elke ochtend sta ik weer op met het voornemen om vandaag eens gewoon weer gelukkig proberen te zijn... nou no way dat dat gaat lukken en uiteindelijk voel ik me al snel weer zo verschrikkelijk ongelukkig... wat mis ik die jongen verschrikkelijk.. door de weeks gaat t wel. heb dan mn werk en dus genoeg afleiding.. tot ik thuis kom dan. in het huis wat we samen hebben opgeknapt en ingericht.. en dan savonds in mn bed die we extra groot gekocht hebben omdat hij dat zo graag wilde... :s

voel me zo stom dat ik maar hoop blijf houden dat het nog steeds wel goedkomt... al besef ik ergens wel dat dat waarschijnlijk toch niet gaat gebeuren aangezien het vandaag alweer 8 weken geleden is dat het uitging en ik nu al 3 en een halve week niets gehoord heb... daarvoor heb ik hem natuurlijk veel te veel gesmst en gebeld waardoor ik t waarschijnlijk alleen maar meer verpest heb...

de hele dag door vraag ik me af wat ie aan t doen is en of ie mij ook zo mist en of ie eigenlijk uberhaupt nog weleens aan me denkt...

de hele dag probeer ik mn gedachte te verzetten en dat lukt me steeds beter maar snachts lig ik vaak halve nachten wakker omdat mn gedachte steeds weer naar hem gaan... steeds maar weer wat als... en t klopt gewoon niet...

gelukkig heb ik veel lieve vrienden en collega's die zeggen dat ie t niet waard is... zeker niet de manier waarop t gegaan is en dat mijn tijd nog maar komt... en hoewel hij t inderdaad op een bizar achtelijke manier uitgemaakt heb wil ik nog zo graag bij hem zijn....

leven is af en toe best ingewikkeld