Ik ben Pamela en heb een dochtertje van bijna 16 mnd. Ben sinds 1 januari met dr alleen. Eigenlijk ben ik nooit echt samen met haar en haar vader geweest sinds ze geboren is. Ondanks dat ze was gepland ging t gelijk bergafwaarts met onze relatie toen ik zwanger was. En met oud en nieuw heeft ie er een punt achter gezet en dat nog wel over de telefoon. Vanaf toen had ik nergens meer zin in,was t liefste alleen thuis. Huilde om alles. Nu heb ik dat gevoel niet meer zo sterk maar t steekt af en toe de kop nog op. Vooral als ik veel discussies met hem heb over de wijze hoe hij met zn vaderschap omgaat. Ben heel erg in hem teleurgesteld en voel me nog steeds in de steek gelaten. Maar er zijn ook momenten dat we t goed met elkaar kunnen vinden en dan voelt t net alsof we nog samen zijn. Dat verward me zo. Heb t gevoel dat hij me aan t lijntje probeert te houden. Vriendinnen zeggen dat ik hem wat betreft onze dochter nie zoveel kansen moet geven om dr toch weer te kunnen bezoeken. Ik probeer me op die momenten op te stellen als een sterke en vastberaden moeder maar als puntje bij paaltje komt ben ik heel zwak. Kan en wil me eigenlijk ook nie op een zwakke manier aan anderen laten zien maar ben moe van me sterker te houden dan ik ben. Voel me heel eenzaam en er alleen voor staan ook al heb ik genoeg hulp van mn familie. Vraag me af wanneer dit gevoel eindelijk over gaat en ik me weer helemaal op mijn leven kan richten.