Ik was uit met vrienden en er was in stad totaal niks te beleven! Toen liep ik langs zijn werk, hij moest die avond werken. Ik zag hem staan bij de ingang, ik maakte tempo erin en iedereen vroeg zich af waarom ik zo snel liep. Een vriendin moest pinnen en dat was verderop. Maar toen we weer terugliepen van het pinautomaat werd het hun duidelijk. Een vriendin ging daarom extra vervelend doen, ze schreeuwde me naam en 1tje begon: ow hij kijkt om het hoekje hoor! Erg gemeen, erg gemeen. Heb het hun 10x gezegd dat ze dat niet moesten doen, maar ze wouden duidelijk zijn aandacht hebben. Wat ze gelukkig niet kregen, of er niet naar uit zag. Want hij was druk bezig met zijn werk.

De avond vorderde..van de hele vriendengroep waren er nog maar 2 over. Twee vriendinnen van mij en ik. Na een paar uur was er nog steeds niks te beleven, dus ja. We waren nooit in die ene speelhal gwst, mijn vriendinnen wouden wel eens zien wat het nou was. Ik durfde niet echt, want hij moest die avond daar werken. Ze zeiden tegen mij: je laat je toch niet op de kop zitten door hem? Steeds dichterbij kwam die ingang. Hij was met een aantal jongens buiten aan het praten. Hij keek eerst nog naar beneden terwijl hij aan het praten was,todat hij mij in zijn ooghoek opving. Gelijk hefde hij zijn hoofd en zijn ogen werden groot. Probeerde tussen zijn vrienden uit te komen en zei me gedag. Verbaasd als hij was. Ik ook, maar ik schonk er niet veel aandacht aan en liep snel naar binnen. Ik liep richting de kassa. Hij bleef naar me kijken, want een vriendin gebaarde lachend terug dat hij moest komen. Waarschijnlijk gebaarde hij van: moet ik even komen?

Snel kwam ie aangelopen en stond al snel achter de kassa. Keek me met zijn grote ogen aan, twee handen op de kassa, maakte zich groot. Stond btje naar voren geleund alsof hij indruk wou maken. Hij moest lachen en zei: wat doe je hier? Ik zo...nou er was niks in de stad te beleven, dus we dachten laten we dit eens gaan proberen, want we zijn hier nog nooit gwst. Hij keek de hele tijd met een glimlach op zijn gezicht naar me, en staarde met zijn grote ogen mij diep aan. Je zag dat hij het lastig vond, btje zenuwachtig was ie. Hij luisterde aandachtig naar mijn verhaal en moest aan het eind lachen: dus jekomt mij maar vervelen? Uhmm jaa, uuhmm nee haha, kijk er was niks anders dusss..ik helemaal in de stress :$ Snel zei ik: maar we weten niet hoe het hier werkt, kan je het ons uitleggen? Ja ja zei die, okeey je hebt dus een pas nodig. Nog steeds zijn indrukgevende houding. Ik zo ja dat weet ik: hij zo nou dan? Waarom vraag je het dan nog en hij lachtte zich suf. Omdat ik verder niet weet hoe het werkt. Hij legde alles aan mij uit, week met zijn ogen nauwelijks van me af, legde alles aan mij uit en niet aan mijn vriendinnen. Glimlach op zijn gezicht en ogen ontzettend mooi. We moesten zeggen hoeveel punten we op die pas wouden hebben. Na heel wat minuutjes waren we er nog niet uit. Hij keek me steeds aan en zei: wrm zet je er niet zoveel punten op? blabala na een tijdje zei die weet je wat? Roep me maar als je eruit bent. maar hij kwam al snel terug met de vraag of ik het al wist. Ik gaf hem het aantal punten, hij zette het erop en vertelde mij hoeveel het ging kosten. Hij hield zijn handje al mooi op met een blik die mij aan het lachen moest maken, ik legde het geld in zijn hand. Even raakte onze handen elkaar en je zag dat hij het ook wel spannend vond, haha toch dom eigenlijk. mijn hart ging sneller kloppen toen we elkaar even aanraakten, zelfs na zo'n lange tijd dat we uit elkaar zijn. Hij gaf ons de pas en we gingen onze eigen gang. Ik lette niet zoveel meerop hem, stiekem hoopte ik wel dat hij mij in de gaten hield.

Wow...toch raar. 2 weken daarvoor waren we met vrienden naar de bios gwst...hij durfde niks te zeggen. Nu? Het gesprek verliep zo soepeltjes en makkelijk, we lachten allebei en even straalde ik weer. Toen ik wegging zeiden me vriendinnen: zie je nou wel! Zo erg was het niet, het verliep super! Je moet echt wat alleen met elkaar gaan doen, spreek met hem af! Want het ging zo goed tussen jullie. Ja het ging goed..we waren eindelijk eens alleen. Zonder zijn vrienden, die druk op hem zetten. Die zeggen: jullie mogen niet naast elkaar zitten in de bios want dan hebben jullie last van elkaar! Hij is denk ik gwn bang met die vrienden erbij, want hij kwam nu uitzichzelf naar me toe. Stelde mij vragen en negeerde me absoluut niet. Een hele overwinning...mijn angst overwonnen, ik durf nu eindelijk naar die speelhal toe haha.

Nu hoop ik dat hij ook zo durft te doen met die vrienden erbij. Dit zal vast weer de nodige roddels gaan opleveren, nu hopen dat hij zijn mond kan houden over onze plotselinge ontmoeting. Goh..wat was hij verbaast zeg. Ik stond ineens voor zijn neus hihi

Liefs, Dearest...