alles eens neerschrijven, ik ben nu al aan het wenen. Toch moet het van mijn hart voel ik – alhoewel ik me zo dwing om de feiten onder ogen te zien.

Ik ben 28, en heb ldvd. Tussen mijn 18 en 22 was ik samen met een heel lieve jongen, laten we hem X. noemen. Toen hij begon te werken, en ik nog een jaartje verder studeerde, begon ik me aan hem te ergeren. Uiteindelijk werd ik verliefd op één of andere flierefluiter en heb ik mijn relatie zonder twijfel aan de kant geschoven.
Zoals te verwachten duurde het niet zo lang met de nieuwe man in mijn leven. Enkele weken nadat ik mijn relatie gedaan had gemaakt, zag ik hem op café met iemand anders kussen. En omdat ik eigenlijk wel wist dat het zo’n type was, heb ik hem onmiddellijk buiten gesmeten. Nee, ik wou dit geen tweede keer meemaken.

Ondertussen liepen mijn studies op zijn einde en begon ik te werken. Ik ging alleen wonen in het huis dat X en ik samen hadden gehuurd, maar waar hij nooit is komen wonen. Ik nam contact op met vrienden en leerde Y kennen, die ik al jaren kende maar waar ik niet mee bevriend was. Zij is enorm altruïstisch en nam me op sleeptouw. Alle problemen kwamen naar boven en dat was goed – ik voelde me terug beter. Wij hadden veel steun aan elkaar, want ook zij had enkele zaken waar ze mee worstelde.

Enkele weken na mijn verjaardag was zij triest omdat een vriend van haar net begraven was. Toen heb ik haar gekust. Zij dacht even dat het gewoon een uiting van vriendschap was, maar ik wist wel beter. Op het moment dat ik haar kuste voelde ik de kriebels in mijn buik. Ik was verliefd, en nu op een vrouw!
Om een lang verhaal kort te maken: zij trok al snel bij me in. We hadden het geweldig: beste vrienden, superliefde. Zij was mijn alles. Elke avond haastte ik me naar huis om bij haar te zijn, en omgekeerd was dat duidelijk ook zo.
Af en toe hadden we wel een mindere periode, maar dat lag eerder aan mij. Als zij mensen in haar omgeving ziet die haar nodig hebben (remember het altruïsme), dan gaat zij daar volledig in op. Dan leek het me net alsof ik een maandje lang niet bestond, tot de contacten tussen haar en die andere persoon weer verwaterden. Ze heeft me vaak verweten dat ik jaloers was, maar eigenlijk had ik maar één keer reden daartoe. Ik ben er niet trots op, maar ik had haar mails gelezen waarin ze schreef dat ze, op weg naar een gemeenschappelijke vriendin, de ganse treinreis had getwijfeld of ze haar ging kussen. En dat ze ’s nachts, toen ze op de bank bleef logeren, had gedacht om bij haar in bed te kruipen. Ze heeft het niet gedaan, maar toch... ik kreeg een duidelijke prik. Vertrouwen opbouwen was moeilijk, zeker omdat enkele maanden later een nieuwe persoon met problemen langskwam. En ik mocht niet jaloers zijn!

Na een drukke zomerperiode verraste ze me met een reisje. Super! We kwamen weer tot rust en alles ging weer geweldig. Want dat wil ik wel duidelijk stellen: ze is de vrouw van mijn leven. Ik kan me niemand anders inbeelden, gewoonweg omdat wij elkaar zo perfect aanvullen en aanvoelen.
Enkele maanden daarna, op onze vijfde verjaardag samen, vroeg ze me ten huwelijk. Natuurlijk zei ik ja! Ik voelde me in de wolken, mijn leven was perfect.

Nu zijn we net zeven maanden later, en mijn leven is niet meer zo perfect. De laatste maanden had ze het wat moeilijk op haar werk, en ik probeerde haar daar volledig in te steunen. Ondertussen regelden we ons huwelijk (over minder dan drie maanden normaal) en onze huwelijksreis. Leuke dingen om je mee bezig te houden natuurlijk. De laatste maand zag ik haar heel weinig en wou ze niet meer nadenken over o.a. onze uitnodigingen en zo. Uiteindelijk vroeg ik haar vorige week woensdagavond, of het enkel haar werk was dat haar dwars zat. Ze zei ja, maar dat ze ook twijfels had. De twee dagen daarna was ze op weekend met haar werk, en miste ik haar enorm. We belden bijna constant naar elkaar, alletwee aan het wenen. Op vrijdag had ik dan ook het huis mooi gemaakt, en een briefje voor haar gehangen “welkom thuis x”.

Die vrijdagavond kwam ze maar niet thuis. Nadat ze van weekend was teruggegaan, ging ze drinken met een vriendin. ’s Nachts kreeg ik een berichtje dat ze bij haar ouders ging slapen. Ik belde onmiddellijk. Ondertussen, een week later, slaapt ze daar nog altijd. We horen elkaar nog heel veel, en zien elkaar nog bijna elke dag. Ze twijfelde of ze met mij kon trouwen.
Sinds de nacht van dinsdag op woensdag weet ik dat ze verliefd is op iemand anders. Dat is de reden van haar twijfels. Wat kon ik anders zeggen dan dat ik het al gevoeld had. Blijkbaar had ze de voorbije weken elke avond met die persoon afgesproken en hierover tegen mij gelogen. Ze is verliefd omdat die alles heeft wat ik niet heb. Y en ik passen perfect samen, vindt ze zelf ook, maar hebben naast overeenkomsten ook veel verschillen. En net die persoon, die ik de laatste weken ook al verschillende keren had gezien, denkt hetzelfde als haar over veel dingen: er is meer in het leven. Laat ons samen sporten en de wereld ontdekken. Tja, wie wil dat niet... Ik ben saai, want ik denk dat een mens ook moet werken om geld te verdienen om te kunnen eten, in een huis wonen en om leuke dingen te doen.

Sinds gisteren is ons huwelijk afgelast. Hoe het verder loopt, weet ik niet. Als ik haar vraag of ze ons nog een kans geeft, antwoordt ze daar niet op. En toch wil ik zo graag die kans! Mijn wereld is ingestort - ik houd me recht aan de kleine kans dat we, als ik haar tijd geef, toch nog samenkomen. Maar ik ben zo bang voor het moment dat ze me zegt dat dat niet meer zal gebeuren...

Wat moet ik doen? Of wat moet ik niet doen ? Ik probeer haar niet meer zelf te bellen of te sms’n. Maar ik spring op mijn telefoon als ik iets van haar hoor.

Bedankt om te lezen