Ik had gedurende 5 jaar een geweldige relatie met een geweldige man. En hoewel wij een langeafstands relatie hadden en natuurlijk onze problemen hadden, zoals elk normaal koppel. Ondanks dat, was er tussen ons veel liefde, we konden echt over alles praten, we hadden een geweldig seksleven, nog steeds een grote aantrekkingskracht, veel dezelfde interesses, maar toch ook veel aparte zaken, waarbij we elkaar vertrouwde en vrijheid gaven. Hij had het moeilijk met zichzelf, zijn thesis geraakte al drie jaar niet echt af, hij had vaak ruzie met zijn familie (zijn ouders zijn gescheiden) en hij had momenten dat hij echt triestig was, maar voor hem was ik het licht van zijn leven. Van februari tot mei verbleef ik in Italië, op een paar honderd kilometers van zijn huis, dus ik zag hem niet constant, maar toch veel meer, bijna elk weekend. En dat ging fantastisch, tot ik op een dag, eind maart, voor hem de hele dag had gewerkt, opgeruimd, gekookt en bij het koken liep de boel in de soep, ik had iets verkeerd klaargemaakt, waarbij hij razend werd op mij, dat was de eerste keer dat hij zo kwaad werd op mij, en ik heb hem dan ook gezegd dat hij eens goed moest nadenken over de situatie. Na een week belde hij me dat hij niet zonder mij kon leven, dat ik de vrouw van zijn leven was en dat hij zeker verder wilde met mij. Daarna ging het super tussen ons, maar ik had hem wel gezegd dat ik vermoedde dat hij een vorm van autisme had, met de vraag of hij zich wilde laten testen (een vriendin van mij heeft autisme en zij voelde dat zo aan, en ik herkende er ook veel in, en aangezien hij niet verder geraakte met zijn leven wilde ik hem proberen te helpen). In het begin was hij boos op mij, maar hij wist wel dat ik dat vertelde vanuit liefde, en hij bracht het tersprake met zijn mama, zij was woedend, en vond dat ik de slechtste vriendin was die er bestond! Dat ik hem niet waard was, etc... Zij gooide me buiten, dat was twee dagen voor ik naar België zou terugkeren, hij liet haar begaan, maar na een uurtje belde ze me terug, smekend om terug te komen, omdat hij anders nooit meer met haar zou praten. Ik ben teruggekeerd, voor hem, omdat ik hem doodgraag zag. De dag erna is hij met mij naar een stageplaats gegaan, voor mijn stage, waar we beide ziek werden, en hij enorm voor mij gezorgd heeft! Toen ik de dag erna naar huis vertrok waren zijn woorden letterlijk: 'ik heb met jou de vrouw van mijn leven gevonden, met jouw aan mijn zijde heb ik niets anders meer te wensen, jij laat al mijn wensen uitkomen'. Daarna ben ik vertrokken naar België, hij had het daar heel moeilijk mee, maar we hoorde elkaar regelmatig, en alles ging goed. Voor juni zou hij op stage gaan naar Sardenia, en ik wilde hem aanmoedigen en helpen om een vlucht te boeken (hij is niet zo goed met internet). Maar toen zijn pc crashte werd hij weer heel boos aan de telefoon en gooide hij de telefoon in. Toen hij de dag erna belde, wilde ik hem niet spreken, en de volgede dag stuurde hij een sms dat hij bang was dat hij me nooit meer zou horen of zien, dat hij niet kon zonder mij, maar dat ik het hem eerlijk moest zeggen als ik niet met hem verder wilde. Maar dat wilde ik helemaal niet, ik heb hem dus onmiddellijk gebeld om hem gerust te stellen en 's avonds heb ik hem geholpen met zijn stage.

Wat ik nog vergeten te zeggen ben is dat in maart zijn broer afstudeerde, en dat hij me toen letterlijk vertelde, als hij mijn broer niet was zou ik nooit meer met hem spreken, zo verbitterd was hij over het feit dat zijn thesis nog altijd niet klaar was.

