Het is al een hele tijd geleden dat het uitging. Mijn keuze waar ik ook wel eens flinke spijt van heb gehad. 10 maanden is het nu uit. Het voelt alsof we complete vreemden voor elkaar zijn maar toch kan het soms zo heerlijk vertrouwd zijn om zijn gezicht te zien in de kroeg. In mijn vorige blog wist ik het zeker ik wil hem terug, ik heb een grote fout gemaakt. Hij hield me (en nog steeds een beetje ) warm. Iets waar ik het heel moeilijk mee heb (gehad). Nu gaat het redelijk goed met me door omstandigheden in mijn thuissituatie en met mijn gezondheid heb ik het best wel eens moeilijk, op die momenten heb ik zijn steun nodig. En toch vind ik die steun altijd bij vrienden of vriendinnen. Het gekke is hij smst mij op sommige momenten als hij het moeilijk heeft maar ik mag hem niet smsen als ik het even moeilijk heb. Is niet leuk voor zijn nieuwe vriendin. Afgelopen vrijdag in de kroeg kust en knuffelt hij me en zegt dat hij nog van me houdt! En als hij dan iets smst wat hij vervelend vindt dan sms ik een troostent smsje terug. Hij daarintegen als ik een smsje stuur datzelfde weekend smst goh wat vervelend maar zou je niet meer zomaar uit het niets mij willen smsen is neit leuk voor mijn vriendin zou jij ook niet vinden. Die jongen is nog steeds (onbewust misschien) bezig met mij warm te houden. Ik kan heel goed relativeren op dit moment. Komen we nooit meer bij elkar en wil hij me uiteindelijk niet meer dan waren wij het niet. Horen we bij elkaar, dan komt het ooit wel goed! Hij zegt dat het nu niet kan en zegt misschien ooit. Hij zegt dat ie als hij een leuk en lief mailtje van me krijgt twijfelt. Zijn nieuwe vriendin heeft me onlangs uitgescholden en ik heb hem dat gezegd omdtat ik hier totaal geen zin in had. Hij geloofde me maar kon haar natuurlijk niet geloven ze is zijn nieuwe vriendin. Ik vertelde dat ik van nog meer mensen had gehoord dat zij vaak nep is en vertelde dit meteen omdat ik dacht van je moet me geloven hier lieg ik niet over. Ik voelde zijn twijfel die hij denk ik al had en daardoor kreeg ik merkte dat hij me mist en niet durft en me met sommige dingen warm houdt. Maar het gekke is ik weet niet of ik hem op dit moment nog terug zou willen. Hij heeft me de laatste tijd slecht behandeld ook al is het mijn schuld dat het uit ging. Ik kan nu wat beter relativeren en zie ik ook de mindere dingen in hem. Zijn familie en hij leefden in een kleine wereld en hadden weinig begrip voor mensen die het minder hadden. Ik zie nu dingen die hem niet tot mijn ideale man maken. Ik denk dat ik er echt overhen aan het komen ben. Al klopt mijn hart nog sneller na een sms of mail van hem. Als ik hem zie kan ik het goed van me afzetten. Dit voelt ook heel gek ik ben erg bang het helemaal los te laten en de kans dat het ooit goedkomt los te laten. Dat is de enige angst die ik nu heb, kent iemand dat? Wat moet ik ertegen doen??

Veel liefs xxx