Zo raar, maar op de een of andere manier gaat het vriendschappelijke contact me toch makkelijker af dan ik dacht.
Hij zei al die tijd al voordat ik echt het huis uit was, dat hij vrienden wilde blijven, maar ik wist niet of ik dat wel wilde en of ik dat wel aankon.
Gek genoeg gaat het nu een beetje vanzelf.
Af en toe bij mij gepaard met de hoop dat het goedkomt, andere dagen met het idee dat het echt beter zo is en dat we inderdaad maar gewoon vrienden moeten blijven.
Het geeft me wel nog steeds een vreemd gevoel.
Gisteren ben ik mn post en nog wat spullen gaan halen bij hem, hij bood aan me op te halen ( ik heb zelf geen auto). We hadden allebei nog niet gegeten dus hij besloot dat we samen ff wat konden eten.
We hebben het over allerlei dingen gehad behalve over ons. Ik wil hem niet opjagen of lastigvallen met vragen, ik wil niet dat het op een ruzie ofzo uitdraait. Ik denk dat het daar nl. nog te vers voor is.
Zag hem dus voor het eerst weer sinds een week, vreemd gevoel, eigenlijk wilde ik het liefst een knuffel en dat hij zou zeggen dat hij me mist en dat het misschien een vergissing is en we het nog een keer moeten proberen.
Dit is ook de reden waarom ik gister nergens over ben begonnen.

Maar heb wel het gevoel dat hij het echt geaccepteerd heeft en echt alleen maar als vrienden verder wil. Zover ben ik nog niet, het is zo wisselend, ik wordt gek van die stemmingswisselingen.
De ene dag sta ik erachter en ben ik er ook van overtuigd dat we hier goed aan hebben gedaan, de andere dag mis ik hem zo en baal ik zo van deze situatie en hoop ik zo dat het weer goedkomt.

Ik hoop zo dat ik dit snel een plekje kan geven en snel verder kan met mijn leven, met of zonder hem. Ik wou dat ik net als sommige van jullie al een jaar verder was en kon zeggen dat het nu heel goed met me gaat en dat ik me zo goed voel en me niks meer van mn verdriet kan voorstellen.
De tijd gaat altijd zo snel, maar wanneer je een keer wilt dat ie echt zo snel gaat lijkt ie wel te vertragen.

Groetjes,
Quiche