Voor zijn vertrek naar de stage hoorde we elkaar elke dag, want hij had het moeilijk om te vertrekken, maar uiteindelijk vertrok hij, de eerste weken merkte ik dat hij het heel moeilijk had, maar ik kon niet veel voor hem doen, want hij was moeilijk bereikbaar toch probeerde ik er voor hem te zijn. Begin juni stuurde ik hem dolgelukkig een sms dat mijn thesis af was (in de hoop hem een positieve push te geven) en daar kreeg ik weinig reactie op, daarna hoorde ik hem wel, maar hij klonk niet hetzelfde als anders. Enkele weken later kwam ik erachter dat hij die avond iets was begonnen met een meisje uit portugal. En hij heeft ervoor gekozen van niet meer voor ons te vechten, en hij liet mij de relatie verbreken, waarna hij onmiddellijk in de armen van zijn nieuwe vriendin vluchtte). Als ik hem vroeg wat er mis was in onze relatie kon hij enkel zeggen dat wij de perfecte relatie hadden, dat het hem overkomen was, dat hij het niet begreep. Hij is dan op reis geweest naar Lissabon, en op de terugweg was ik de eerste die hij belde, waarbij hij me vertelde dat hij op haar gevallen was omdat ze hem aan mij deed denken, dat hij mij miste en dat hij heel vaak aan mij dacht. Enkele dagen later veranderde hij volledig, dan weer volledig, hij bleef aantrekken en afstoten. Dan wilde hij naar België komen om het op een fatsoenlijke manier af te sluiten, dan wilde hij mij nooit meer zien, ... Een wervelwind, waarbij hij begin september razend werd aan de telefoon en mij uitschold voor alles mogelijk en me toebrulde dat hij me nooit meer wilde horen of zien, dat hij blij was dat hij van mij vanaf was. Dan heb ik het erbij gelaten, wel gevraagd of hij mijn spullen wilde opsturen, maar dat zou hij misschien ooit wel eens doen, en dat was het dan. Op dat moment heb ik geprobeerd het echt van me af te zetten, dit was niet de man die me de laatste keer dat hij me in mijn ogen had gekeken had gezegd dat ik de vrouw van zijn leven was, deze man herkende ik helemaal niet meer! Einde september stuurde hij me plots een smsje, dat hij een lijst had gemaakt met mijn spullen en of ik die wilde controleren, maar dat hij vooral wilde weten hoe het met mij ging. Ik was op dat moment niet thuis en heb de sms pas gezien half oktober, waarna ik gereageerd heb dat hij de lijst maar moest doorsturen. En dan weer geen reactie van hem! Ik was dit zo beu, dat altijd moeten wachten tot hij eindelijk eens reageerde, dat ik besliste naar Italie te rijden, zijn vrienden steunden me, maar dachten toch dat het beter was dat ik niet ging, omdat zijn nieuwe vriendin in italie was, maar ik had nu tijd en dus wilde ik vertrekken. De dag voor ik zou vertrekken belde hij me plots, dat hij met me wilde praten (hij had zijn vriendin net naar de luchthaven gebracht), ik heb gezegd dat ik geen tijd had, maar dat ik de volgende dag met hem zou praten. En dat heb ik ook gedaan, face to face (tot zijn grote verbazing!), we hebben veel geweend, hij behandelde me als een princes, als zijn vriendin, in alle kleine dingen, de aantrekking was er nog steeds... Maar ik maakte hem duidelijk dat ik niet tussen een koppel in kom en aangezien hij me vertelde dat hij gelukkig was met haar. (al moet ik zeggen dat als hij haar foto op mijn vraag liet zien hij onmiddellijk haar ging verdedigen, dat ze er wel niet zo mooi opstond, etc) Hij wilde absoluut vrienden blijven en hij wilde absoluut contact blijven houden, hij wilde dat ik naar Italie bleef komen en hij wilde naar belgie komen, hij wilde met mij naar de sauna blijven gaan, etc... en zijn nieuwe vriendin moest daar niets van zeggen. Ook vertelde hij dat zijn nieuwe vriendin heel veel geduld had met hem, aangezien hij