Mijn pa zei gisteren avond om 12 uur tegen mij: Jonne, je bent te goed voor deze wereld.

Het is gewoon een vreemde situatie, op zijn zachts gezegd. Je zou bijna kunnen zeggen dat ik weer normaal contact heb met mijn ex via de whatsapp.

Ze heeft de uitnodiging van de politie gekregen om met haar ex te praten, wanneer precies stond er niet in.
Anyway, ze verdomd het om met mij te praten nadat het uit was om voor beide kanten een positief einde te krijgen met een eventueel potentiële vriendschappelijke afloop. Maar met een ex waar ze 3 a 4 maanden mee heeft gehad en die haar zowel geestelijk als fysiek heeft mishandeld gaat ze misschien wel om de tafel zitten (er stond alleen in dat ze de uitnodiging heeft gehad, niet dat ze die ook daadwerkelijk gaat praten.)

Ik snap dat niet, en ik snap al helemaal niet dat ik niet enige vorm van boosheid voel om deze situatie alleen maar een gevoel dat ik er voor haar wil zijn en dat ik me niet eens verdrietig voel en blijf hangen in het verliefde gevoel om het feit dat ik weer normaal contact heb.

Nou ja, ik hou het voor nu maar op karma, zie wel wat er van komt. Omarmen die shit. Ik kies nog steeds voor mezelf en als ze weer in mijn leven komt op een of andere manier ga ik dat zeker niet afwijzen noch meteen aannemen.

Desalniettemin gaat het echt absoluut goed met me! De stabiliteit is redelijkerwijs aanwezig (met zo nu en dan een futloze terugval van niet wetend wat te doen en niks willen doen, maar dat hoort er bij.) En ik doe mijn ding!

Ik ga haar zometeen terug whatsappen, neutraal en vriendelijk. Because I dig this contact without feeling any sorrow whatsoever.

Heel veel succes allemaal en heel erg veel liefs voor iedereen gewenst. Stay calm and don't let yourself get swallowed by your emotions!

Jonne out.