Start › Blogs › alive2's blog

Hoe kun je nou te veel van iemand houden dat je de relatie niet aankunt

afbeelding van alive2
Ma, 04/10/2010 - 21:09 — alive2

We houden teveel van elkaar om een relatie te hebben denk ik zei mijn ex.
Ik heb almaar verlangen naar je die bijna niet te harden is.. maar ik kan geen relatie.. ik weet niet of ik ooit wel een relatie met iemand kan hebben zei ze..

Wat denken jullie hiervan? Zal ik het een geduldige kans geven? Of zal ik het laten gaan?

Ma, 04/10/2010 - 21:32 — Jelle
afbeelding van Jelle

@alive2

Je hebt nu de kans om heel eerlijk tegen jezelf te zijn. Ik weet niet hoe oud je bent, maar ik schat zo in dat je nog minstens 40 jaar te gaan hebt in je leven.

Je kunt het jezelf afvragen: is samen zijn zo belangrijk dat je ervoor bereid bent om allebei voor de rest van jullie leven pijn te lijden en bijna nooit gelukkig te zijn? Wil jij het, als jouw partner bijna elke dag moet vechten, overleven, pijn lijden, alleen omdat die bij een partner is die niet goed genoeg bij haar past? Wil jij voor haar voor de rest van je leven heel veel geluk opgeven omdat jij bij iemand bent die niet goed genoeg bij jou past? Ben jij ertoe bereid om elkaars groei, ontwikkeling als mens te blokkeren, als dat betekent dat jullie samen zijn?

Ben jij bereid om bij de ander te blijven als die lange tijd niet in staat is om de hypotheek/huur te betalen? Wil die ander wel bij jou blijven als het bij jou zo is?

Jelle.

Din, 05/10/2010 - 09:42 — alive2
afbeelding van alive2

Jeet je ik ben dom

Jeet je ik ben dom geweest.
Een week hiervoor had ik een moment van opleving.. Ik dacht: Yes ik heb weer vertrouwen in het leven.
Een moment dacht ik aan mijn ex en wilde dat met haar delen.
prompt een dag later krijg ik 's avonds een sms van haar (na 3 maanden). "Hey hoe gaat het met je? Ik zit in de lift. Ik slaap weer een heel klein beetje. Joepie Joepie. Werk ook weer een heel klein beetje. xxx"

Ik reageerde terug met wat specifieke vragen en ze typte terug:
"Ik weet niet of het een verstandig idee is. maar zullen we even op msn gaan? Dan kan ik je meer vertellen.."

Nou zo gezegd zo gedaan. Het was een prettig gesprek en namen voor om even in publiek af te spreken, omdat sja onze verlangens naar elkaar gewoon te sterk zijn om van elkaar af te blijven zeg maar.. Sja zo is dat nou eenmaal tussen mij en mijn ex..
Ik ging naar de stad ook inderdaad met een joepie gevoel en wel zenuwen. En ja.. ik zag haar.. zij meteen huilen en ik een brok in mijn keel.
Ze vertelde me daarna onder het genot van een glaasje over haar laatste maanden. De spanningen in haar lijf.. dat het ook voor een deel wat met haar moeder te maken had die angsten in een relatie. Ze zegt: Ik verlies mezelf helemaal in jou en dat trek ik niet.
Verder zei ze dat ze weer een beetje kon slapen. Later begreep ik dat ze net eigenlijk pas 3 dagen weer goed had geslapen.

Goed de gevoelens zaten zo voelde het wel nog erg diep, maar ook de angst ervoor. Zij heeft zo'n enorme angst.
Na die avond namen we afscheid van elkaar en pppfft geen dag later.. ja hoor hoppa weer even koffie.. nu bij haar en hebben de relatie besproken.
Zo gauw ik me goed voel heb ik weer zin om je te zien.. maar ik weet dat ik het niet kan.. ik verlies mezelf in jou en dan slaap ik weer niet zei ze... maar ik hou zoveel van je dat ik niet van je los kan komen. Ik denk de hele tijd aan je.. ik mis je .. heb steeds zin in je.. ben steeds jaloers, maar ik zie geen weg .. ik verlies mezelf en kan dan weer niet slape.

Ik zei tegen haar dat ik ook diep van haar hield en dat ik het ook niet wist en dat het verlangen bij mij ook onweerstaanbaar is. Ik vind het heel prettig om bij elkaar te zijn.. omgekeerd vond zij het ook heel prettig en ze miste dat.

Al met al.. ja hoor daar lagen we weer in bed en het was weer eens erg geweldig.. maar ja dat duurde natuurlijk de hele nacht en dus.. nog maar 3 uurtjes te slapen.
In die drie uurtjes heeft ze dus wederom weer niet geslapen (de dagen na onze eerste wederontmoeting ook al niet goed) en vanochtend zag ik die angst in haar ogen..gewoon ellenige ogen van het niet meer weten..

Ooo god man ik voel me zo schuldig. Ik wou dat ik wist wat het slaapprobleem is. Komt het nou echt door mij. Ik voel me zo schuldig ik moet dit kappen. Ik begrijp niet wat het slaapprobleem is..
En misschien inderdaad ligt het wel aan mij en past ze gewoon niet bij mij