Wat een dag zeg...Een dag waarop ik weer eens veel aan het huilen ben, waarop ik jou zo erg mis. De dag dat we vaak samen bij elkaar waren.
Hoe moet ik nou zonder jou?! Ik wil niet zonder jou, sorry maar ik kan het geloof ik nog niet accepteren. Ik snap er helemaal niks van...Hoe kan je al die mooie momenten opgeven?! Die waren zo mooi, zo intens...We voelden ons het gelukkigst als we bij elkaar waren...Ik weet dat van jou ook.

Ik weet dat ik verder moet, soms gaat het beter dan de andere keer. Maar ik zou er alles voor over hebben om jou terug te krijgen...Terwijl ik je niet zou terug moeten willen. Omdat je me weer eens pijn hebt gedaan, omdat je gewoon eigenlijk zwak bent. Zwak om tegen je ouders in te gaan, zwak om je eigen keuzes te maken, zwak om het niet recht in mn gezicht te zeggen...

Alles doet me aan jou denken. Met uitgaan denk ik veel aan jou, ik zie ook alleen maar jongens die op jou lijken. Maar niemand zal aan jou kunnen tippen. Qua uiterlijk niet, en qua karakter ook niet.

Ik weet bijna zeker dat dit niet is wat je wil. Of ben ik dan zo naief?

Hoe voel jij je lieverd? Ben je het aan het accepteren? Zal voor jou makkelijker zijn dan voor mij, jij weet hoe je ouders doen als we contact zouden hebben. Ben je me proberen te vergeten door middel van andere meiden? Ik hoop het niet...Gelukkig heb je dat de afgelopen 5 maanden ook niet gedaan. Omdat je nog zoveel om mij gaf.
Of voel je je supergoed? Dat geloof ik gewoon niet...Je doet wel zo van buiten, maar van binnen...Ik weet dat je me nog zo vaak miste. Is dat nu dan opeens over?

Lieve schat, jou zal ik nooit vergeten. Jij betekent nog steeds zoveel voor me. Het doet me wel superveel pijn dat het nu weer zo is gegaan. Ik weet hoeveel we voor elkaar voelen en hoeveel we om elkaar geven. Waarom doe je dit nou??? Waarom kom je niet voor jezelf op??

Ik hou van je mijn lieve mannetje!

Liefs mij