Hier ben ik dan weer, 1,5 jaar na mijn laatste blog item...Er is een hoop veranderd in zoveel tijd. Veel uitgegaan, veel leuke dingen gedaan en me gelukkig voelen...De zaterdag voor 5 mei 2007 kwam ik een vriendin van me (iets jongere) zusje tegen. Ik vond haar toen al heel erg leuk, maar omdat ik niet wist wat ik moest doen, heb ik haar later meegevraagd naar het bevrijdingsfestival..Gelukkig ging ze mee, ik dus de hele dag zenuwachtig...Vooral omdat je af en toe vrienden ziet smoesen over haar en mij...Die avond speelde Di-rect een paar nummers en ben ik achter haar gaan staan en deed me armen om haar heen, hopend dat ze die niet weg zou slaan....Dat deed ze niet en sindsdien hebben wij een relatie...Alles ging goed, alles was leuk, echt perfect gewoon! Ik kon het ook heel goed vinden met haar vrienden, zodoende werden ze al snel ook mijn vrienden. We zagen elkaar ongeveer 3 x per week, waarvan we het weekend bij elkaar bleven slapen, tenzij we uitgingen, dan kon het niet (loop nog steeds kranten, ook op zondag...). Het weekend voor kerst zijn we samen lekker een weekendje weggeweest in Nederland, ff lekker met zn tweetjes. Ik voelde me zoooo gelukkig met haar, aan alles kon ik merken dat het deze keer wel echte liefde was. We gingen samen koken, samen afwassen gewoon al die leuke dingetjes die je dan samen doet...En het verveelde ook niet, ik was elke dag nog steeds verliefd op haar.....en zij ook op mij...

Op het moment dat ze stage ging lopen op school, zag ik haar wat minder vaak, maar ik vond dat niet erg, want zo kun je elke keer weer uitkijken naar het moment dat je elkaar zou zien...De maanden gingen voorbij, we zijn toen we een half jaar met elkaar hadden zelfs een hele dag naar een beautyfarm gegaan, dat kreeg ze cadeau van mij....Ik bracht haar bijna altijd naar huis op de fiets, half uurtje fietsen, zodat we langer bij elkaar konden zijn....De maanden gingen dus voorbij en 5 mei 2008 kwam steeds dichterbij....Ik kom nu langzaam bij het punt, dat het moeilijkste is voor mij....

Op 4 mei gingen we een appeltaart maken samen, om iets met zn 2en te doen dat niet veel geld kostte (we waren aan het sparen voor vakantie), maar wel leuk was. Wij samen boodschappies doen en de appeltjes schillen, je kent het....Wij die avond een stukje genomen (hij zag er "apart" uit:p) nadat we terug kwamen van uit eten gaan...
De volgende dag (onze dag dus) naar het bevrijdingsfestival en ons 1 jaar samen zijn vieren. We hadden prachtig weer, dus het kon gewoon niet meer stuk....Echter maakte ik die dag daarna de grootste fout van mijn leven......

Ik kreeg dinsdag 6 mei een smsje van haar dat haar ouders de appeltaart naar vrienden hadden meegenomen en daar hadden opgegeten. Wat er nog over was, hadden ze weggegooid, omdat het er niet helemaal meer goed uitzag....Ik werd toen zo ontzettend boos, dat ik mijn MSN naam aanpastte in een groffe zin tegen haar ouders............Achterbaks en totaal fout.....ik weet het....De beste vriendin (ze kennen elkaar ong. 14 jaar en zijn ook buren van elkaar) van dr sprak mij aan op mijn naam en vroeg waarom....Ongeacht het feit dat het heel erg is wat ik heb gedaan, probeer ik toch uit te leggen waarom ik zo boos was om een appeltaart.....

