Zelf de knoop doorgehakt

afbeelding van maatjemaatje

Pffff waar moet ik beginnen.
Ik zal eerst een beetje over mijzelf vertellen.
Ik ben een man van 43 jaar met 2 geweldig lieve dochters 1 van 17 en 1 van 14 jaar oud.
En een lieve vriendin van 41 jaar.
Als je dit leest zul denken wat doe je dan hier.
Dat zal ik even proberen uit te leggen.

De liefde is er niet meer die heeft in het afgelopen jaar plaats gemaakt voor ergenis en twijfel,
die heeft plaats gemaakt voor wantrouwen en ongenoegen.

Maar ja we zijn al 21 jaar samen daar neem je niet zomaar afstand van.
Afgelopen maandag avond heb ik echt de knoop door gehakt en haar verteld dat het gevoel echt weg en over is.
Er is geen aantrekkingskracht meer tussen ons.
Stiekem wist ze dat zelf ook wel maar durfde er niet over te praten want zolang er niet over gesproken wordt is het er niet.

Het doet zeer en het is heel moeilijk uit te leggen.
Om deze stap te durven zetten heb ik echt heel erg sterk in mijn schoenen moeten staan.
We wisten beiden dat het al enig tijd niet goed meer ging we hebben geprobeert er aan te werken.
Maar dan ga je steeds meer de confrontatie uit de weg je bent bang om ruzie te maken.
In mijn geval zorgde ik ervoor dat ik iedere avond iets anders had gepland zodat ik maar niet thuis hoefde te zijn.
Het is zo moielijk om tegen iemand die zolang zo dichtbij je heeft gestaan te vertellen dat er geen toekomst meer tussen ons is.

Huilend smeekt ze me iedere dag om het nog een keer te proberen want je gooit toch geen 21 jaar zomaar weg.
Ze wil alles doen om het mij naar mijn zin te maken als ik het nog maar een kans wil geven.
Maar ik kan het echt niet meer.
De liefde is er niet en nee dat is niet van de een op het andere moment.
En nee er is geen andere vrouw.
Soms denk ik was het maar zo dan had ze een reden om echt kwaad op me te zijn.

Onze dochters begrijpen het allebei die zagen het al een beetje aankomen.
Maar dan nog doet het zeer en zitten ook zei in een emotionele rollercoaster.
Het ene moment gaat beter dan het andere.

Ik weet ook dat het een egoistische keuze van mijn kant is om dit te doen.
Maar wat moet je op zo'n moment anders?
Als de liefde er niet meer is en je in jou ogen alles hebt geprobeert.
Komt er een moment dat je deze keuze moet maken hoe hard het ook is.

Ik heb haar ook gezegd dat ik geen 21 jaar weg gooi want we hebben hele mooie jaren gehad.
Maar de tijd die we nu langer bij elkaar blijven dat gaat de weggegooide tijd worden.
Want dat is de tijd die je van je eigen toekomst afpakt.

Nu begint voor haar de zware tijd van acceptatie en van angst ze is zo bang dat ze het niet gaat redden alleen.
Ik heb haar ook verteld dat ze het niet alleen hoeft te doen we hebben een grote familie en vrienden kring.
En zelf zal ik er alles aan doen om haar te helpen en te steunen.
De manier van uit elkaar gaan is ook een investering voor de toekomst.
Nu zijn we soms samen en soms apart de familie en vrienden langs gegaan om iedereen het persoonlijk te vertellen.

We moeten nu nog zoveel uitzoeken en regelen mijn hoofd loopt over.
Ook ik heb geen idee wat de toekomst brengt en hoe die toekomst eruit gast zien.
Dat zal voor iedereen hier ook wel herkenbaar zijn.

Want uit elkaar gaan doet zeer ook als je degene bent die de stekker eruit trekt...