Hello innocence
Though it seems like we’ve been friends for years
But I'm finishing
How I wish I had never begun
Though it should be the last one
And it’s dragging me down to my knees
Where I’m begging you please

Let me go
Don’t you know

I’m all over it now
And I can't say how glad I am about that
I’m all over it now
Cause I worked and I cursed and I tried
And I said I could change and I lied
Where there’s something still moves me inside

He’s a melodie
That I’ve tried to forget but I can’t
It still follows me
When I wake in the dead of the night
And I know that I can’t fight
That song going round in my head
Like the last thing he said

Please don’t go
You’d think I know

I’m all over it now
And I can't say how glad I am about that
I’m all over it now
Cause I worked and I cursed and I cried
And I said I could change but I lied
Where there’s something still moves me inside

No I won't come back,
No I won't come back,
No I won't come back,
No I won't come back!

One dark morning
He left without a warning
And took the redeye back to London town..

I'm all over it now,
I'm all over it now,
I'm all over it now,
I'm all over it now!
And I can't say how glad I am about that
I'm all over it now
Cause I worked and I cursed and I cried
And I said I will change but I lied
Where there’s something still moves me inside..

Raar om nu voor het eerst in anderhalf/twee jaar te merken dat het echt over is. Eerst was ik nog een beetje terughoudend, ik durfde het nog niet echt te geloven. Zo vaak dat het toch weer terugkwam, dat ik ervan af dacht te zijn maar het gemis en de pijn toch weer op kwam zetten. Het was nog zo lang heel fragiel, heel snel viel ik weer terug er was weinig voor nodig om me weer te laten beseffen dat het zonder hem toch echt een stuk minder leuk was, dat ik hem altijd zou blijven missen, dat het eigenlijk heel nutteloos was dat ik erover heen probeerde te komen omdat het gewoon iets leek wat nooit meer wegging. Sinds mijn definitieve besluit nu bijna een jaar geleden om hem helemaal uit m'n leven te bannen heb ik het zo moeilijk gehad. Heb ik zo vaak toch de behoefte gevoelt om het weer op te pakken, hem toch weer te bellen ook al wist ik dat ik nooit meer zou kunnen krijgen wat ik eigenlijk zo erg miste en van hem verlangde. Dat was ook de reden dat ik echt besloot 'this is it' omdat blijven veel meer pijn deed. Zo veranderd, zo gesloten, en ik zo gebroken en met zoveel schuldgevoel. Gelukkig wist ik het afgelopen jaar dat teruggaan niet tot de opties behoorde, dat ik dan alles zou weggooien wat ik ondanks alle pijn en gemis toch onbewust had opgebouwd. Het heeft lang geduurd, maar na maanden merkte ik plotseling dat het toch allemaal doorging zonder hem. Dat ik toch nog wel kon lachen, al voelde alles heel erg lang niet meer intens, en ik merkte ineens dat er momenten waren dat ik niet aan hem dacht, dat ik hem er niet bij miste. Dat was een klein begin, en achteraf heb ik er veel langer over gedaan dan ik had gehoopt. Maar nu kan ik heel eerlijk zeggen:
I'm all over it now, and I can't say how glad I am about that.

Ik mis hem niet meer, ik verlang niet meer naar hem. Herinneringen zijn niet langer pijnlijk, zelfs als ik onze liedjes weer ga luisteren of stelletjes zie lopen, zielige liedjes luister.. Ik voel niks meer. Geen pijn, eerder vreugde omdat ik geen pijn meer voel. Ik heb zo'n lange periode achter de rug van verdriet, gemis, een drukkend gevoel dat alles leek te bepalen. Nu geniet ik intens van letterlijk álles, alsof ik een inhaalslag moet maken. Het lijkt wel alsof iemand anderhalf jaar mijn ogen heeft dichtgeplakt, en ik toen pas besefte hoeveel ik ze gebruikte, hoeveel ik ze nodig had en miste. Nu zijn mijn ogen weer geopend en nu besef ik hoe heerlijk het is om ze te hebben en geniet ik oprecht. Ik ben vrolijker dan gewoonlijk, vrolijker dan ik was toen ik met hem was, omdat ik nu besef hoe het leven is mét zo'n rotgevoel en zonder. Alsof ik bevrijdt ben van een zware ketting aan m'n been en nu alles weer kan doen. Je hoort wel is dat mensen met een bijna-dood ervaring zeggen dat ze het leven nu veel meer waarderen. Ik vond dat altijd een beetje overdreven, een beetje cliché. Maar ik moet eerlijk zeggen dat ik dat nu ook zo beleef, niet eens opzettelijk.
En dat is nu juist het verschil met alle keren hiervoor: dit voelt zoveel veiliger. Het gaat vanzelf, hiervoor kon ik me wel goed voelen maar ik wist dat ik weer helemaal omgeslagen zou zijn zodra ik hem weer zou zien, of iets van hem zou horen. Deze keer voelt het stevig, echt en het gaat vanzelf. Het is er gewoon niet meer zonder dat ik daar voor vecht.

