Ik ben 17 en een half jaar geleden heb ik een leuk meisje ontmoet. In no-time was het aan, het was mijn eerste liefde. Het ging goed totdat, 1 maand voor het uit ging, ik me af vroeg wat ik nou zo leuk aan haar vond. Ik kwam er achter dat ze niet de ware voor me was en dat ik dingen miste in mijn relatie. Maar toch heb ik er nog alles aangedaan om het nog goed te krijgen, immers ik had nog mijn gevoelens voor haar. Toch is het uitgegaan en ik voelde me er echt kut onder. We bleven toch contact met elkaar houden en 2 weken daarna besloten we toch weer wat af te spreken(als vrienden). Maar dat verliep totaal anders, we gingen weer zoenen en het voelde weer zo lekker vertrouwd. We wisten allebei dat een relatie niet meer kon(voor mij was ze HET gewoon niet), dus hadden we een soort vriendschap in gedachten waar we wel met elkaar mochten knuffelen en zoenen. Dit werd realiteit en is tot op heden nog steeds het geval. Ik zie haar nog vrij vaak en we smsen elke dag. Maar toch voel ik me er niet happy onder. Ik voel me nog te afhankelijk van haar, als voorbeeld: als ze niet terug smst dan voel ik me niet goed. En ik weet dat hier geen toekomst in zit, en een relatie is niet meer mogelijk omdat ik weet dat ik daarvoor cruciale dingen mis in haar. Maar als ik er aan denk dat ik haar helemaal niet meer zou zien of dat ze met iemand anders zou gaan voel ik me echt heel klote(ik heb nog gevoelens voor haar). En ik weet dat zij daar zich ook klote over zou voelen. Ik weet niet wat ik moet doen?? Ik zit eigenlijk gevangen in mijn eigen gevoelens. Moet ik haar verlaten en haar niet meer zien? Moet ik alleen maar vrienden met haar blijven, of moet ik toch doorgaan waar ik mee bezig ben?