Er zijn momenteel 0 gebruikers en 2 gasten online.
Hongerig hart
Ik weet niet zo goed of ik specifiek jou mis. Ik mis de liefde verschrikkelijk. De intimiteit. Kleine bewegingen en gefluisterde woordjes. Van dat gemis word ik soms bijna ziek. Maar zelfs als jij me terug zou willen, zou het niet gaan denk ik. Het vertrouwen is weg. Ik heb me bij jou nooit echt eerste keus gevoeld. Omgekeerd heb ik misschien vanaf het eerste afspraakje te graag gewild dat het zou werken tussen ons. Te eager.
Wat me van tijd tot tijd opbreekt is die schreeuwende behoefte aan liefde, tegelijk met het besef dat ik er absoluut nog niet klaar voor ben. Dat het waarschijnlijk nog maanden, een jaar, of nog langer duurt voor ik het weer aankan. En dat ik de liefde dan nog altijd maar half in mijn eigen macht heb. En dat ik misschien ?ɬºberhaupt te graag liefde wil, dat meisjes die vragen worden overgeslagen. Eigenlijk zou ik de fase van opnieuw verliefd worden en de gevoelens van de ander aftasten willen overslaan en meteen doorspoelen naar samen op de bank hangen, stoeien, knuffelen. Instant geborgenheid. Als ze dat nou in blikjes verkochten... Gat in de markt.
- Akemi's blog
- login of registreer om te reageren
Gebruikerslogin
Navigatie
Blog van Akemi
Recente blogs
Recente reacties
Syndicatie
Archief
- Februari 2003 (7)
- Maart 2003 (1)
- April 2003 (6)
- Mei 2003 (19)
- Juni 2003 (24)
- Juli 2003 (13)
- Augustus 2003 (24)
dat zou de oplossing zijn ja
De gevoelens bij iedereen hier is wel wat gelijk denk ik. Je weet diep in jezelf dat het nooit meer iets zal worden maar toch mis je de momenten verschrikkelijk.
sterkte...
Wie mis ik? Of is het "wat mis ik"?
Ik weet het ook niet, mis ik hem of is het de intieme relatie die we hadden wat ik mis. Ik denk dat het inderdaad de intimiteiten zijn die ik mis, maar helaas zijn die intimiteiten wel verbonden met de persoon die nu mijn (inderdaad, officieel-maar-gevoelsmatig-nog-niet) ex is.
Ik heb daar heel veel moeite mee, vooral de radiostilte trek ik heel erg slecht. Dat geeft mij het gevoel alsof er niks is geweest, alsof we vreemden zijn van elkaar, alsof we elkaar nooit lief hebben gehad.
Het gemis van liefde en intimiteit en geborgenheid is killing. Hoe harder ik me er probeer tegen te verzetten, hoe harder de klap terug komt.
Net als jij, twijfel ik ook of het gaat werken als we weer samen zijn, maar dat is de ratio. Als die nou altijd de overhand had, dan zaten we niet in zo een misselijk makende situatie. Het gevoel is waar we moeite mee hebben om die onder controle te houden. Ik heb ook tegen mezelf gezegd dat ik de gevoelens moet ondergaan en alles moet ervaren en over me heen moet laten komen. Maar dat is niet altijd makkelijk. Soms moet ik huilen en ben ik heel verdrietig daarom, maar heel soms kan ik ook met een lach terug denken aan wat we hebben gedaan. Maar dat komt niet zo heel veel voor, ik hoop dat er meer van zulke momenten komen binnenkort.
Maar ik zou de fase van verliefd zijn en elkaar aftasten zeker niet willen missen dat is de spanning en de emoties die het samen zijn sterker maken. Als het direct geborgenheid wordt loop je een boel spanning en elkaar verlangen mis. Dat is zeker niet iets wat je wil.
Akemi, sterkte, ik hoop dat we allebei snel uit deze sombere tijd komen en snel weer met een zonnige glimlach de wereld inkijken!
Ik weet zeker dat er een heleboel leuke mannen rondlopen die ons veel beter kunnen waarderen! (rationeel dan, emotioneel moet ik me daar ook nog aan toe geven, want het is verd**d moeilijk om het los te laten!)
Dilemma's
Dat is ook typisch een aspect wat ldvd met zich meebrengt volgens mij, van dit soort duivelse dilemma's. Je gevoel schreeuwt dat je je verloren geliefde terug wilt, maar ondertussen steekt je verstand een vermanend vingertje op om je te vertellen dat je dat dan misschien wel wil, maar dat het om een of andere reden misschien toch niet de meest verstandige oplossing zou zijn.
Gek is het ook niet. Ldvd voelt verschrikkelijk en een spontane, snelle en complicatieloze hereniging zou daar abrupt een einde aan maken, aan dat gevoel. Klaar ermee. Wie wil nu niet van zijn ldvd af? Nou, dat is de meest directe en snelle manier. Maar voor de meesten niet weggelegd en voor degenen voor wie het wel is weggelegd, vaak ook nog een erg lange en moeizame weg. Met het risico dat je na een hele periode op een gegeven moment alsnog (opnieuw) in de ldvd belandt...
Gek word je ervan he? Maar hetgeen jij hier omschrijft, herken ik wel. Ik heb ook wel momenten gehad dat ik zoiets had: doe mij een instant serieuze relatie waarvan het voortraject me gestolen kan worden. Als je op een gegeven moment echter wat ontnuchtert, kan dat voortraject ook ineens best wel weer leuk en spannend worden. Het hoort allemaal bij je state of mind, bij je ldvd... Net als zorgelijke gedachten als 'ik vind nooit meer iemand die zo goed bij me past of met wie het zo goed klikt' en dat soort dingen. Klinkklare onzin, maar als je het je in je hoofd haalt terwijl je middenin de ldvd zit, klinkt het voor jezelf heel geloofwaardig.
Ldvd is gewoon een klein rottig monstertje dat zich in je hoofd genesteld heeft en je voortdurend allerlei heel erg nare streken levert. De kunst is om dat monstertje de baas te worden.
Het is idd gwn verdomd
Het is idd gwn verdomd moeilijk. Aan het eind van onze relatie voelde ik me ook niet meer op de 1ste plaats staan. Dus mn verstand zegt vaak genoeg van: weett je? Je moet juist zeker zijn dat je op de 1ste plaatst staat, anders word het nooit wat en zal je nooit echte vertrouwen kunnen krijgen. Die vertrouwen had ik eerst wel. Iig, de zon zal wel weer door komen schijnen, het heeft alleen tijd nodig! Dat merk ik bijmezelf ook, het gaat steeds beter met me. Heel soms ff een klein dipje maar die ben ik al heel snel weer de baas.
Succes en sterkte nog verder, het gaat je lukken!
Liefs,
Dearest...