Schaatsen; het deed me weinig tot niets..tot ik jou leerde kennen..het was jouw ambitie om deze spelen te halen.
Je was vaak weg en daar had ik het niet altijd makkelijk mee..maar ik was zo fier en trots op jou!
Je wou zelfs je ambitie en sport opzij schuiven omdat "wij" belangrijker voor je waren..en uiteindelijk ben je ook gestopt om diverse redenen..maar vandaag als ik naar de spelen kijk, moet ik huilen..ik zie jou in mn gedachten over het ijs glijden...
Waarom kijk ik nou ook eigenlijk?! Omdat ik mss weet dat jij ook kijkt? Of omdat ik toch een herinnering aan je heb?...