Bij voorbaat: deze blog hieronder is niet gericht aan bezoekers hier. Het gaat om mijn persoonlijke ervaringen. Ik kan me voorstellen dat het niet voor iedereen interessant is. In dat geval zou ik zeggen loop er svp aan voorbij.

Met deze blog richt ik me tot jou Trebor, dat is niet je werkelijke naam, dat weten alleen jij en ik. Dit ben ik, en je weet wie ik ben, ik ben je ‘’soulmate’’ of hoe het ook mag heten. Voor mij betekent dat dat iemand qua ‘ziel’ dicht bij de ander staat. Dat is alles, wat mij betreft tenminste wel. Sommigen , waaronder jij Trebor, gaan erg ver daarin. Dat doe je doordat jij niet meer de verantwoordelijkheden neemt voor je daden. Er is teveel geschreven en teveel betekenis gegeven aan het concept ‘’tweelingziel’’ en dat is voor sommigen gevaarlijk, waaronder voor jou Trebor. Want door al die informatie kun je het bos van de bomen niet meer onderscheiden, precies wat er met jou is gebeurd.
Want je bent en blijft wel degelijk verantwoordelijk voor wat je doet, Trebor. Akelig he, dat ik zo direct tegen je spreek, dat vind je vast confronteren. Ik weet dat je nu wilt ontkennen en vluchten. Dat is niet omdat ik dat aanvoel, maar omdat jouw geschiedenis dat laat zien. Dat ik nu tegen je spreek is omdat ik je een kans wil geven. Een kans om vrede m et jouzelf te bewaren. Het gaat namelijk niet goed met je, zolang ik niet in de buurt ben. Je hebt het gevoel dat je je verstand verliest. Dat betekent dat je jezelf afhankelijk hebt gemaakt van mij. Ook weer het gevolg van de vele informatie over ‘tweelingzielen’.
Probeer jou en mij eens los daarvan te zien. Je hoeft niet te ontkennen dat er een soort van band is of schijnt te zijn (want zeker weten doet niemand) tussen jou en mij. Accepteer die ‘’gelijkheid van zielen’’, dat is een betere omschrijving, want het woord ‘’band’’ geeft een soort van verbintenis weer en die hoeft er juist niet te zijn. Jij denkt aan mij, en ik denk aan jou, misschien wel constant. Het verschil is, dat ik in de tussentijd geleerd heb jou op de achtergrond te laten ‘’draaien’’ zeg maar. Je kunt het vergelijken met een computer waarop meerdere programma’s tegelijk draaien, maar de gebruiker van de computer werkt op dat moment maar met 1 programma. Dus ik merk wel dat jij als achtergrond programma actief bent, maar ik heb geleerd dat te accepteren, jij bent er gewoon en je plopt af en toe op en dan druk ik je met een muisklik weer weg, en ga verder met waarmee ik bezig ben, mijn hoofdprogramma ,zeg maar. Dat doe ik telkens weer, en ondertussen raak ik er zo bedreven in dat het een automatisme wordt. Ik accepteer het als iets wat er bij hoort, iets wat ik niet meteen kan veranderen, iets wat ik niet onder controle heb, nu althans niet.
Een andere reden waarom ik me nu tot je richt heeft te maken met wat ik hierboven aangaf, namelijk dat ik je de kans wil geven vrede met jezelf te hebben. Ik vind niet dat je eerlijk bent. Nee je doet allerminst integer. Want wat zou je tegen mij zeggen als je nu tegenover mij zat, wat zou je recht in mijn gezicht zeggen? Jij en ik weten dat dat misschien 1x is gebeurd , in al die tijd. En 1 of 2 keer hebben we elkaar via de telefoon gesproken. Daarna nog een paar sms’jes. De boodschap die jij mij gaf was toen dat jij niks met mij wilde. Nou ja , punt uit. HOU je daar dan ook aan. Want heel eerlijk was dat niet want ondertussen gaf je me wel andere signalen, waardoor ik steeds met jou wilde praten erover. Ik wilde weten waarom je dat deed. Maar jij wilde mij en jezelf de kans niet meer geven om gewoon openlijk erover te praten.
