M'n gedachten blijven het zelfde rondje rennen, dus ik schrijf het even van me af.

Het is heftig, verwarrend en pijnlijk om niet te weten of je relatie nog te redden is en ook niet te weten of ik hem überhaupt nog wil redden.

Mijn man en ik zijn uit elkaar gegroeid, snel ook, we zijn pas een paar jaar getrouwd (geen kinderen).

Ik geef al lang (twee jaar) en herhaaldelijk aan dat ik één op één tijd nodig heb. Minimaal een keer per week. Deze behoefte heeft hij niet uit zichzelf. Hij heeft hier dan ook vaak geen rekening mee gehouden. Op een gegeven moment hebben we een vaste avond gepland, om het praktisch makkelijk te maken. Maar ook hier kon klakkeloos over heen gepland worden zonder het te ondervangen en zonder overleg. Na zolang het zelfde puntje aan te geven en na het voor de zoveelste keer mis te zien gaan ben ik zwaar teleurgesteld.
Dit is één voorbeeld van de manier waarop ik me in de steek gelaten voel, er zijn ook ander situaties geweest waarbij hij compleet voor zichzelf koos. Ik voelde me een toevoeging op zijn agenda, niet een wezenlijk deel van zijn leven.

Ik ben me eenzaam en in de steek gelaten gaan voelen, de emotionele band ben ik kwijt. Hier door heb ik me ook naar hem toe steeds verder afgesloten, dat helpt natuurlijk ook niets om het weer goed te krijgen.

Inmiddels ben ik er klaar mee, wil eigenlijk niet op zo'n manier verder, en omdat ik het niet zie veranderen wil ik stoppen.

Nu is hij er van overtuigd dat hij nu pas goed snapt wat ik nodig heb, CONTACT, hij denkt dat hij kan veranderen, kan leren en groeien op emotioneel vlak.

Ik ben op en heb weinig hoop.