mij zo hard miste, maar ja, dat was toch normaal na een relatie van vijf jaar? En op een bepaald moment vroeg hij of het zou kunnen dat dit juist een tijdelijke 'break' was van ons, hij grapte er ook over dat wij later samen oud zouden worden. Dat hij nooit iemand beter zou vinden dan mij, ... Ik heb afscheid van hem genomen en vond tussen mijn spullen ' dat ik voor altijd zijn 'vlinder' zou zijn'... Daarna heeft hij verschillende keren contact met mij opgenomen, waarbij hij mijn koosnaam bleef gebruiken, maar ik probeer het contact luchtig te houden en niet te veel contact op te hemen, maar ook tijdens dat contact bleef het afstoten, aantrekken, hoewel het altijd heel gezellig was! Hij polste vaak of ik niemand anders had gevonden en vertelde me zelfs als ik met die of die iets zou beginnen dat hij dan daar wel eens een stokje voor zou steken (al grappend, maar hij had het toch gezegd!) Op een bepaald moment belde hij me dat hij echt nood had aan een vast contact, hij wilde me wekelijks horen, want hij had het moeilijk dat hij niet meer betrokken was bij mijn leven. Ik ging daarmee akkoord. Tot hij me 's nachts om kwart voor vier belde, ik had mijn gsm afstaan en zag het dus pas de volgende morgen. Ik dacht dat er iets erg gebeurt was met zijn familie, maar nee, hij was juist thuis gekomen van portugal, van zijn vriendin, en hij miste me, en hij had nood aan mijn stem te horen. Ik snapte er helemaal niets meer van. Hij zegt me dat hij gelukkig is met zijn vriendin, maar ik vind dat moeilijk te geloven (al probeer ik mezelf misschien iets wijs te maken). Ik heb dan ook beslist om al het contact te verbreken en hem gevraagd mij tijdelijk met rust te laten, want dat ik geloofde dat hij 'tussen twee vrouwen' zat en dat dat ongezond was voor beide soorten 'relaties'. Hij zat met tranen in zijn ogen, dat ik zijn beste vriendin was, dat hij niet zonder mij kon, maar dat hij wel zou proberen het te respecteren, als het niet te lang was, voor een maandje of zo. Ik heb hem gezegd dat ik hem niet meer wilde horen tot de grote vakantie, dat vond hij verschrikkelijk, maar hij zou het doen, dat is nu een maand geleden. Met kerst, nieuw en mijn verjaardag stuurde hij nog smsjes, maar ik heb die genegeerd. Dan heeft hij een vriendin gecontacteerd, zogezegd om haar 'italiaans' te oefenen (zij leerde italiaans en vroeger spraken ze elkaar eens per maand, maar sinds het gedaan was had zij hem niet meer gehoord) en daar moest hij nog maar eens zeggen dat hij het niet begreep. Toen hij bij haar ook geen gehoor kreeg, liet hij het gaan, of hij haar nu nog contacteert weet ik niet, want ik heb haar gevraagd me er niets meer over te vertellen. Vorige week zat ik op mijn facebook naar foto's van gezamelijke vrienden te kijken van oud op nieuw en plots stond er een foto van hem tussen, mijn maag draaide om. Hij zag er zo triest uit! Zijn vrienden zeggen dat hij zich verstopt en niet meer dezelfde is, maar hij blijft zeggen dat hij dat nieuwe meisje doodgraag ziet.

Ik weet wat ik nu doe, het contact volledig verbreken, dat dat de enige juiste manier is, maar ik begrijp gewoon niet hoe hij zo'n goede relatie kon weggooien, en vooral niet hoe hij zo verliefd kan zijn op zijn nieuwe vriendin, maar dan toch nog zo doen tegenover mij? Is er iemand die me daar een antwoord op kan geven? Het contact herstellen probeer ik niet meer te doen, maar het blijft moeilijk en volgende week verjaart hij, ik weet niet of ik sterk genoeg zal zijn om totaal niets te laten horen. Want ondanks alles zie ik hem doodgraag en denk ik nog steeds dat hij de liefde van mijn leven is, dom hé! Ondanks alles hoop ik dat hij een dag voor mijn deur zal staan...