Er zijn het afgelopen jaar veel vervelende dingen gebeurd, niet met mij, maar met mijn ouders....Meerdere malen heeft mijn moeder snachts de ambulance moeten bellen omdat mijn vader totaal niet goed werd en flauwviel op de wc....De eerste keer denk je, ooh dit is echt heel erg (kan het niet goed omschrijven:, maar de 2e en 3e keer enz ga je toch denken misschien is er wel iets goed mis met mijn vader....Dat was ook zo....eind vorig jaar....Ik bleef dat weekend bij mijn vriendin slapen tot ik plotseling werd gebeld door mijn moeder. Huilend aan de telefoon vertelde ze me dat mn vader ineen is gezakt op de wc en nu in de douche lag....en dat de ambulance eraan kwam....Later belde ze me terug dat hij opgenomen moest worden in het ziekenhuis, diagnose?...Longembolie....Dat is een bloedprop vlakbij je longen....De dagen daarna waren een roes...
Mijn vader bleek een "ruitvormige longembolie" te hebben. Dat betekende 2 bloedproppen, bij beide longen 1. Als 1 van deze proppen doorschoot naar zijn hersenen, zou hij vrij snel daarna doodgaan......Nu was de kans dus 2x zo groot.....Kans op overleving..klein, het stond zelfs niet eens in de foldertjes beschreven.....Hij overleefde het....Het was een wonder, maar de bloedproppen waren aan het slijten, mbv bloedverdunners...Het herstel proces kon beginnen, een half jaar niet kunnen/mogen werken....Maar wij hadden hem terug...

Daarnaast waren er ook financiele problemen, grote problemen.....Hoe mijn moeder het heeft volgehouden weet ik niet....
Ik ben die week thuisgebleven van school...

Inmiddels zijn we een half jaar verder en is mijn vader op dit moment voor het eerst sinds lange tijd weer aan het werk...De financiele problemen zijn ook bijna over...godzijdank.....Ik ben gestopt met mijn opleiding en ga in september beginnen met de PABO, iets dat ik al heel lang wilde doen...Heb net een auto gekocht (werk gevonden voor een half jaar) en alles begon kleuriger te worden, vrolijker....
Ik heb al die vervelende gebeurtenissen een plekje kunnen geven door het maken van iets simpels als een appeltaart....Omdat ik er zoveel betekenis aan gaf, werd ik zo boos toen ik dat smsje kreeg......

