Of ik in een erg groot gat was gevallen nu alle spullen weg waren, vroeg hij me lachend nadat hij 's middags met een verhuizer langs was geweest. Tja, het zal de ongemakkelijkheid wel zijn, dacht ik. Het was gek om na een jaar weer even samen in het huis te zijn dat we lang hebben gedeeld.

Het was mijn eigen keuze geweest dat hij de grote spullen zou verhuizen als ik niet thuis was en dat hij 's avonds langs zou komen om de nog te verdelen spullen te verdelen. Dan was het maar gebeurd, in één keer.

We dronken thee en ik deed mijn best voor een leuk gesprek. Lukte niet. Hij leek weinig zin te hebben om over zichzelf te vertellen. Zei dat hij een rotbui had omdat het niet opschoot met klussen in zijn nieuwe huis. Het was frustrerend dat het niet lukte om het te maken zoals hij wilde. Maar hij mocht van zichzelf niet klagen, want het was een prachtig huis. Alleen was het minder mooi nu het leeg was. En er moest meer aan gebeuren dan voorzien.

Hij keek schuchter de kamer in vanaf wat ooit onze bank was en liet zijn sleutelbos niet los. Het was pijnlijk te merken dat hij weinig geinteresseerd leek in mij. Alleen wat plichtsmatige vragen. Hij keek in de verte als ik antwoordde. Was dit de persoon die een paar weken eerder nog had gezegd dat ik van alle mensen om hem nog steeds degene was met wie hij zich het sterkst verbonden voelde? Wat bleek daar ineens weinig van. Hij had nog weleens zwarte dagen, maar over het algemeen voelde hij zich wel, ja, wel redelijk goed, ja. Met zijn therapie was hij na vijf gesprekken gestopt toen hij zich begon af te vragen wat hij er eigenlijk aan had. Bovendien kon hij niet te vaak van zijn werk weg. Misschien lossen sommige dingen zich wel vanzelf op, zei hij. Toen vroeg hij of hij foto's van ons samen kon zien. Hij wilde de negatieven van tien jaar samen mee om alles af te laten drukken. Het was toch niet niks geweest, zei hij. Hij had pas nog gedacht: tien jaar samen en ik heb er helemaal geen beelden bij.

In de regen laadde hij de ene doos na de andere in de auto. Ik heb hem de ets teruggegeven die ik vorig jaar in een geplunderd huis vond met een "bedankt wat je voor mij hebt betekent"-briefje erbij. Ik heb gezegd dat de ets mooi was, daar lag het niet aan. Maar dat ik het niet wilde aannemen omdat ik het kreeg in ruil voor een gesprek wat er aan de hand was. Hij was niet te vervangen door een schilderij. Hij moest erom lachen toen ik het zei. O,o,o, achteraf was het niet zo handig hoe hij het had aangepakt, had hij pas nog gedacht.

Ik had mezelf beloofd niet te gaan huilen, maar toen ging er iets stuk van binnen. Het werd me allemaal veel te veel. Hij vroeg of ik kon zeggen waarom ik "nog steeds" zo verdrietig was. Dat hij zich vaak zorgen maakte dat ik er "nog steeds" zoveel moeite mee had. Het leven was veel te mooi om te treuren.
Hij stond er maar een beetje bij en ging uiteindelijk naast me zitten, een stukje van mij af. Hij zei dat hij de afgelopen tijd in was gaan zien hoe mooi en goed onze relatie wel niet was. Hij streelde zachtjes mijn hand. En dat het niet voor niets was dat hij foto's wilde kijken. We zoenden wat. Nu moest hij snel weer gaan. Het liefst wilde hij nog wat gaan klussen.

Ik stond op de slaapkamer en hoorde het geluid van zijn auto die de straat uitreed. Op tafel zag ik de sleutelbos liggen. Toen zag ik het pas. Het waren de sleutels van ons huis...

Dit is dus het einde. Nu hoef ik nooit meer dit moment af te wachten. Het is een gepasseerd station.

Ik voel me zo ontzettend beroerd over gisteravond!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! Het is alsof ik tegen een muur ben opgeknald. Hij heeft me aan het wankelen gebracht. Alsof ik niet goed bij mijn hoofd ben dat ik nog zo vaak aan ons denk en, ook al gaat het over het algemeen best redelijk, vaak verdrietig ben dat het voorbij is!!!!!!!!!!!!!! Het doet pijn dat hij er veel gemakkelijker over heen stapt. Dit was het einde. Ik voel me zo eenzaam en verlaten en leeg...