Al een tijd niks meer geschreven. Eigenlijk geheel zoals de bedoeling was. Niet voor niets gaf ik mijn vorige blog als titel 'het laatste hoofdstuk' (of iets van die strekking) mee. Na een ldvd-carrière die op dat moment bijna net zo lang geduurd had als de relatie waar de ldvd uit voortkwam, had ik, na eveneens lange tijd, een Laatste Ontmoeting met mijn ex-vriendin M. Hoewel ik het achteraf niet als een echt aangename Laatste Ontmoeting kon bestempelen, had ik wel oprecht het gevoel dat het daarmee tot een soort afsluiting kwam. Bepaalde inzichten en realisaties die ik had tijdens en door die ontmoeting, hielpen me om het laatste stukje achter te laten van wat al lang geleden achtergelaten had moeten zijn.

Die werking is er nog steeds. De ontmoeting heeft inderdaad een belangrijke zet gegeven om alles nog verder achter me te laten en zo dag en door zijn er niet veel momenten meer dat ik me er nog actief mee bezighoud. Hoe kan ik ook? Een belangrijk deel van de conclusie van die ontmoeting was toch dat het meeste van wat ik me in de jaren daarvoor in mijn hoofd gehaald had over haar en over hoe zij mogelijk met eventuele nog bestaande gevoelens voor mij omgegaan was, niet waar bleek?

Een beeld, een fantasie, dat in stand gehouden wordt door een zeker zoet verleden, gelardeerd met de nodige idealisering, afgelakt met een laagje nostalgie - zelfs dat wordt aangetast als de hoofdpersoon van dat beeld zich opwerpt als een nonchalante, emotieloze, gesloten, koude dame die het als doel lijkt te hebben je het gevoel te geven dat er nooit enige genegenheid of intimiteit bestaan zou hebben, alsof een diepgaande liefdesrelatie, zo eentje die, zeker in betere tijden, door beide geliefden waarschijnlijk probleemloos als 'soulmateschap' gevoeld kon worden, slechts gekwalificeerd kan worden in sociaalmaatschappelijke termen, in de zin van: als een relatie voorbij is, is hij voorbij en dan rest niets anders dan dat achter je te laten en verder te gaan.

Ik vind dat een verwerpelijke visie. Tuurlijk, een relatie an sich is niets meer of minder dan een kwalificatie van de manier waarop je met elkaar omgaat. Dat is de uiterlijke verschijningsvorm die tot stand komt door de gevoelens die degenen die de relatie met elkaar hebben, voor elkaar hebben. En dáár gaat het om. Als een relatie over is, is hij inderdaad over, maar de gevoelens, de geschiedenis, de band, de loyaliteit, het meeleven, de verwevenheid - dát houdt niet zomaar ineens ook op te bestaan dan. Maar dát aspect wordt dan wel vaak ontkend. En het is die ontkenning die het de ex-geliefde die nog veel pijn heeft van hoe het gelopen is, erg moeilijk maakt.

Maar ik dwaal af. De hoofdpersoon in mijn geest, de M. met wie ik in mijn herinnering een relatie heb gehad, was een andere M. dan die ik trof tijdens de Laatste Ontmoeting. Dat is dubbel waar. Niet alleen wil ik daarmee zeggen dat ze misschien anders was dan ik me haar in mijn herinnering had, maar ook was de M. van toen mijn vriendin en de M. van nu niet. Dat is een troostende gedachte die bij tijden soelaas kon bieden. De M. die zij was, dát was mijn vriendin en niemand anders' vriendin. De man met wie ze nu getrouwd is, heeft dié M. nooit gekend en is evenmin op dezelfde manier door haar liefgehad. Net zo goed als ik déze M. niet echt meer leek terug te kennen. Het feit dat M. tijdens de Laatste Ontmoeting zo anders was, was op een bepaalde manier een teleurstelling; het maakte het onmogelijk om nog met haar te 'levelen' op de manier die ik graag gewild had en bevestigde bovendien dat de M. die ik zo lang gemist had, niet meer leek te bestaan, maar tegelijkertijd bestond ze nog wel, in mijn geest, in mijn herinnering, gevangen in de tijd, maar nog wel daar, om met een glimlach naar terug te kijken.

So far so good. Het was na de ontmoeting misschien nog heel even onrustig in mijn hoofd, maar al snel kwam er een soort vrede met de situatie die ik volgens mij nog niet eerder zo had gehad. Maar de laatste tijd... de laatste tijd merk ik dat het nog niet zo is dat ik alles écht achter me gelaten heb.