Dan kan het niet lang duren of het gaat mis. Mis omdat het van binnen borrelt, maar het lukt niet om je te uiten. Dus ik werd heel erg boos. Boos omdat je constant dubbele signalen afgaf. In het echt zei je dat je niks met mij te maken wilde hebben, maar op het internet via chat’s en schuilnamen zei je iets anders, of liet je blijken op zijn minst wel contact met mij te willen hebben. Je zult nu zeggen ‘’maar dat ben ik helemaal niet geweest’’. Juist omdat je dat blijft ontkennnen, ben je je verstand aan het verliezen. Heb ik gelijk of niet? Je mag het wat mij betreft blijven ontkennen, ik zit er namelijk niet meer mee. Zoals ik zei geef ik je nu gewoon een kans. Ik had het ook niet hoeven te doen namelijk. Want ikzelf heb mij niet afhankelijk van jou gemaakt en ik kan heel goed zonder jou. Dat weet je heel goed. Dat voel jij, dat ik zonder jou kan. En daarom gebruik je allerlei manipulaties, allerlei trucs om mij aan je te binden om mij van jou afhankelijk te maken. En heb je het idee dat het lukt? Nee he? Jouw manipulaties hebben precies het tegengestelde effect van wat je eigenlijk wilde bereiken.
(Elastiek om je hand, daar heb ik ook iets over gescheven in mijn andere blog samen met ‘’loslaten’’)
Dus als je nu in het echt als jouzelf Trebor, in mijn gezicht zou zeggen dat je niks met mij wil omdat het o.a. onacceptabel is, omdat jij al een partner heb en ik inmiddels ook, waarom kan het dan wel via zijweggetjes? Via chats onder schuilnamen? Leg dat eens uit, heb eens het lef om dat uit te leggen in mijn gezicht? Jij en ik weten dat jij dat lef niet hebt.
Zoals ik al aangaf kon het lang uitblijven tot de bom zou barsten. En die is gebarst. Die bom heeft tot het een en ander geleid. Dat mijn gevoel naar jou toe veranderd is onder andere. Dat voel jij en daarom heb jij nu pijn. Een paar jaar geleden was het nog razernij, je was woedend omdat je voelde dat ik afstand van je begon te nemen, vanwege je gedrag. Ik werd letterlijk misselijk van je, van hoe je deed. En ik vroeg me in alle ernst waar in hemelsnaam ik verliefd op was geworden, want ik herkende je niet meer. Jij was niet degene die jij toen liet zien aan de buitenwereld. Jij was iemand, geworden, een kant van je waar ik helemaal niks mee te maken wilde hebben. Niet dat ik dat soort signalen eigenlijk al veel eerder had opgepikt, toen ik nog verliefd op je was, maar je weet hoe het gaat als je verliefd bent, dan negeer je alle signalen.
Nu ik toch bezig ben, laat ik dan maar meteen vertellen wat je hebt gedaan en wat voor effect dat op mij heeft gehad. Je gaf brieven die ik je schreef aan iemand anders. Voor mij waren die brieven ‘’heilig’’ omdat het over mijn gevoelens ging. Maar je verraadde me achteloos. Dat gebeurde steeds weer, tot een paar jaar geleden toen was de maat vol voor mij. Je bleef maar Judassen terwijl ik alleen maar een open gesprek met je wilde, juist omdat je zo tweezijdig bleef doen: iets anders zeggen maar iets anders doen. De maat was voor mij vol en daarom begon mijn gevoel voor jou te verbrokkelen, het sijpelde langzaam weg. Precies dat voelde jij en daar ging jij een stokje voor steken want je wilde niet dat ik op iemand anders verliefd zou worden. Nee, want dan kon je ‘’mijn ziel’’ niet meer gebruiken.
Dus je ging aangifte doen van stalking. Op die manier kon je mij aan je binden. En is dat gebeurd in de zin die jij wilde? Ik dacht het niet. Want dat had je namelijk niet hoeven te doen. Ik smeekte je nog om het niet te doen om het op andere manieren op te lossen, om alsjeblieft met mij te praten, maar please zei ik doe geen aangifte, doe mij dat niet aan please. Weet je nog? Maar jij ging stug door. Ergo: toen ik je vroeg om alsjeblieft ermee op te houden, liet je mijn mail aan de politie zien als bewijs dat ik je stalkte. De politie belde mij op en vertelde mij welke consequenties het zou hebben als ik nog contact met je zou opnemen. Dus die weg was en is voorgoed afgebroken.
