Ik merk dat er verandering in mijn verdriet zit...eerst was er ongeloof toen woede en verdriet en nu hoe raar het ook klinkt rouw. Niet eens echt omdat je wegbent en het over is maar rouw over een relatie die had kunnen zijn. Wat wij samen hadden kunnen doen, waar we terecht hadden kunnen komen

Weet ik veel het is ook zo complex

Het is niet het verpletterende verdriet dat ik hiervoor voelde, het is een soort acceptatie van mijn verdriet....alsof het een plekje gekregen heeft. Een klein leeg stukje hart waar vroeger jij zat....dat hoeft ook niet meer gevult het is ok. Elke keer als er een krimpje pijn uitkomt denk ik weer aan jou, hoeveel lol we hadden, en.....dat is ok

Het is over en jij komt nooit meer terug, over 2 weken stuur ik de hond naar je toe en dan hoef ik ook nooit meer contact met je, en ja dat is ook ok.

Het feit dat ik het een plekje gegeven heb betekent nl niet dat het ok was dat je nooit van me gehouden hebt maar me wel dat gevoel gaf. Je het zelfs gezegt hebt, dat je van me hield, en het later allemaal onder de tafel veegde met je "I like you but never loved you" weet je dat IS niet ok. En dat hoef ik je ook niet te vergeven, het is gewoon een klote streek.

Maar je bent bijna voorgoed uit mijn leven, en daar ben ik blij om

BEGIN APRIL FEESJE BIJ MIJ THUIS

-MANI-