Laten we wel wezen. De Laatste Ontmoeting vond plaats dik vijf jaar nadat het uitging. In die vijf jaar is er in mijn hoofd en geest veel gebeurd, en in de echte wereld ook trouwens. Ik had ook niet verwacht dat één ontmoeting een definitief einde aan dat alles zou blazen. Dat is ook niet logisch. Ik denk dat waar ik nu mee te maken heb, niets anders is dan een logisch gevolg van de lange en intensieve geschiedenis die aan die Laatste Ontmoeting voorafging. Dingen die gebeuren, die ineens iets triggeren, waarvan ik merk dat het me raakt en waarna het soms ook even moeite kost om het weer van me af te schudden.

Zoals toen ik laatst op een feestje was waar ook ex-collega's van M. aanwezig waren. Ik ken M. van mijn eerste studie en dat was een vreemde taal. Zij zat twee collegejaren onder mij en ik was dus ook soort van haar 'senior'. Die collega's kwamen uit dat land waar zij en ik de taal van gestudeerd hadden. Mij werd op een gegeven moment gevraagd of ik toevallig M. ook kende. Ik vertelde zo nonchalant mogelijk dat ik haar inderdaad kende, dat ze mijn ex-vriendin is. Met gepaste verrassing tot gevolg. En vervolgens de opmerking dat ze eigenlijk niet zo verbaasd waren, omdat mijn manier van spreken in die vreemde taal wel erg leek op die van haar.

En dan gaan de gedachten toch weer even terug naar die oude tijd, dat ik niet alleen haar vriend was, maar ook haar 'senior'. We spraken met elkaar ook wel eens in die taal en natuurlijk ook in elkaars gezelschap. Het schijnt psychologisch zo te zijn dat je soms dingen van mensen overneemt van wie je houdt. Ergens is het inderdaad misschien niet zo onlogisch dat haar manier van spreken en die van mij op elkaar lijken. Maar toch was het even een onverwachte confrontatie met dat verleden, een verleden waar ik heel warme gevoelens bij heb, maar waarvan ik ook gedwongen ben afscheid te nemen. Bitterzoet is wel het goeie woord, denk ik. Ergens betrapte ik me zelfs nog een soort trots.

En dan nog een korte, onbenullige discussie, op een andere avond, toen ik toevallig in gesprek raakte met degene die haar functie op haar werk heeft overgenomen. Toen zij even ter sprake kwam, noemde ik zo nonchalant mogelijk dat ze nu getrouwd is en in dat land woont. Die jongen betwistte dat ze getrouwd was; ze zou gaan trouwen. Ja, nee, officieel zijn ze al getrouwd, begin dit jaar, maar ze wilden later dit jaar nog een feest houden. Een onbenullig gesprekje, maar daardoor drong het zich toch even weer aan me op. Het feestje, M. in die trouwjurk, met die pipo naast d'r...

Toen vond ik mij een poosje later 's ochtends vroeg terug, te vroeg wakker geworden, en ineens, vanuit het niets, dringt zich de gedachte aan mij op dat ze inmiddels wel redelijk gesetteld moet zijn met die gast daar in dat land. Realiseer me nog dat ik nu, achteraf gezien, misschien beter blij kan zijn dat we nooit Hyves- en Facebookvriendjes geworden zijn, mocht ze ineens besluiten dat dat geschikte plekken zijn om t.z.t. trouwfoto's te plaatsen. En in het vervolg daarop dacht ik: hmmm, die zullen misschien druk bezig zijn zo langzamerhand om met kinderen te beginnen. Trouwerijen met een bruid met een dikke buik zijn tegenwoordig niet meer zo taboe tenslotte.

En dat greep me toch op zeer onaangename wijze naar de keel. Neem daar ook dat stukje halfslaap bij, dat je soms gevoeliger maakt voor dat soort dingen, maar nog steeds... Ik geloof dat ik eerder na de Laatste Ontmoeting heus nog wel zo mijn melancholische momenten gehad heb, terugdenkend aan haar, hoe het met haar was, en hoe het al lang niet meer is, en hoezeer ik dat mis, maar het was denk ik voor het eerst sindsdien dat ik ook daadwerkelijk weer even pijn voelde. Dat het me béét.

"Niet over nadenken, jochie, dat heeft helemaal geen zin," dat schiet er dan wel door me heen. En dat is ook zo. In die zin had ze helemaal gelijk tijdens de laatste ontmoeting: blijven hangen in het verleden is op z'n zachtst gezegd zinloos. Ik koop niets voor die maalpartijen. Maar hou ze maar eens tégen als ze zich aan je opdringen. Dat kost even. Daar helpt zelfs de wetenschap dat het zinloos is waar ik mee bezig ben, dat het alleen maar pijn doet, niet tegen. Dan maar proberen de gedachten ergens anders op te richten...

