Gisteren hebben we gebeld. Je wil verder met 'geen contact', je wil je op jezelf richten, jezelf beter maken, dat wanneer je voor ons gaat dat dit dan voor de volle 100% is.

En je e-mail dan? Waarin je zegt dat ik de liefde van je leven ben? Ik vroeg gisteren zelfs nog of ik dat ben. 'Ja, zo voelt het wel'. Dus je wilt uiteindelijk voor ons gaan? 'Ja, ik denk het'. En nu? Moet ik nu dan maar op je wachten? Je zei dat ik 'natuurlijk' van je hoor, maar goed hoe lang gaat dit dan duren? 4, 6, 8, 12 weken? Een periode waarin je misschien wel andere meisjes gaat daten, ook al zeg je van niet? Een periode waarin je verliefd kan worden op een ander? Of toch besluit dat ik niet de liefde van je leven ben? En wanneer je dan contact met mij opneemt, welke van de bovenstaande opties wordt het dan?

In mijn smsje na ons gesprek zei ik dat ik je beslissing respecteer en er naar uitkijk je stem weer te horen. Vandaag kan ik mezelf wel schieten. Ik kom over als een afhankelijk vogeltje, je denkt vast dat ik wel wacht. Misschien doe ik dat onderbewust ook wel, maar die indruk wil ik niet wekken. Het is zo oneerlijk om te zeggen dat je voelt dat ik de liefde van je leven ben, dat je tijd nodig hebt. Ik kan er verdomme helemaal niks mee. Waarom moest je die mail verzenden? Ik werd weer gek op je door die paar gesprekken die we hadden en nu zijn we voor mijn gevoel weer terug bij af. Want ja, je woorden zijn lief maar je daden? Daden van niks, helemaal niks. Radiostilte. Mijn verstand en mijn hart worden gek van je.

Moet ik opnieuw een sms sturen? Een sms waarin ik onafhankelijk overkom? Je speelt met m,n hart, het is zo oneerlijk.