Die woensdag 7 mei kreeg ik een smsje dat haar ouders heel boos waren (zacht uitgedrukt) en dat ze niets meer met mij te maken wilden hebben en de vakantie ook niet door mocht gaan. Mijn vriendin was ook geschrokken van mijn MSN naam en kwam die avond praten...We hadden besloten dat we elkaar een tijdje niet zouden zien om na te denken over de situatie.....Daar komt het magische woordje om de hoek kijken, TIJD.....Vrijdag ochtend heb ik haar gebeld en vertelde ze me huilend dat ze niet wist hoe ze moest praten tegen mij na dit alles. Ze kon niet de dingen zeggen die we altijd tegen elkaar zeiden, vanwege het feit dat ik geen contact meer met haar ouders heb.....Die ochtend heb ik een grote kaart gekocht, heel vaak mijn excuses in aangeboden en de reden verteld waarom ik boos was....Ik heb er ook zo on-ge-lo-ve-lijk veel spijt van dat ik dat gezegd had......Het is een slechte eigenschap van mij om soms te impulsief te reageren.....Ik realiseerde me dat ik onze relatie op het spel had gezet en haar ouders diep had gekwetst....Helaas komt dit natuurlijk altijd later....Ik vroeg in de kaart of we erover konden praten die zaterdag. Als reactie kreeg ik te horen dat ze mijn excuses aanvaarden (dat betekende al zoveel voor mij...) maar dat er verder niets veranderde...Ik moest idd veranderen, zoals ik zelf al aangaf in de kaart. Dr ouders wilden het voor nu zo laten zoals het is en hoopten dat ik hun dochter de tijd gaf om erover na te denken wat ze moest doen.....De dagen daarna hebben we wat gesmst, ik wachtte meestal tot ik wat van haar kreeg, dan wist ik zeker dat ik wat kon terugsturen:$ We eindigden de smsjes wat simpeler af dan altijd, omdat ze niet wist wat ze moest doen...We spraken elkaar ook 2 x op msn en dan begon ik meestal met heej lieverd, waarop zij dat ook terug zei...We vertelden elkaar dat we van elkaar hielden en ik vroeg haar of ze zondag zou komen om nogmaals te praten....Daar moest ze nog over nadenken....Afgelopen dinsdag heb ik haar niet gesmst of gesproken, dat vond ik heel knap van mijzelf (ben ongeduldig....). Maar afgelopen woensdag ochtend brak ik....Ik smste haar of ze niet al die avond kon komen, omdat ik haar heel graag wou zien en spreken...Gelukkig wou zij ook praten na een hele nacht te hebben nagedacht en gehuild....We zouden elkaar zien in de stad rond 8 uur. Ik was enorm zenuwachtig toen ik stond te wachten, of liever gezegt, al de hele middag was ik zenuwachtig...Toen ze aankwam fietsen vertelde ze me dat ze nog nooit zo zenuwachtig was en barstte in tranen uit.....Ik zag dat zij mijn kettinkje om had, ik niet die van haar want die was erg vies en ik wist niet of ik dat moest doen....Maar goed, ik keek in haar ogen en gaf haar toen een knuffel en een kus...Dat voelde goed, maar ze vroeg me wel of ik dat wel wou, heel lief dat ze dat vroeg, echt zoasl ze is...een lief meisje.....Vervolgens liepen we hand in hand naar de steiger en gingen daar zitten en begonnen te praten...Ze vroeg me naar wat ik dacht dat de beste oplossing was...Ik zei dat helemaal overnieuw beginnen en elkaar misschien 1x per week zien de beste oplossing was....Zij was het daar niet mee eens en stelde voor om als vrienden uit elkaar te gaan en te kijken hoe het loopt....Dat vond ik heel erg moeilijk, omdat ik wist hoeveel we van elkaar houden, omdat ik wist dat ik haar allesje was en zij de mijne....Omdat ik wist hoe graag ze naast me lag op bed, tegen me aan....Omdat ik wist hoe vrolijk ze was als ze me zag..Omdat ik wist hoe vaak ze zei dat ze nooit bij me weg wou gaan, nooit...Omdat ik wist dat we nog nooit ruzie hadden.............Omdat ik wist dat we nog gek op elkaar waren.....Een echte liefdeskus bevestigde dat....Daar zaten we dan, aan het water, innig knuffelend en zoenend alsof er nooit wat gebeurd was....En het voelde goed...

Daarna hebben we onze vrienden gesmst dat we als vrienden uit elkaar zouden gaan...Op die manier konden we met de hele groep leuke dingen blijven doen....Vervolgens zijn we wat gaan drinken en hebben over leuke dingen gepraat...Wat ze had gedaan de afgelopen dagen, hoe het op school ging....enz......Maar gaandeweg de avond vorderde merkte ik dat ze het moeilijk kreeg....en ik ook....We wilden hand in hand weglopen, maar toen kwam ze een vriendin tegen en liet ze me hand snel los...Ik heb haar naar huis gefietst tot op de hoek van de straat, simpelweg omdat ik niet zo goed de straat in durf te fietsen....:$ We hebben nog een keer gezoend en toen moest ze echt gaan....Vanaf toen begon ik haar nog meer te missen.....Ik heb haar die ochtend een sms van 7 lang gestuurd met daarin o.a dat ik heb liggen huilen die nacht, omdat ik kon zien in dr ogen dat ze nog heel graag bij me wil zijn, in me armen wil liggen, veilig en warm....dat ik haar wil bescherme, me arme om haar heen wil doen..dat ik me kut voel omdat we nog graag bij elkaar zijn...dat we misschien onze harten meer moeten laten spreken dan onze hoofden....dat we onze vrienden misschien moesten vertellen dat we dit achter ons laten en samen verder gaan.....dat beweert wordt dat liefde alles overwint, dat we dit niet mogen laten verdwijnen en niet mogen opgeven....dat we onszelf niet voor de gek kunnen houden omdat we gek op elkaar zijn...dat ik niet wist of ik vrienden met haar kon zijn, omdat we van elkaar houden....en dat ik wist dat ik het niet mag zeggen, maar mn hart toch laat spreken, dat ik van haar hield....
Ze reageerde hier heel lief op en zei dat het nu op dit moment niet kan vanwege de situatie.....Gistermiddag heb ik haar op msn daarom gevraagd wat haar tegenhield.....en dat verduidelijkte een hoop....
Haar beste vriendin had haar verteld dat ze bang was om haar kwijt te raken en dat ze me al wat langere tijd niet mocht....Ook het feit dat ik geen contact meer heb met haar ouders is een reden dat haar tegenhoud......