Dat lukte wel, na een poosje. En nadat ik later op de dag op een fatsoenlijk tijdstip wakker werd, beet het ook al niet meer zo. Dat was even een moment, zoals ik vroeger ook wel bijtmomenten had gehad die weer overgingen. Dat is ergens ook het voordeel met de bijtmomenten. De zinloosheid van de zelfkastijding is op die momenten zo evident, dat het niet blijft hangen.

Anders is dat voor de onoplosbare puzzel. En daarmee bedoel ik al het getheoretiseer en gefantaseer in de kop over de 'waarheid', over hoe zij alles nou écht ervaren heeft, écht beleefd heeft, écht verwerkt heeft, over hoe zij écht tegen mij aankijkt, waarom ze ooit dit zei en dat deed... Ook dát zijn maalpartijen, en die waren altijd minder goed los te laten omdat het de indruk geeft van produktiviteit (terwijl dat ook in zo'n geval echt alleen maar schijn is). Tijdens de Laatste Ontmoeting heb ik de belangrijkste vragen uit de onoplosbare puzzel op haar afgevuurd en ook wel antwoorden gekregen, maar eerlijk is eerlijk, die antwoorden waren voor mij niet zo bevredigend, maar ik had met mezelf afgesproken dat ik het ermee moest doen. Zo ben ik er ook mee omgegaan. Dat is op een gegeven moment de enige manier om iets los te laten. Ik heb er in de dagen na de Laatste Ontmoeting een soort 'defintief beeld' van gemaakt, dat vooral vormgegeven was naar de antwoorden die zij gegeven had. Dat beeld kwam er, kort gezegd, op neer dat ze mij relatief eenvoudig achter zich had kunnen laten, misschien in het begin het allemaal wel moeilijk gevonden had, maar zichzelf snel bij de kladden gegrepen had, geconcludeerd had dat erin blijven hangen tot niets leidde, met als gevolg dat zij mij niet alleen in haar leven maar ook in haar geest geen plek meer gunde en door is gegaan. Het gevoel dat ik daarvoor had, van een soort metafysische band die zelfs voelbaar was terwijl ik al zo lang niet meer met haaar samen was, verwees ik, eerlijk gezegd toch wel aardig teleurgesteld, terug naar de sprookjesverhalen... Dát was de realiteit en daar moest ik het mee doen.

Dat beeld was stabiel en het had ook geen enkele zin om die onoplosbare puzzel weer naar boven te halen, zelfs al bleef hij op een bepaalde manier onoplosbaar. Ik had aan degene die de oplossing had wel gevraagd hoe het nou dan zat en ook wel antwoorden gekregen, maar dan heb je altijd nog de twijfel of die antwoorden wel wáár zijn en of ze wel helemaal eerlijk en volledig was... Een twijfel die versterkt wordt als je het gevoel hebt dat je tegen een halve vreemde zit te praten, die ineens niet meer met je meevoelt, die zelfs het geringste stukje begrip niet leek te kunnen opbrengen...

Superstevig is die basis dus niet. En ik heb gemerkt dat het daarmee ook soms gebeurt dat ik toch geneigd ben die onoplosbare puzzel weer uit de kast te halen. Een vriend van me, die onlangs vertelde over zijn gestrande relatie... Zij had het met hem uitgemaakt, ze hadden elkaar nog wel een paar keer gezien. Hij had haar, als het zo uitkwam, echt nog wel graag terug willen hebben, maar hij stond er afwachtend in. Zij had het immers uitgemaakt. Tijdens één van de laatste keren dat ze elkaar zagen, vroeg hij zich van binnen af of hij nog wel weer met haar af moest spreken, want 'het leidde nergens toe'. Precies de woorden die M. tijdens de Laatste Ontmoeting gebruikte om te omschrijven hoe zij tegen onze koffiedates begin 2009 aankeek, waarover ze destijds nog sprak dat ze ze leuk vond, dat ze het ook leuk vond om weer contact te hebben, vaker zo af te spreken, de belofte van een definitief einde aan het non-contact, aan de verbanning uit haar leven, maar waarvan ze tijdens de Laatste Ontmoeting zei dat ze zich bedacht had dat het voor haar niet zo hoefde, want 'het leidde nergens toe'.

