Ja waar zal ik beginnen. Na een zevenjarige relatie een punt achter je
relatie zetten dit gaat je zeker niet in je koude kleren zitten.
Je kiest voor elkaar en je denkt klaar te zijn voor je hele leven.
Je kiest ervoor om samen een kind te mogen krijgen en er samen voor te
gaan zorgen.
En dit laatste was niet het geval.
Dit is de grootste krenking die je je maar kunt voorstellen (naast alle krenkingen die je al reeds beleefd hebt).
Je als beginnend moeder in de steek gelaten voelen.
Een Partner alleen maar aan zichzelf denkt als
hij maar gelukkig is. Ik gunde hem alles
en hij gunde mij niets. Dit klinkt even kort door de
bocht maar zo is het wel. Het is nu 2 maanden
geleden dat ik er een punt achter heb gezet en ons
kind is nu pas 2 jaar. Ik sta er nu alleen voor
en hij wil nu wel opeens de leuke vader gaan spelen.
Dit maakt mij woedend wat mij betreft moet hij echt
oprotten.
In belang van ons kind die moet weten wie zijn
vader is moet ik wijs handelen. En dit kost mij verdomde veel
moeite. Het is zowieso moeilijk om met deze situatie om te gaan.
Je hebt een kind waarvoor je moet zorgen je je moet ook nog eens
voor jezelf zorgen.

Ik wil geestelijke rust en die denk ik nooit meer te krijgen met een
ex partner die mij terugwil en voortdurend gouden bergen beloofd.
Nu opeens wil je alles voor mij doen. Dit maakt mij ontzettend boos
en verdrieting. Wie herkend zich in dit verhaal en wil dit met mij delen?

Francis