Eindelijk lukt het haar om hem los te laten. Langzamerhand heeft zij zijn spullen die her en der in haar huis liggen bij elkaar gezocht en in een grote boodschappentas gestopt. Dat wat ze een paar weken geleden niet kon, kan ze nu wel. Ze heeft hem niet laten weten dat zij zijn spullen heeft verzamelt, maar ze is wel zo ver dat zij zijn spullen van de vertrouwde plek kan weghalen en naar zolder kan brengen. Daar staan twee grote volle tassen voor hem klaar.

Ze heeft een aardige man leren kennen, hoe noemen ze zoiets ook alweer? Ohja een rebound; platvloers gezegd.
Ze heeft het met de 'nieuwe man' gezellig, hij haalt haar op voor etentjes bij hem thuis. Dan praten ze over de kinderen, hockey, scheidingen, hoe hij zich voelt, wat zijn dromen zijn of zijn angsten. Wat zij graag wil in het leven, of juist niet meer. Soms blijft ze slapen, maar vaak gaat ze na het eten naar huis. De 'nieuwe man' geeft haar wat ze bij haar 'oude man' niet kon krijgen; het delen van gevoelens, het hardop durven staan voor een mening en motivatie, haar helpen zoeken naar een uitdagende baan. De diepgang die ze bij de 'oude man' mist geeft de 'nieuwe man' haar, meteen, zonder er om te hoeven vragen, zonder er discussies over te voeren.

Haar vriendinnen volgen nieuwsgierig de ontwikkeling tussen de 'nieuwe man' en haar, ze gunnen haar zo een fijne vent. Lichtelijk teleurgesteld zijn dezelfde vriendinnen wanneer zij zegt: "Het is heel gezellig met hem, ik voel mij fijn bij hem, maar het is niet de man met wie ik een toekomst zie..."

Of het toeval is of niet, na een aantal vervelende en pijnlijke gesprekken wat haar de kracht geeft om hem in haar tempo en op haar manier hem los te laten, dient de 'oude man' zich weer aan. Hij stuurt haar berichtjes die er niet om liegen wat hij graag wil. Ze wil hem antwoorden, maar ze weet niet hoe te reageren. Ze kan niet reageren, ze zit bij de 'nieuwe man' aan tafel, hij heeft voor haar gekookt en zet net een glas wijn voor haar neer.

Ze blijft die nacht bij de 'nieuwe man' slapen, maar gaat de volgende ochtend om 8:00 uur uit bed om naar huis te gaan. Ze wil in haar eentje nadenken wat ze met de appjes van de 'oude man' moet doen. Thuis, na een sigaret en een kop koffie, weet ze nog steeds niet wat ze moet doen, wel wat ze wil doen... Ze wil naar hem toe, bij de 'oude man' zijn...

Om 9:30 uur zit ze weer op haar fiets, zenuwachtig voor wat ze moet zeggen, of dat hij überhaupt de deur wel voor haar open gaat doen.

Ze staat voor haar gevoel minutenlang met haar vinger voor de bel, 'oké' denkt ze bij haar zelf, 'ik heb niet dit stuk gefietst om niet aan te bellen'. Ze belt aan, ze hoort boven een raam opengaan en ziet zijn slaperig hoofd. Haar hart gaat nu nog sneller, zal hij open doen of haar op de stoep laten staan? Ze hoort gestommel, de trap, de deur gaat open. Hij loopt weg... Ze schrikt en voelt zich onzeker, doet ze hier wel goed aan, had ze niet eerst moeten bellen of later op de dag moeten komen? Ze laat zichzelf binnen en ziet hem in de woonkamer staan, druk opzoek naar een aansteker voor zijn sigaret. De 'oude man' vraagt:"Wat kom jij hier zo vroeg doen?" Ze ziet dat hij ondanks zijn slaperig uiterlijk blij verrast is om haar te zien. Ze haalt opgelucht adem en zegt:"Ik heb je berichtjes gelezen, en wist niet er op te reageren daarom kom ik langs..."

Ze blijft de hele dag en nacht bij de 'oude man', totdat het de volgende dag na de koffie voor haar echt tijd is om te gaan. Thuis aangekomen denkt ze:"Hoe meer je stijgt, hoe harder je valt... Maar wat hou ik van hem, ik wil hem terug..."