En nu weet ik niet meer wat ik moet doen.....ik heb haar vanmorgen gesmst dat ik wel iets aan het bedenken ben om het goed te maken, maar ze stuurde terug dat het toch niet binnenkort goed zal komen, dat dat tijd nodig heeft.....later stuurde ze me terug dat ze me wil beschermen dat ik niet moet denken dat alles binnekort weer helemaal goed is......En ik mis haar zo erg.....heb constant huilbuien en dan denk ik wel eens dat deze situatie niet de reden mag zijn dat wij uit elkaar gaan.......Ik heb zoveel spijt tegenover haar ouders en nu ook aan haar beste vriendin....ik wil het zo graag goedmaken, maar weet niet hoe, vooral nu ze me verteld dat ik niet moet denken dat het binnenkort weer helemaal goed is.....Dat weet ik ook, dat het niet snel weer helemaal goed is....Maar ik zou zo graag haar ouders willen spreken,....haar ouders mijn spijt kunnen tonen....De woorden die in mijn hart zitten, vertellen aan haar ouders, ze laten zien dat wij nog stapelgek op elkaar zijn......Ook wil ik heel graag haar beste vriendin spreken, om haar te vertellen dat ze echt niet bang moet zijn dat ze haar kwijtraakt....want als we weer bij elkaar komen, zal ik daar echt op letten....ik zou haar beste vriendin ook willen vertellen wat er allemaal is gebeurd bij mij thuis....misschien dat ze dit leest en misschien dat ik haar dan mag/spreken,....als volwassenen, ook al zijn we dat niet (ik ben 20, me ex/vriendin 17 en haar beste vriendin 16)......Dan zou ik haar gewoon mijn gevoel willen tonen...:$ Ik heb het er zo ontzetten moeilijk mee......Elke ochtend probeer ik mezelf op te peppen om er een leuke dag van te maken.....sochtends lukt dat niet, maar smiddags gaat het wel....Ik wil ze zo graag duidelijk maken dat ik geen slechte jongen ben en het liefste iedereen te vriend wil houde.....dat is niet gelukt en nu is het mijn beurt om het goed te maken......Ik weet dat ik een romanticus ben, maar zo ben ik! Ik praat veel en swijmel veel....:$ maar dit is wie ik ben en ik ken iemand die daar gek op is:$.....Ik hou heel veel van haar....maar weet niet meer wat ik moet doen.....

Als laatste nog een paar zinnen die de afgelopen dagen voorbij zijn gekomen.....:
- als je vertrouwen hebt, hoef je niet de hele trap omhoog te zien om de eerste stap te zetten....
- ik zou wel duizend keer sorry willen zeggen, wil je er eentje accepteren?
- als het hoofd met het hart aan het vechten is, zal de tijd je de uitslag geven.....

Ik weet het niet meer.....ik wil het goedmaken....met iedereen praten.....