Waarom kom ik niet los?

afbeelding van Akemi

Nog twee weken en dan is het een jaar uit. En nog altijd heb ik geen rust. Waarom blijf ik hem missen? Waarom accepteer ik mijn leven niet zoals het is? Waarom komen toch telkens weer die tranen? Waarom blijf ik me een slachtoffer voelen en gedraag ik me ook zo?

Zondag lag ik op de bank bij mijn ouders te janken: 'ik wil naar huis, naar [stad waar we samenwoonden, aan de andere kant van het land], naar W... ik wil naar huis...' Mijn vader merkte terecht op dat dat 'thuis' niet meer bestaat. Maar ook bij mijn ouders voelt het niet meer als thuis. Ik vlucht nog steeds naar hen toe als het slecht gaat, en gisteren stelden ze voor dat ik weer een tijdje bij hen zou logeren... Maar ik wilde toch weer terug naar mijn eigen flatje, naar mijn eigen spulletjes.

Ik voel me alleen goed als ik in bed lig, als ik kan slapen... En iedere ochtend wakker worden is zwaar. Maar mijn lijf blijft ademhalen, mijn hart klopt nog steeds... Dus ik sta elke ochtend ook gewoon op. Doe m'n best om goed voor mezelf te zorgen. Zolang m'n lijf door wil, doe ik mee. (Ondanks alles ben ik niet fysiek ziek geworden en ik heb ook geen grammetje gewicht verloren.)

Een zinvol, waardevol leven opbouwen in je eentje terwijl je altijd je ouders of je ex om je heen hebt gehad... oef, het valt niet mee. Geluk is niet hetzelfde als een constant goed gevoel, dat besef ik inmiddels wel. Geluk ligt niet in aanzien of status. En geluk ligt in je dromen op tijd loslaten, voordat ze je opvreten omdat je ze niet waar kan maken.

Maar de dromen blijven terugkomen als nachtmerries. De buikpijn en tranen blijven bij de gedachte aan hem. Het idee dat wij niet samen gelukkig kunnen zijn... Hoe krijg ik het in 's hemelsnaam uit mijn hoofd?

Misschien omdat het zo willekeurig lijkt... Voor hetzelfde geldt waren we nog samen geweest, heb ik soms het idee. Een paar kleine dingen anders, een paar woorden anders, en we hadden het misschien volgehouden. Dat zou ook zeker niet makkelijk zijn geweest, maar samen lijkt me toch nog steeds beter dan alleen...

Sorry als dit onsamenhangend of drammerig is... Ik probeer mezelf op deze manier een beetje op een rijtje te krijgen.