij nu dat we totaal niet bij elkaar pasten, was dat allemaal onzin. Zoekt hij een heel ander type vriendin nu. Hij is al aan het veranderen, heb ik het idee. Bouwt vriendschappen op met de kennissen die ik het minst sympathiek vond... Gaat fanatiek sporten en valt zelfs af... o_O Waar blijft mijn lief van vroeger?

2. We hebben natuurlijk allebei onze mindere kanten. Alleen hakte de onaangename kant van de één precies in op een zwak, kwetsbaar punt van de ander. We brachten niet alleen het beste in elkaar naar boven, maar ook vaak het slechtste. Maar daar leren we van en een volgende keer gaat het beter.

Tegenargument: ik probeer de dingen aan mezelf te veranderen waar hij het meest op afknapte: pessimisme, cynisme, onzekerheid, laag zelfbeeld. Niet voor hem, maar voor mezelf. Alleen lijken die slechte trekken juist extra bevestigd te worden doordat hij het heeft uitgemaakt. Soms heb ik gewoon geen zin meer om te vechten en lijkt het alsof ik alleen maar verder wegzak in een inktzwart wereldbeeld.

En hij beweert wel dat hij dingen anders zou moeten doen, maar in alle contact tot nu toe herhaalt hij alleen de dingen die me het meeste kwetsten. Zwelgen in schuldgevoel, dramatiseren, maar communiceren ho maar. Goed, wie weet kan hij dat bij een andere vrouw wel, is hij gewoon bang voor me of zo. Maar ja, dan ligt het dus ook weer aan mij... zucht. (Zo denk ik dus in cirkeltjes)

3. We zouden het heel goed kunnen hebben, als we het beter hadden aangepakt. Minder aan elkaar vast hadden gezeten. Maar hij heeft in de loop der jaren een aantal domme dingen gedaan die mijn vertrouwen in hem geleidelijk hebben vernietigd. Het is raar: ik hou nog zielsveel van hem, maar vertrouwen doe ik hem al lang niet meer.

Tegenargument: nee, deze hele relatie was gewoon fout. Had veel eerder afgekapt moeten worden. We waren samen omdat we iemand nodig hadden, en niet specifiek elkaar. Anders had hij mijn vertrouwen niet geschonden. En als hij snel iemand anders vindt is dat geen rebound, maar weet hij dankzij mij eindelijk wat hij wel zoekt in een vrouw. Dikke kans dat het de liefde van zijn leven is.

Twee vrienden van ons waren elkaars rebound. Ze zijn nu anderhalf jaar verloofd en staan op het punt aan kinderen te beginnen. De vriendin van het stel vertelde me dat ze haar ex soms nog sprak. En hij was geen steek verder gekomen, vond ze. God, laat mij dat niet zijn, zo'n eeuwige, verbitterde ex. Maar ieder idee dat de boel op orde kan stellen, is wel weer weg te redeneren...