Daar zit ik weer, op de zondagochtend. Officieel is het al wel middag, maar het is weer laat geworden gisteravond. Diepe gesprekken en een goed glas whisky. Niet het niveau dat ik mistroostig in het draaikolkje in mijn whiskyglas - dat ik veroorzaak door het glas wat heen en weer te bewegen zonder dat ik het zelf doorheb - aan het staren was, maar wel een manier waarop ik mijzelf even weer heb kunnen uiten.

De afgelopen week heeft de emotionele storm in mij weer flink huisgehouden. Vorig weekend was een ramp. Doordat de week daarvoor vreselijk druk was geweest en heel veel energie gekost had, kon ik geen weerstand meer bieden aan de ldvd. Ik werd gedwongen om mijn klim uit het dal te pauzeren - een pauze waarin de pijn en het verdriet weer erg hevig van zich liet spreken. Een beetje radeloos werd ik er wel van. Wanneer houdt dit nou eens op?

Een goed gesprek van ongeveer anderhalf uur lang met mijn moeder afgelopen dinsdag heeft me wel geholpen om de kiezen weer op elkaar te zetten en verder te klimmen. Verder maar even weer een paar dagen een slaapmiddeltje geslikt 's avonds zodat ik niet weer uitgeput en gebroken mezelf terug zou vinden. Die neerwaartse spiraal moest worden gestopt. Fysieke uitputting leidt tot geestelijke uitputting. En inderdaad, het hielp wel me wat beter te voelen de afgelopen dagen.

Op momenten dat ik niet thuis ben, afleiding heb en bovendien niet steeds naar het verleden aan het kijken ben, gaat het allemaal wel okee. Je hoort me niet roepen dat ik gelukkig ben, want dat ben ik niet - maar het gaat okee. Ik merk dat er steeds wat meer flirts op mijn weg komen - een resultaat van het feit dat je uitstraalt hoe je je voelt? Lange tijd heb ik me zo rot gevoeld dat ik dat ook onbewust zal hebben uitgestraald. Nu gaat het soms beter, misschien is me dat aan te zien. Fijn is het wel. Ik voel me er beter door, voel me dan toch even weer een aantrekkelijke jongeman - iets wat sinds de relatiebreuk niet vaak meer het geval geweest is.

Tel daarbij op dat ik soms momenten heb gehad deze week dat ik mezelf ook nog eens best wel aardig vond eigenlijk. Ook dat is wel anders geweest in de afgelopen maanden. En zo kwam ik afgelopen vrijdag tot een vreemd besef. De hele dag al (en de dagen ervoor) had ik vrij 'normaal' gefunctioneerd. Sociaal doen, praatjes maken, wat flirten... Maar van binnen zo die eenzaamheid voelen. Zeker op vrijdag. Weekend voor de boeg - al die mensen om mij heen met wie ik die praatjes maakte, vonden dat vast fijn. Konden doen waar ze zin in hebben na een werk- of studieweek. Voor mij betekende het weer een paar dagen in mijn eentje thuis zitten. Tuurlijk kan ik daar zelf wat aan doen door dingen af te spreken - wat ik dan ook wel gedaan heb - maar het neemt niet weg dat ik het eenzame gevoel van het terugkeren naar een huis waar niemand op me wacht, niemand voor me is, nog steeds heel sterk voelde. Wat heb ik thuis nou te zoeken?

Vroeger wist ik niet hoe rap ik thuis moest komen. Terug naar mijn vriendinnetje. Zeker aan het einde van een werkweek met het weekend voor de boeg. Natuurlijk, dat was iets van toen alles nog goed zat - in de laatste periode werkte dat niet echt meer zo. Maar dat eenzame gevoel had ik ook toen niet.

Okee, die eenzaamheid is dus op zich wel te volgen, maar het rare vrijdag was, dat het werd afgezet tegen de positieve dingen. De impulsen van buitenaf naar mij toe zijn veelal erg positief en dat gaat allemaal goed. Kan het ook best met mezelf vinden. Een beetje het gevoel dat er niemand is die weet dat er binnenin die leuke en aardige jongen een monstertje schuilt dat die jongen soms terug kan brengen tot een klein, bang, verdrietig musje. Ook dat draagt volgens mij bij aan de eenzaamheid.

Wat ook raar was, was dat ik me na een op zich fijne flirt afgelopen donderdag, ineens op een rare manier triest voelde. Alsof mijn hersenen vinden dat alles wat met liefde of verliefdheid te maken heeft, nu een beetje met verdriet of triestheid vermengd moet worden. Een fijne flirt, en toch dat gevoel. Waarom?

De conclusie die ikzelf een beetje getrokken heb, is dat ik terwijl ik uit het dal aan het klimmen ben, heus wel weer om me heen kijk naar andere meisjes, maar op het moment dat het echt dichtbij komt, er nog een hoge drempel te nemen is. Op het moment dat ik zo bezig ben, voel ik me niet triest en zit ik niet te lijden aan de ldvd, maar als puntje bij paaltje komt, wordt dan toch duidelijk dat er nog iets in mij schuilt - een verwond hart, dat op dat moment van zich doet spreken. Hoezeer ik ook mijn kiezen op elkaar doe en hoe hard ik ook klim - dat is iets waar ik niet actief wat aan kan doen, lijkt het.

En op momenten dat ik geen afleiding heb en even niet de energie om weerstand te bieden aan de ldvd, vind ik mezelf terug, alleen, verdrietig. Bang, ook. Ik ben nog steeds heel erg kwetsbaar voor alles wat met mijn ex-vriendin te maken heeft. Ben bang om dingen te horen die ik niet wil horen, omdat ik zo kwetsbaar ben en ik dan niet weet wat het met mij gaat doen.

Hoe ik daar objectief tegenaan kijk, is ook nog steeds wisselvallig. Soms heb ik momenten dat ik (of iemand anders) mezelf ervan kan overtuigen dat het beter is zo. Maar soms is dat ook volstrekt het tegenovergestelde. Dan snap ik eigenlijk helemaal niet waarom we nog uit elkaar zijn, dan snap ik niet waarom ze zo doet als ze doet (alle vormen van contact en alle banden met mij verbreken).

Hoewel we dus dik zeven maanden verder zijn, is zij nog steeds heel actueel en spookt ze nog steeds heel veel in mijn hoofd rond. En op zo'n zondagochtend als deze, na het lezen van stukjes op deze site, wordt ze nog actueler. Een stuk van mij blijft me ook wijsmaken dat zij er diep van binnen ook zo over zou moeten voelen. Dat maakt het niet makkelijker om het naast me neer te leggen. Dat wakkert de neiging weer aan om weer op de een of andere manier een signaaltje naar haar af te geven dat zegt 'ik ben er nog steeds hoor, mocht je me nodig hebben'. Maar dan breek ik met de afspraak die ik met mezelf gemaakt heb, dus ik doe het niet. Dik twee maanden geleden heb ik de bal definitief naar haar toegeschopt en ik moet mijn conclusies trekken uit het feit dat ze hem nog altijd niet heeft teruggespeeld.

Ze is kennelijk uitgevoetbald.