Na lange tijd geen blog meer te hebben geplaatst, nu toch maar weer 1. 
Net wakker geworden uit een nacht vol met dromen over m'n ex. Ze waren levensecht. Ik ging langs hem. We kusten elkaar. Zeiden dat we elkaar zo mistte. Hoe pijn het deed om niet samen te kunnen zijn omdat het niet werkt.
Met het wakker worden zie ik zijn gezicht nog voor me. Voel bij wijze z'n handen nog op m'n gezicht.
Ik lig sinds lange tijd te huilen in m'n bed om hem. Het gaat de afgelopen tijd goed met me. Redelijk. Heb lol, geniet van dingen, denk niet veel aan hem en als ik dat doe dan kan ik het relativeren.

Maar soms, net zoals nu, mis ik hem vreselijk. Kan ik maar niet wennen aan het enorme contrast. Iemand die eerst heel intensief in je leven is, is ineens weg. Je bent je allerbeste vriend kwijt. Ineens. Leeg. Zoveel gedeeld, zo intiem. Zoveel opgebouwd en dan ineens weg uit je leven. Die pijn en dat verdriet komen soms naar boven. En ik haat dat.. Gaat het ooit weg? Kan ik er ooit aan gaan wennen dat mijn grote liefde uit m'n leven is en nooit meer terug komt? 

(ik heb trouwens geen hoop dat het ooit goedkomt. Heb hem niet meer gezien of gesproken sinds het uit was. Geen behoefte aan om hem te bellen mailen sms'en of zelfs op z'n Facebook te kijken. Ik doe het niet