Onbewust serveerde die jongen mij even de onoplosbare puzzel weer in de handen. De maalpartij ging even van start. De melancholie nam bezit van mij. Alternatieve waarheden drongen zich weer aan, zoals da altijd gaat met die onoplosbare puzzel. M. en ik hebben destijds twee koffiedates gehad. Tijdens de eerste had ze nog geen relatie met de jongen die nu haar echtgenoot is, tijdens de tweede net een maandje of twee, voor zover ik begreep. "Zou er niet ergens toch nog iets in haar geweest zijn dat wilde ontdekken, na al die tijd, zij en ik...?". En ik? Ik was passief. Ik voelde me op een bepaalde manier nog immer schuldig omdat ik het ooit was die het uitmaakte, ik dacht dat ze zich gekwetst door me voelde, dacht dat ze nu op haar hoede zou zijn, was zelf ook hartstikke kwetsbaar... Geconcludeerd kan en zal ze toen niet hebben dat ik haar nog op enigerlei wijze terugwilde, terwijl de realiteit anders was. Zelfs toen nog, zeker tijdens die eerste koffiedate. Ik voelde die oude vertrouwde klik, die ik in die mate zo weinig gevoeld had... Zou het anders zijn geweest als ik me minder voorzichtig opstelde, minder terughoudend...?

Ik lees dat hier op de site soms ook terug. Mensen die conclusies trekken uit het gedrag van de ander. Dat de ex die de relatie verbrak weinig tot geen contact opneemt. Het wordt nogal eens geïnterpreteerd als 'niet eens de moeite nemen om een SMS te sturen', of 'het kan hem of haar niks schelen want ik hoor maar weinig van hem of haar', om zich vervolgens zelf ook niet heel makkelijk op te stellen áls de ex dan contact legt. Allemaal stukjes van de onoplosbare puzzel. Geen enkele conclusie is per definitie waar. Een ex die de relatie verbrak kan ook weinig van zich laten horen omdat hij of zij denkt dat het niet gewaardeerd wordt, dat je op jezelf wilt zijn. De ex in kwestie kan ook heel goed zelf niet alles op een rijtje hebben. Denken dat een SMS meer verdriet dan goed doet. Niet eerder willen toenaderen dan dat hij of zij alles voor zichzelf op een rijtje heeft, terwijl hulp van de achterblijvende ex er wellicht voor zou kunnen zorgen dat de ander juist over een streep getrokken wordt... Van alles kan er aan de hand zijn en dat zet aan tot speculeren en theoretiseren. Oftewel, spelen met de onoplosbare puzzel, want hij is alleen op te lossen als beide ex-geliefden allebei 100% open en eerlijk naar elkaar zijn, wat slechts zelden voorkomt.

Dus... terug in de kast met die puzzel! Ik ga er nooit achterkomen wat nou écht waar is en wat niet en hoezeer ik mijn gedachten ook laat gaan of hierover gedachten uitwissel met anderen, we kunnen nooit meer dan speculeren. M. heeft mij tijdens onze Laatste Ontmoeting voorgeschoteld wat zij mij wilde voorschotelen als de waarheid van haar kant. Daar heb ik het mee te doen, of het nou echt de waarheid is of niet. Speculeren en theoretiseren gaat niets meer veranderen...

Maar hoe dan ook merk ik dat het wegleggen van die puzzel moeilijker is dan het herstellen van de pijn die zo'n beet af en toe veroorzaakt, waar ik eerder over schreef. En zelfs al ligt de puzzel weer in de kast en heb ik die kast kordaat weer voorzien van een stevig slot, dan nog merk ik afkickverschijnselen van het 'spelen' met die puzzel. Een zekere melancholie, de neiging mezelf even weer te verliezen in het verleden met een bijbehorend mismoedig gemoed over hoe alles is in het heden... Gelukkig weet ik inmiddels dat dát ook vanzelf weer overgaat. Ook al vind ik mijzelf dan soms terug, na bijvoorbeeld een avond met een vriend gepraat en gedronken te hebben en ook hierover gepraat te hebben, uitspraken bezigend als 'ik zal waarschijnlijk altijd wel van haar blijven houden'...

Het zou waarschijnlijk helpen om weer eens een klik te voelen met een meisje, vergelijkbaar met zoals ik dat met M. had, weer eens een dergelijke verbondenheid en wederzijdse aantrekking te voelen, weer ergens naartoe te kunnen, niet meer 'alleen' stappen in de toekomst te maken, niet meer 'alleen' je vreugde en verdriet te hebben, maar dat te kunnen delen. En de enige kandidate die ik daar in recente tijden voor ben tegengekomen, lijkt daar helaas nog niet heel hard aan mee te werken... We hebben de moed nog niet opgegeven, maar fijner zou het zijn geweest als het nu daadwerkelijk weer eens ergens naartoe ging...

Hoe dan ook: voor alles en iedereen is het beter om de puzzel in de kast te laten met een dik slot erop. Helaas is dat niet altijd even zo gemakkelijk gedaan als gezegd.

Zul je zien dat, doordat ik deze bespiegelingen allemaal hier weer eens heb neergeschreven, ze vannacht weer eens 'gezellig' langskomt in mijn dromen, iets wat ze helaas sowieso, na al die tijd nog, wel eens wil doen...