Lief dagboek, wat haat ik mijn leven toch, hell on earth, elke dag weer, ik probeer met man en macht mijn dagen door te komen en doen wat er van me verwacht wordt. Maar wat kost het me een moeite, elke dag elke ochtend is het weer de grote vraag gooi ik het bijltje er bij neer of ga ik door, ik ga elke dag door anders zat ik hier niet, maar vraag niet hoe, met een kater van het wakker worden, kokhalzend van de stress, huilend van het gemis, paniekerig van mijn hartkloppingen, wanhopig van de eenzaamheid maak ik me op, klaar om te gaan werken in een wereld waar ik de enige schijn te zijn die niet meer wil leven. Het uitzicht op de middag waar ik mijn huis in mijn eentje ga betreden om daar vervolgens de avond alleen door te brengen, nog steeds niet kunnen koken, niet in staat vrienden te bezoeken, dus alleen thuis, tegen de nacht opzien, ook niet weten waarom ik de volgende dag in godsnaam weer wakker moet worden. Mijn stress heeft zich tegen me gekeerd, naast psychisch ben ik lichamelijk ook helemaal naar de klote, sinds jij me verlaten heb, nu 2,5 maand geleden heb ik mij niet een dag goed gevoeld, 3 blaasontstekingen, antibiotica, keelontsteking, darmen in de war, buikpijn, hoofdpijn, even naar de tandarts en nu heb ik ook kiespijn. Het aantal pillen wat ik de hele dag slik is niet meer te overzien, ik krijg nog steeds geen vast voedsel door mijn strot en loop echt op mijn wenkbrauwen, kan amper vooruit komen, heb het gevoel dat ik stervende ben. Heb gehoord dat jij een zelfmoordpoging hebt gedaan en er slecht aan toe bent, wat fijn toch dat dit alles moest gebeuren voordat jij inzag wat een goede vrouw ik eigenlijk ben, zo cru dat we allebei zo moeten lijden, en dat ik jou echt zo niet terug kan nemen, ik wil geen verslaafde als vriend, wil nou eens een normale man met een normale baan. Maarja wie zit zo onderhand op mij te wachten, het verdriet heeft mijn gezicht getekend, zie er niet meer uit. Zal ik toch genoegen met jou moeten nemen en hopen dat je niet weer psychotisch wordt en vreemd gaat, of zal ik je smeekbedes moeten weerstaan en hopen dat ik op een dag sterk mijn bed uit kom en de toekomst weer zie zitten?? Op dit moment zit ik op het randje en moet mezelf de hele dag beheersen je niet te vragen terug te komen en hopen dat ik niet het bericht krijg dat je dood bent. Met deze zorgen en nog een aantal andere moet ik de hele dag leven, andere mensen geven hun ongezouten mening, weten zij veel, ik word er in ieder geval kwaad om en dat maakt het dat ik helemaal geen zin heb om nog ergens op bezoek te gaan, het is gewoon een wisselwerking waardoor ik gewoon niet aan het sociale leven kan deelnemen en wordt teruggeworpen op het alleen thuiszitten, het is gewoon niet eerlijk; als je een leuk leven hebt, ga je lekker uit en wordt je gewaardeerd, en als het aan alle kanten tegenzit en je werkelijk geen reden tot lachen hebt wordt je gemeden. Krijg allemaal maar lekker de tering, stelletje klerelijers, mag hopen dat iedereen ooit zo'n verdriet krijgt, kijken hoe je je voelt!!!