Wie weet hoe ik haar terug kan krijgen?.

afbeelding van Xantos

Hoi Linda,

Datum : 04 november 2004

Aangezien ik je telefonisch niet kan bereiken heb ik toch maar besloten om je op deze onpasselijke wijze een brief te sturen, ik had je hier veel liever persoonlijk voor willen spreken. Ik schrijf deze brief omdat ik iets van mijn hart wil en ik hoop dat je me hierdoor als vriend waardeert.

Enkele weken geleden heb je mij, na je vakantie per SMS en telefonisch te kennen gegeven nooit meer te willen zien of spreken. Nog mag ik je vrienden, kennissen of familie ooit spreken. Ik vind dit erg vreemd, omdat we al langer dan een jaar geen relatie hebben en alleen nog soms contact hadden met elkaar. Ik was wel erg blij dat we gewoon vrienden konden zijn, hetgeen voor mij veel betekende.

Ik heb sinds het jaar 2000, waarin ik je ook leerde kennen, een zeer onstuimig leven gehad. Niet alleen had ik veel moeite te realiseren dat een bepaalde carri?ɬ®re hoofdstuk was afgesloten, maar het is ook erg moeilijk om een nieuwe carriere op te starten. Prive had ik het ook niet makkelijk, mijn dochter had problemen met leren en mijn zoon had een rugletsel. Omdat mijn ex-vrouw lichamelijk gehandicapt is, want ze heeft reuma, had ik tot het begin van dit jaar vaker de behoefte om hun te helpen of er gewoon te zijn.
In het begin van mijn relatie met jou toen deze problemen er nog niet waren, zag ik mijn kinderen maar één keer in de 2 weken. Ik was in het begin ontzettend verliefd op je en ik geef nu ook nog ontzettend veel om jou. Je hebt volgens mij nooit goed begrepen waarom de aandacht voor mijn kinderen opeens toenam hetgeen je natuurlijk niet leuk vond en ook heb je vaker gedacht dat ik terug ging naar mijn ex-vrouw. Wat je niet geloofd is dat ik mijn ex-vrouw altijd heb verteld hoeveel ik om jou geef en ze ook weet dat ik tot een bepaald standpunt ben gekomen! Ook vind ik dat je onterecht bang bent dat dit in de toekomst weer zal gebeuren dit baseer je op ervaringen van Lucie. Nou ik vind dat mijn kinderen in eerste instantie goed opgevoed worden door mijn ex-vrouw, haar nieuwe vriend en ik daarbij een minimale rol zal spelen in de toekomst.
Door dit alles en mijn werkeloosheid in 2002, mijn nieuwe baan begin 2003 tot en met heden, heb ik het erg druk gehad om mijn leven en werk weer op de rit te krijgen en is mijn relatie met jou daardoor verwatert tot alleen nog een vriendschappelijk verhouding, waarbij we het wel dan vaker erg leuk hadden als we uitgingen. Natuurlijk was er wel eens een discussie, maar toch hechtte ik grote waarde aan onze vriendschap. En hadden we samen ook fijne en gelukkige momenten. In al die tijd heb ik natuurlijk toch van je gehouden. Later sinds één jaar ben je veel meer uitgegaan met jouw vrienden en zussen, daardoor is onze afstand toegenomen. Maar toch hebben we een vriendschappelijk band weten te handhaven.

In mei dit jaar kwam ik tot de conclusie en standpunt, dat het goed ging met de kinderen op school. Mijn zoon hersteld is van zijn rugletsel, gelukkig niet blijvend. En zelfs mijn ex-vrouw volgt een cursus en weer gaat werken. Daarbij komt nog dat ikzelf steeds meer positiever word en weer ben gaan solliciteren. Ik wil namelijk voor 1 mei 2005 een andere baan.
Al maanden liep ik met de gedachte rond dat ik mezelf heb opgeofferd voor mijn kinderen en terwijl mijn hart bij jou ligt. Ik kwam na enige tijd tot een breekpunt. Het interesseerde me allemaal niet meer en wilde nog maar één ding namelijk terug naar jou, om je mijn gevoelens en de beslissing die ik heb genomen duidelijk te maken. Misschien was er nog iets te redden, dacht ik. Alleen wist ik niet of je al een nieuwe vriend had of het misschien helemaal niet meer zag zitten met mij. Het enige waar ik zeker van was, was onze vriendschappelijk band. Daarom wilde ik het voorzichtig aanpakken en heb ik je enkele weken voor jouw vakantie opgebeld om weer eens af te spreken. Je antwoord was zoals ik verwacht had, positief en dat zou dan na je reis naar Rhodos kunnen. Na je terugkomst van Rhodos heb ik je gebeld. En vernam ik dat je reis door ruzie met je familie daar niet zo goed verlopen was. Dit vond ik best wel rot voor je. We spraken een definitieve dag af (en ik zal dit nooit vergeten) ik voelde aan je dat je me eigenlijk wel diezelfde avond wilde zien, maar ik dacht dat het misschien beter was je te verrassen met een cadeau. Ik had me namelijk voorgenomen je een weekreis of langer, naar Italië Spanje of zelfs Korfu aan te bieden.

