Het is exact 2 maanden geleden dat mijn vriend (nee, ik noem hem geen ex, dat gaat gewoon niet, het idee is te absurd) na 7 jaar opeens vertrok. De eerste week kwam hij hier dagelijks over de vloer, we lagen knus tegen elkaar aan in de zetel, we praatten uren en gingen samen nog iets drinken. Toen ik hem om duidelijkheid vroeg, werd hij misselijk en is toen vertrokken. Sindsdien is het een spel van trekken en duwen. De ene dag kent hij me, de andere dag besta ik niet.
Maar nu met de feestdagen, ik had gedacht iets van hem te horen, al was het maar een sms met Prettige feestdagen. Niks, nada, noppes.
7 jaar lang heeft hij mee voor mijn zoon gezorgd, hebben ze een band opgebouwd en samen veel plezier gehad. Zelfs hij wordt volledig in de steek gelaten. Nooit komt er uit zichzelf de vraag hoe het met hem is, zelfs niet via sms. Het lijkt wel alsof mijn zoon en ik volledig uit zijn geheugen worden gewist, alsof we nooit bestaan hebben, alsof die 7jaar niet bestaan hebben.
En hij, hij stort zich op sporten en op café gaan, elke dag. Iets anders doet hij blijkbaar niet. Sinds de dag dat ik om duidelijkheid vroeg is hij zo kwaad, zo ongelooflijk kwaad. Mij zwartpraten, mij negeren, mijn zoon negeren tenzij ik hem erover aansprak,...
Dat de feestdagen zwaar zouden worden wist ik, ik was er op voorbereid. Dat ik moet meemaken dat mijn zoon en ik worden uitgewist, had ik nooit verwacht. De eenzaamheid tijdens de feestdagen kunnen niet op tegen de pijn dat we voor hem niet meer bestaan. Die pijn verdwijnt niet op 2 januari, de eenzaamheid van de feestdagen wel. Hoe kan iemand waar ge 7jaar alles mee hebt gedeeld, ineens zou koud en kil zijn? Hoe kan iemand een kind zo de rug toekeren? Wie doet zoiets?