goudgozer? iemand die jou zo in de steek laat?? denk het niet. maar probeer op een club te gaan of iets anders, waardoor je mensen leert kennen, dan hoef jij ook niet meer thuis te zitten wachten, piekeren enz.. (ga ik ook doen). dan zie je het vanzelf wel als ie ooit nog een keer op zn woorden terugkomt (als je hem dan nog wel wil)

Ik leef met je mee. Wat een OEN!

Bedenk wat je zelf wilt nu. Ten eerste wil je in Arnhem blijven wonen, zoek een eigen huisje en wat ik denk wat zowiezo goed is, pak iets op, sporten, een leuke cursus, iets waar je even je gedachten kan uitzetten en waar je andere mensen ontmoet. Het helpt mij hier in het buitenland heel erg goed. Ik ga sporten en ondanks dat ik hier nog niet zo lang woonde en ook nog niet een uitgebreid leventje had opgebouwd, had ik wel al een kleine start. Het helpt om een feestje te hebben van iemand van je sportteam, te sporten, te werken, etc. Althans, voor mij. Uiteraard wil dat niet zeggen dat het voor iedereen zo is. Ik heb ook wel eens een schildercursus gedaan in Nederland, het grappige was dat je in de 3 uur dat de les duurde gewoon even je ellende vergat... zelfs kon lachen met cursusgenoten.

En je hebt er hoe dan ook iets aan. Het kost even energie, de drempel is misschien hoog, maar achteraf heb je toch maar een actie ondernomen en kun je trots zijn. Mocht het toch goed komen dan heb je ook je eigen leventje weer in de hand. Want wat ik begrijp uit je verhaal is dat je geen mensen om je heen hebt. Niet dat je meteen dikke vrienden hebt als je gaat sporten enzo, maar je bent onder de mensen, dat helpt. Sporten in teamverband zijn goeie, of bijvoorbeeld een hardloopclub.

Succes
ik denk aan je

Jee, wat herken ik veel in jouw verhaal.
Ook mij is vertelt na een relatie van 10 jaar dat het over is. Helaas hebben we samen een kindje en zal ik daarom altijd verbonden blijven met hem. Nog zuurder is het dat hij meteen alweer in een nieuwe relatie gedoken is. Dat is meteen ook wel het grote verschil in onze verhalen. Bij jou zijn er vanuit hem nog twijfels of het wel de juiste beslissing is, maar bij mij is daar totaal geen sprake van. Hij staat 100% achter zijn keuze. Ik hoop dat je de kracht en moed vind om door te gaan en je eigen leventje weer op te pikken. Ik weet op dit moment ook nog niet hoe ik dat moet gaan doen, maar wat ik wel weet is dat op een dag de zon ook voor ons weer zal schijnen. Heel veel sterkte!

Tja die 'hoop', erg, he? Ik zit er middenin. Elke dag van deze twee weken dat ik nog in het buitenland ben, zal ik hopen dat hij zich bedenkt... EN dan? Ik heb alles al in werking gezet om terug te gaan... zou ik toch alles weer overhoop gooien en blijven... samen met hem, hier... ik zag hem vanavond bij het sporten. Hij praat en kijkt blij en lief. We hebben niet veel tijd om elkaar te spreken... Verdomme, wat is het moeilijk. Ik begrijp je heel goed... je wilt elk sprankje hoop aanpakken. Daarom moet ik wel weg hier. We zijn hier samen naar toe gegaan... samen dit avontuur aangegaan en hij heeft het behoorlijk voor me verknalt (nouja, dat klinkt misschien ook slachtofferig, maar min of meer is het gewoon zo) Hoop, is een vreemd gebeuren. Aan de ene kant voelt het fijn, aan de andere kant wil je er vanaf. Ik heb besloten dat ik nog 2 weken heel erg mag hopen en dan als ik terug ben mag het heel af en toe misschien nog eens, maar wil ik verder. Misschien is het ook wel makkelijk om weg te gaan, je eigen leventje op te bouwen en als hij je terug wil, dan komt hij maar naar jou toe! Dan weet je wat hij voor je over heeft.