Ik moest naar het politiebureau komen. Kun je het je voorstellen? Ik dacht dat wij een speciale soort van liefdesband hadden en ik moet naar het bureau komen om verhaal te doen omdat ik je zou hebben gestalked. Jij zou dat nooit hebben overleefd, je zou breken. Vanwegen het dubbele ervan. Aan de ene kant doe je alsof je niks met mij te maken wil hebben, terwijl je dat eigenlijk juist wel wil. Je wilt dat ik van je zou blijven houden, je wilt mijn liefde, mijn ziel, zodat je het als een vampier zou kunnen consumeren. Maar dan wel ondergronds, zodat niemand het ziet, zodat niemand je ware aard zou zien.
Die hele aangifte was bedoeld om mij onder controle te houden. Jij zou die overheidsinstellingen wel in je zak hebben, jij zou ze ook kunnen manipuleren. En dat deed je ook. Wie denk jij dat je bent, dat je alles en iedereen kunt controleren en naar je hand kunt zetten? Maar ergens houdt het op Trebor. Want ergens komt ‘’het Universum’’ mij te hulp , en dat is ook gebeurd.
Enfin, daar zat ik dus op het bureau. Ik weet niet meer precies wat er door me heenging, ik was verdoofd. Bovendien kon ik niet lang blijven stilstaan bij mijn emoties. Ik moest handelen, mijn verstand gebruiken, aan mijn gevoel had ik niets. En zo gemakkelijk was het niet om er te komen, ik moest stad en land afreizen. Ik kende de stad niet en moest uitvogelen welk vervoermiddel me daar zou brengen. Ik had nog nooit met de p. te maken gehad op een paar bekeuringen na. Ze lieten mij zien dat jij wilde dat ik vervolgd zou worden, dus dat het OM mij zou vervolgen, een verklaring met jou handtekening eronder.
Dat is ook gebeurd. Er is een rechtszaak gaande. Wat een verhaal op zich is, want vraag niet hoe het allemaal gaat. Gelukkig weet ik iets van rechten af. Daarom weet ik dat het niet pluis is, ‘’dat de zaak niet correct is afgehandeld’’ – en dat is een understatement - ongelofelijk echt ik sta ervan te kijken, wat daar allemaal mis kan gaan. Je zou haast denken met een bananenrepubliek te maken te hebben ipv met een democratische rechtsstaat. Of dat ook jouw werk is weet ik niet. Oh ga je dit nu ook tegen mij gebruiken? Ga je gang, ik vrees jou allang niet meer. Ik ben nu in hoger beroep gegaan omdat er een bedrag van mij geeist is wat ik jou zou moeten betalen plus ook nog eens celstraf van een paar maanden. Niet te geloven, verhoudingsgewijs krijgt een dealer minder.
Dus dat hangt er allemaal boven mijn hoofd. Dankzij jou, Trebor. Maar je denkt werkelijk dat je van mij houdt he? Dat laat jouw zieke kapotte brein je denken.
Dus daar staan we dan….dit is niet meer goed te maken, nooit meer. Je zou jezelf nog een soort van ‘’upgrade’’ geven als jij aan de OvJ zou verklaren niet langer meer achter mijn vervolging te staan. ‘’In your dreams’’ zeg je nu? Natuurlijk zeg je dat, want alles waar jij nu aan denkt is hoe jij jezelf nu veilig kunt stellen. Neen dat je spijt zou hebben, die verwachting of hoop heb ik allang niet meer want je zou het zo weer doen. Ja toch Trebor? Je zou alles precies zo weer doen om je eigen hachje te redden. Als je werkelijk spijt zou hebben en uberhaupt ook maar iets om mij zou geven zou je als een echte man met ballen, als een hero face to face met mij hebben gesproken en het mij recht in mijn gezicht te zeggen. Je zou de telefoon hebben genomen , mijn nummer heb je toch? Of je zou in de auto springen en voor mijn deur staan. Of je zou een sms met je echte emailadres die van Trebor in je hotmail account sturen. DAN, DAN zou ik nog respect voor je hebben. Nee dan zou ik echt van verbazing omvallen en blij zijn omdat jij toch bent zoals ik dacht dat je was. Als je dat zou doen, zou alles , alles wat jij me hebt aangedaan in het niet verzinken……………………………………………………………
………………………………………………………………………………………………………………………………………………………..
………..maar je hebt geen ballen, je bent een lafaard, een pathetische lafaard, Trebor, dat is wat jij bent. Of kun je mij en jezelf soms het tegendeel bewijzen?

Wat als mijn soulmate hier niet zit? Antwoord: he’d better be, oftewel hij mag hopen voor zichzelf van wel.