Na 2 maanden bijna tot geen contact te hebben gehad met S. mailde ik haar afgelopen Zondag, gewoon om te vragen hoe het was enja, of ze al een ander had. Van het een kwam het ander en spraken we af in de stad waar ze nu woont (niet de stad waarin ik woon). We dronken wat en hebben gepraat. Er waren in eerste instantie wat spanningen maar het gesprek kwam langzaam op gang. Uiteindelijk bleek dat we beiden door waren gegaan en dat ze nog kwaad was over de dingen die ik had gedaan. Die dingen hebben niks te maken met vreemdgaan, maar is meer een jaloezie van haar kant. Ze heeft moeite met vertrouwen in mensen en dus ook in mij. Ze geeft tientallen redenen maar uiteindelijk komt het daar wel op neer. Ik verklaarde haar nog steeds elke dag aan haar te denken en dat ik graag contact zou blijven houden. Die avond heb ik mijn hart uitgestort en ook al heb ik met meiden afgesproken ik niet de fout maak om iets te beginnen met een ander puur om haar te vergeten. Aan de andere kant heeft ook zij `offers` gehad en dat snap ik al te best. Ze nam me dat wel kwalijk trouwens (bleek achteraf). Rond een uur of 2 zijn we richting haar gegaan, dit omdat er geen treinen meer reden. Ik zou dus blijven slapen. In bed hebben we geknuffeld en ik merkte aan haar dat ze het fijn vond. Verder is er niks gebeurd trouwens. Ik kon geen sex hebben en het had ons beiden geen goed gedaan, hoewel de mogelijkheid en de zin er van twee kanten best was. We vielen in slaap in elkaars armen en -stom dat ik was-. Ik had hoop.
De volgende dag moest ik vroeg weg vanwege een sollicitatiegesprek, en liet een briefje achter met mn nummer en of ze me wilde bellen. Ze wenste me succes (ben overigens niet aangenomen) en ik wenste haar een leuke dag toe. Ik wist dat ze moest werken in de stad waar ik dan weer woon en hoe laat ze op het station zou staan, dat had ze verteld. Ik wilde haar verassen door na mn gesprek haar op te wachten en haar naar haar werk te brengen. Wilde ook een roos kopen, maar dat ging niet door omdat het gesprek wat uitliep. Ze schrok toen ze me zag en zei dat ik dat niet had moeten doen. Ze zou me `s avonds bellen en met een collega meereizen naar haar werk. Goed, ik ging naar huis mn dingetjes doen. Ze sms-te `s avonds dat ze niet naar me toe kwam. Ik belde haar op en ze zei dat ze het ook niet wiste (ik zat toen in een meeting dus kon niet te lang praten). Ik heb haar daarna gebeld en toen kwam de scheldkanonne. Ze vertelde dat ik haar knuffelde en niet andersom en dat ze nooit van me zou kunnen houden. Dat ze mij en mijn leven haatte. Ik bleef volhouden dat het mij om haar ging en dat ik haar respecteerde. Er zijn -toen het net uit was- dingen gezegd )door beiden). Die niet zo netjes waren. Ik heb haar uitgelegd dat dat meer uit frustratie was dan wat anders. Verschil is wel dat ik mijn excuses heb aangeboden en zij dat nooit heeft gedaan, hoewel ze meer dingen heeft gezegd dan ik. Na het gesprek heb ik veel nagedacht en ik weet gewoon niet wat ik ermee moet. Ze is verder gegaan, ik op manieren ook, maar ik mis haar. Hoewel (en dat is veel tegen me gezegd) ze nogal een kort lontje heeft en ik derhalve beter bij een ander type pas. Stiekem weet ik dat ook, maar totaal geen contact lijkt voor mij moeilijk. Ik weet gewoon niet wat ik ermee moet...