En toen ging het mis, de dag waarop ik je sprak was dinsdags en we spraken af voor de dag erna, woensdag dus, om bij jou thuis samen te eten. Nu klinkt het inderdaad ongelooflijk, maar toch heb ik de blunder gemaakt om mijn afspraak met jou op donderdag in mijn agenda te zetten. Mijn grote fout was, dat ik het zakelijk erg druk had op dat moment en ik je niet uitdrukkelijk genoeg zei dat ik donderdag bedoelde. Ik was ook heilig overtuigd dat ik nog donderdag tegen je gezegd heb. Ik zweer je, dit is geen smoes, maar de waarheid. En dan zou je kunnen overwegen me te vergeven ook gezien mijn verdere intenties. Wat stom en erg.

Het maak allemaal niets uit, het was één groot misverstand. Woensdags 's morgens ben ik gelijk bij het reisbureau naar binnen gegaan om folders op te halen en informatie in te winnen. Me voor bereidend op mijn klanten afspraken keek in mijn agenda en verheugde me de dag erna, op mijn afspraak met jou.
Die avond moet erg pijnlijk voor je zijn geweest. Je hebt natuurlijk extra moeite gedaan om eten klaar te maken en het gezellig in huis te maken omdat we elkaar allang niet gezien hadden en je natuurlijk verheugde op mijn gezelschap en vriendschap. Je hebt je natuurlijk diep gekwetst gevoeld omdat je me niet kon bereiken en ik je liet zitten. Je kan nu nog niet begrijpen hoe ik me heb kunnen vergissen. Die avond zal ik nooit vergeten, omdat ik na mijn klantafspraak een SMS kreeg waarin stond dat je nooit meer iets met mij zou afspreken. Totaal onthutst en verbouwereerd, heb ik je daarna 2 weken lang geprobeerd te bereiken, om alles uit te leggen. De eerste week antwoordde je helemaal niet en heb ik me ook nog erg zorgen gemaakt dat er iets gebeurd was, daarom heb ik je zus en moeder gebeld (die je onterecht geadviseerd hebben om met mij te kappen). Daarna heb je me weer een SMS gestuurd waarin stond dat je me zelfs ook nog nooit meer wilde zien. Ik heb je een brief gestuurd waarin ik heb uitgelegd dat het om een misverstand gaat, maar je wil en kan dit om voor mij wel enigszins begrijpelijke redenen absoluut niet geloven. Maar de waarheid is dat ik net opnieuw wou beginnen. In de enkele zeer korte telefoongesprekken, die ik sindsdien met je gehad heb blijf je bij je standpunt en is het mij duidelijk dat mijn vriendin niets meer met mij te maken wil hebben en ik haar voor mij nooit gewilde redenen ook nog eens helemaal kwijt ben.

Je begrijpt wel dat dit een drama is voor mij, niet alleen omdat ik onze vriendschap koesterde en je blij wilde maken, maar ik ook gehoopt had dat er misschien nog iets te redden viel, omdat ik besloten had helemaal voor je te gaan en ik me bewust was geworden daar alles voor over te hebben. Ik ken je redelijk goed. Ik hou van je en ik weet zeker dat ik met jou een gelukkige relatie aan kan gaan als je nu niet deze beslissing had genomen en je alleen van aannames uitgaat! Je vergist je enorm.

Beste Linda, mijn pogingen zijn ten einde. En ik zal me hierbij neerleggen bij het feit dat je me definitief niet meer wil zien.
Ik wil alleen begrip vragen omdat het voor mij zo wrang is en zeker niet het einde is wat ik voor ogen had. Ik zal mijn best doen je wens te accepteren. Alleen soms heb ik het moeilijk en is het fijn als ik alleen je stem nog eens kon horen.

Ik hoop ondanks alles, dat je toch in mij geloofd, dat ik je gelukkig wil en kan maken, nu en voor altijd.

Bij voorbaat dank en misschien tot weerziens,