Een kleine 3 weken geleden ben ik hier begonnen met schrijven, ik heb net alles teruggelezen wat ik hier gepost hebt. Als ik dit allemaal weer lees, zakt de moed mij weer een beetje in de schoenen, waarom ben ik toch nog steeds zo goed voor haar, terwijl ze mij gebruikt?

Ik kan zeggen dat ik niet meer iedere dag aan haar denk, ik kan zeggen dat het goed gaat op mijn werk en studie, ik kan zeggen dat ik een fijn huis heb waar ik mijn rust en ontspanning kan vinden, ik kan zeggen dat ik blij ben met een paar hele goede vrienden, ik kan zeggen dat ik blij ben met mijn familie, ik kan zeggen dat ik trots ben op mezelf, ik kan zeggen dat mijn leven redelijk loopt zoals ik het wil, ik kan zeggen dat ik graag weer een nieuwe vrouw in mijn leven wil krijgen waar ik alles mee kan delen.

Afgelopen week heb ik haar geholpen met een sol. brief, ik heb haar problemen aangeluisterd waar ze mee zit op dit moment, en dat waren er toch meer dan ik dacht, ik heb haar proberen op te peppen en beter te laten voelen, wat waarschijnlijk gelukt is. Het mooiste van alles is, dat ik sindsdien haar een keer gesproken heb (was mijn eigen initiatief) om te vragen hoe het gegaan was, veel vertellen over haarzelf weinig tot geen intresse in mij. Tot op dit moment niks meer gehoord, ik heb haar patroon ontdekt, zij zoekt contact wanneer ze bij een ander (lees partner) niet terecht kan met haar problemen of als hij haar niet kan helpen.
Op dat moment ben ik goed genoeg, maar verder?? Is het beter zo... Ik zoek ook geen contact heb ik geen zin in, waarschijnlijk is dit het uitelkaar groeien nadat alles echt uitgesproken is.

Ik ben blij dat ik niets meer gehoord heb de laatste dagen, het is kalm in mijn hoofd, ik denk weer goed na, en ik ben gelukkig, dit boek is bijna uit, nog een paar alinea's, en een vervolg zit er niet meer in. Het was een mooi sprookje met een vervelend einde, ik kan wel zeggen dat ik ontzettend trots ben nu op alles wat ik gedaan heb in die jaren voor haar en voor mezelf, ik heb in een andere omgeving ver weg van alles en iedereen wat mij dierbaar was mijn eigen bestaan kunnen opbouwen, en dat alles heb ik echt alleen aan mezelf te danken.

Ik weet nu ook beter wat ik wil in een relatie, ik weet dat dit misschien lastig te vinden is, en dat je altijd beide misschien dingen moet inleveren, maar in de grote lijnen zie ik het wel voor me. Dus wie weet wat gebeurt de komende maanden?

Wat een prachtige dag vandaag, en heerlijk dat ik eindelijk lekker de hele dag thuis kan zijn zonder verpilchtingen, dat was veel te lang geleden.

Om terug te komen op mijn blog, ik blijf het heerlijk vinden om over dit onderwerp te schrijven en te lezen, het is iets vreselijks maar ook iets fascinerends zeg maar, is niet helemaal het goede woord maar ik denk dat jullie begrijpen wat ik bedoel. Ik heb een aantal blogs en forums gevolgd en ben daar ook veel actief geweest, door verhalen te lezen van anderen, kan je sommige dingen beter relativeren voor jezelf, en steun vinden bij mensen die op hetzelfde moment hetzelfde als jij meemaken en dat is soms een soort steun die je bij dierbaren niet kan vinden.

Heb ik mijn leven totaal rigoreus omgegooid? Ik vind van niet, mijn werk is wel in een stroomversnelling geraakt, en verder heb ik wel een aantal nieuwe mensen leren kennen, maar verder leef ik gewoon mijn leven zoals ik dat graag wil.

Ben ik veranderd? Ja ik denk het wel, ik ben serieuzer naar het leven gaan kijken, ik ben wijzer geworden en ik laat mij minder snel beinvloeden door anderen. Ook ben ik rustiger geworden, in de zin van meer mezelf blijven en niet voor anderen mezelf aanpassen, ook laat mij veel minder snel leiden door de mening van anderen, ben ik veranderd met een jaar geleden? Zeker weten! Maar wel in positieve zin!

Ben ik gelukkiger? Ik merk dat ik nu veel harder moet knokken voor mezelf op sommige vlakken, wat sommige zaken betreft ging het de laatste jaren veel te makkelijk, door ervoor te knokken en die dingen waar te maken, merk ik dat ik mij gelukkiger voel en meer kan genieten van juist de kleine dingen. Ook heb ik geen last meer van alle lichamelijke pijntjes en kleine klachten die ik tijdens onze relatie wel had, ik heb meer energie, ben helderder, en voel mij eigenlijk best wel goed.

Is dit voorlopig mijn laatste blog? Ik weet het niet, heb ik nog last van liefdesverdriet? Nee, al snap ik zelf nog niet helemaal hoe dat na een half jaar zo in een keer om heeft kunnen slaan, ik weet wel waardoor, maar dat het zo voelt is echt behoorlijk bizar, en dat bedoel ik dus ook met fascinerend.

Tsja liefdesverdriet, het gaat dus uiteindelijk inderdaad over, de fase daarna vind ik ook af en toe lastig, vriendschap na een liefdesrelatie is heel moeilijk, en eerlijk gezegd heb ik weinig zin om daar weer energie in te steken, ik heb het weer een paar keer gedaan. De eerste keer was ik er nog niet aan toe (april / mei) de tweede keer weer niet (juni / juli) nu de derde keer nadat eindelijk alles uitgesproken is, is mijn drang om haar te zien, spreken en volgen steeds verder te zoeken, zeker na afgelopen week. Ik gun haar alle geluk, maar mezelf ook en dat laatste is nu het belangrijkste om dat zo te houden.

Ex bedankt voor alles! Mensen hier bedankt voor jullie fijne reacties! En zet m op in de komende tijd, denk aan jullie zelf.