Dag Eva,

Jij liep bij mij al eens weg in oktober omdat je gevoel niet meer goed zat en omdat je enkel nog bij mij bleef omdat we al iets opgebouwd hadden. Ik denk dat jij dacht dat mijn oogkleppen dan volledig zouden opengaan en we naar de volgende fase van de relatie zouden kunnen gaan. We zijn echter vergeten te spreken te elkaar, maar echt spreken. Communiceren over wat we echt belangrijk vinden en van beide kanten elkaar toegevingen doen. Maar ik had dat nie door, ik had niet door dat ik je opnieuw moest verleiden..affectie geven.. Waarom zei je mij dat niet? Ik ben maar een simpele man, ik weet niet hoe vrouwen in elkaar zitten. Maar je bleef bij mij, waarschijnlijk hopen dat alles beter ging komen en ik die dacht dat alles terug snor zat.. terug het gewone leventje.. weinig avontuur, weinig affectie.. de dagelijkse sleur zeker..

En nu ben je effectief weg bij mij, na een maandje samengewoond te hebben op een appartement... en nu snap ik alles, hoe een relatie werkt en in welke valkuilen wij terecht gekomen zijn. we moesten meer gepraat hebben over onze gevoelens, wat meer affectie gegeven naar elkaar.. maar jij wou telkens vroeg gaan slapen, je was moe..je laag libido schreef je toe aan de verhuis, of het gemis van je ma, terwijl ik dacht dat het aan de pil lag.. terwijl ik je gewoon terug moest verleiden...
waardoor ik me dan beetje bij beetje afsloot in plaats van voor jou te vechten zeker. Hoe loopt alles in het leven?

Waarom denk ik nu altijd, moest ik alles toen geweten hebben wat ik nu wist, de dingen er véél beter zouden voorgestaan hebben. Ik zie en zag je enorm graag, maar we evolueerden meer naar een broer/zus relatie.. Ik was waarschijnlijk niet meer zo uitdagend voor jou en je verloor jou interesse in mij
Nu sta ik hier, 25 jaar oud, een maand geleden denkend dat ik ergens stond in mijn leven samen met jou.

Collega's die de nakende komst van hun baby vieren / of hun huwelijk. Mss had ik te weinig ervaring voor een lange relatie om die te doen lukken, ik weet het niet. Ik vind het gewoon enorm jammer en ik weet echt niet hoe mijn leven nu verder moet.. Ik heb wel een sociaal leventje, maar die ene speciale persoon in mijn leven was toch jij.. en ik weet niet of ik ooit nog iemand tegenkom waarvan ik onderste boven van ben en het wederzijds is..
En dat maakt mij enorm bang, kben heel lang vrijgezel geweest voor ik jou leerde kennen. Ik had wel losse scharrels enzo, maar toch, vrees ik meer en meer ervoor dat mijn tijd gepasseerd is en dat maakt mij wat depressief. Ik wil geen levenlang alleen doorbrengen zonder iemand speciaal als jou