Ex aan de telefoon gehad..

afbeelding van Gast

Poeh, zeg... Wat een geladen periode schiet mij momenteel voorbij.

In mijn eerste blog heb ik zo volledig mogelijk geprobeerd om de situatie te schetsen die mij "overkomen" is.

Nu ben ik afgelopen weekend in het dorp geweest waar mijn ex vriendin woont, omdat daar dus ook mijn vriendengroep zit. Op een verjaardag van 1 van de vrienden was ik zelf aanwezig, maar werd mijn ex niet uitgenodigd. Niet omdat ik er om gevraagd heb, maar een keuze van deze vriend zelf...

Nu kreeg ik hier een paar dingen te horen over mijn ex, onder andere dingen die ze over mij zei, die niet erg positief over zijn gekomen. Resultaat: ik liep vandaag de hele dag met een behoorlijk rotgevoel rond.. Immers: ondanks alles wat me geflikt is, heb ik duidelijk aangegeven dat ik de band als personen, na zo'n lange tijd, te waardevol vindt, om deze dood te laten bloeden.

Dus, wat heb ik gedaan? Ik heb haar vanavond gebeld. Niet om op een half kwade manier verhaal te gaan halen of iets dergelijks, maar in eerste instantie ook om eens te peilen hoe het nu met haar is.

Uit dit gesprek is mij duidelijk geworden dat ze letterlijk "haar haren" los aan het gooien is en alles doet wat god verboden zou hebben. Alle dingen waarvan ze zelf tot voor enkele maanden terug niet eens aan zou kunnen denken, doet ze nu. Wat voor mij zelf het "verwerkingsproces" natuurlijk niet veel makkelijker maakt. Het geeft een beetje het gevoel alsof ik, na een extreem lange relatie, bij het grof vuil ben gezet. Ze begrijpt waar dit gevoel van af komt, maar dat verandert natuurlijk niets aan de situatie.

Natuurlijk, ze heeft een punt dat ze nu "vrij" is en kan doen en laten wat ze wil zonder dat ze aan iemand verantwoording schuldig is. Dit zet echter aan de andere kant voor haarzelf natuurlijk wel een bepaalde "naam" neer. Ik kan mij niet voorstellen dat dit nu de manier is waarop ze haar leven wil leiden, maar ja... Ik kan niet (meer) in haar hoofd kijken, toch? Misschien is de vrouw waar ik altijd gek op was er echt niet meer en is deze "wilde" persoon wel de kant die ze gekozen heeft?

Maar toch... Toch blijf ik dat gevoel houden dat dit een soort van "vluchtgedrag" is, om maar niet de eenzaamheid in te duiken.. Nadat we meer dan 10 jaar samen zijn geweest, kan ik mij gewoon zo slecht voorstellen dat de vrouw waar ik altijd zo gek op ben geweest, dat dat karakter ineens volledig verdwenen is?

Input van anderen hier wordt overigens zeer gewaardeerd. Of dit nu een "verhelderende" visie is op mijn eigen onduidelijkheid, of een reactie op mijn aanpak, ik waardeer het enorm.

afbeelding van Trueheart

@warheart1985

Ik heb net deze blog en je eerste blog gelezen en allereerst: wat een vreselijke rotstreek na 10 jaar en ik heb eerder het idee dat zij zichzelf niet in de hand heeft. Ik snap dat je denkt dat het vluchtgedrag is. Was jij haar eerste en enige vriendje? Is er wat veranderd in de tussentijd?

Ik moet eerlijk zeggen dat ik weinig advies kan geven (je hebt mijn blogs gelezen en ik ben de laatste die je advies kan geven)

Ik vind het echt rot voor je als ik het lees en heb het echt met je te doen. Soms begrijp ik ook echt niet wat er bij sommige mensen in hun hoofd omgaat....

Sterkte!

afbeelding van Hetlevenismooi

@Warheart1985

Ik denk dat jullie ieder een andere face in het leven doormaken.
De 1 heeft liefdesverdriet en de ander die gooit "haar haren" los en de band die er ooit was lijkt ook los.
Het draait allemaal om gevoel ook. Jij ervaart het veel heftiger, zo te lezen.
Niet leuk voor jou.
Wel (harde) realiteit.

Sterkte met de verwerking van het liefdesverdriet.

afbeelding van Warheart1985

Re:

Bedankt voor je reactie, "hetlevenismooi"

Ik heb dat ook in gedachte gehad, het verschil in de levensfase.. Maar zowel een gesprek wat ik met haar had op nieuwjaarsdag (vlak na de break) en het feit dat wij meer dan 10 jaar samen zijn geweest, hebben mij anders doen denken.

Immers: Je gaat niet je vriendje als een soort "God" bestempelen bij iedereen die je spreekt en (o.a.) naar een huisje kijken samen, als je in een andere fase van je leven zit. Zeker als je bedenkt dat dat beide situaties van vrij recent zijn..

Dan klinkt mij een andere fase in het leven als iets erg onlogisch in de oren... Maar dat kan ook mijn "beperkte" visie op de hele situatie zijn. Ratio vs. emotie werkt niet altijd samen helaas.

Ik zal het mij de komende tijd maar een beetje over mij heen laten komen. Ik heb een heel aantal dingen helder voor mezelf nu. 1 ding kan ik voor mijzelf blijven zeggen: De persoon die ik 's ochtends en 's avonds in de spiegel zie, daar ben ik trots op.

Ain't no grave that can hold my body down

afbeelding van Hetlevenismooi

Hallo Warheart,

Ja, dat is ook zo dat beide situaties vrij recent zijn. Ik bedoelde eigenlijk nu op dit moment in een andere face.
Dat van die manager is ook vrij recent. Niets is zo veranderlijk als de mens. Ik was jouw andere blog aan het terug lezen. Heftig voor jou, toch denk ik dat jij liever zo snel mogelijk uit het verdriet wil komen? Soms zijn dingen niet te snappen, op een gegeven moment vervagen ze wel en wil je het niet eens meer snappen, omdat je soms een antwoord krijgt waar je niks mee kunt (in mijn geval).
Het is een opstapeling van gedachten voor jou natuurlijk en wees trots op jezelf dat jij het altijd naar behoren hebt gedaan! Dit is voor jou een face waar je doorheen moet gaan, de verwerking, de shock.

Relaties zijn soms zo ingewikkeld, kan ook tijden leuk zijn en dan komt de klad erin.
Je zou bijna denken waar begin ik toch (weer) aan, ik had het als single ook hartstikke leuk.
Nu weer terug naar jou, de relatie is uit zijn balans gegaan en nu moet jij jezelf weer op de rit krijgen.

Laat het over je heen komen, net wat jij zegt, dan komt het gevoel en ratio ook weer meer in balans.
Ik snap dat jij je nu afvraagt hoe het zo toch heeft kunnen lopen. In mijn situatie heb ik dat ook vaak gedacht.
Ik zou je graag wat (((STEUN))) willen geven, ik weet niet zo goed hoe. Houd je taai, jij bent ook een belangrijk mens. En je bent het waard waar je recht op hebt. En jij weet ook wat dat is. Met jouw normen en waarden.

De afgrond voor elkaar verborgen houden. Dat is liefde.
(Julien Green)