Vorige keren ben ik ook de fout ingegaan door hiervan overmoedig te raken, te denken dat het helemaal klaar was voor mezelf en dan wel weer het contact aangaan. Maar als ik dan terugkijk merk ik dat ik toen gewoon nog helemaal niet klaar was met hem. Ik deed het niet alleen voor mezelf, alsnog voor hem. Ik wilde hem zien om te laten zien hoe sterk ik was, ik wilde dat hij zag dat ik kon leven zonder hem. Diep van binnen hoopte ik toch nog op een verzoening, was hij nog steeds de enige. Nu ben ik alleen maar onwijs blij dat het voorbij is, en ik hoef hem niet meer terug. Het is groot en deels zijn eigen schuld, en nu ben ik hem daar dankbaar voor. Hij heeft zich zo afgesloten, onbegrijpbaar en onbereikbaar opgesteld dat ik hem niet meer terug herken(de). Hij geeft me geen herinneringen meer, hij laat me niet meer voelen hoe het ooit was. Daardoor is alles zover weggezakt, ik herken hem niet meer en deze persoon wil ik niet eens kennen. Ik blijf het jammer vinden dat wel, jammer van hemzelf. Hij heeft zo'n prachtige persoonlijkheid, hij heeft zoveel liefde in zich. Maar hij is ook heel erg kwetsbaar, en kon niet omgaan met de relatie. Hij voelde zich bang, te kwetsbaar en misschien toen ook wel gekwetst. Heel onzeker, ging daardoor zelf rare dingen doen(ging vreemd)en heeft zich daarna afgesloten van hetgeen dat hem het meest kon raken, dat hem het bangst maakte. En dat was ik, en dat vind ik nog steeds jammer. Zoveel als ik ben gegroeid, zoveel wijzer als ik ben geworden, zoveel is hij gekrompen. Ik vind het zielig, hij verschuilt zich juist in de dingen die niet goed voor hem zijn. Het gaat waarschijnlijk wel goed met hem, maar op het gebied van zijn gevoelens heeft hij echt een groot probleem ontwikkeld. Dat ik misschien heb aangewakkerd maar dat er altijd al heeft gezeten.

Dat hij niet meer kan of wil geloven dat ik veranderd ben, dat het deze keer anders kan gaan, vind ik niet meer erg. Want ik wil het zelf ook niet meer, niet met hem. Hij zou mij nu nooit meer kunnen geven wat ik verdien of nodig heb, hij heeft zelf zoveel problemen ik kan ze niet meer voor hem oplossen. En ik hoef ze ook niet meer op te lossen, ik wil ze niet meer oplossen. Ik ben klaar met denken voor hem, ik heb het losgelaten. Sta voor het eerst zo sterk, sterker dan ik ooit stond met iemand naast me. En dat vind ik heel bijzonder: het heeft me zoveel pijn gedaan maar het heeft me ook gevormd. Ik had altijd iemand nodig om van mezelf te houden, eigenlijk was de grond onder mijn voeten altijd onzeker. Want al het geluk hing van de ander af. Nu ben ik voor het eerst gelukkig, echt gelukkig, met mezelf en alles en iedereen die er echt toe doen. Voor het eerst geloof ik dat ik weer iemand anders ga vinden, dat ik gelukkig ga worden met een ander maar ik hoef het niet meer af te dwingen. Ik hou nog steeds van hem, natuurlijk zal ik hem nooit vergeten. Maar ik hou niet meer van degene die ik nu ''ken'', ik hou van de herinnering die nooit meer weg zal gaan maar waar ik ook niet meer tegen vecht. Hij heeft me heel veel geleerd, hoe je van iemand moet houden en hoe je niet van iemand moet houden. Hij heeft me onbewust spiegels voorgezet die ongelofelijk veel pijn deden maar waar ik hem nu zo dankbaar voor ben. Ik ben gaan werken aan mezelf, ik heb het wel aangedurfd om naar mezelf te kijken. Heel erg lang dacht ik dat ik daar niets aan had, wat heeft het voor zin nu in te zien hoe het beter kan als degene waarmee ik dat in werking wil zetten het niet meer kan? Maar nu ik zo blij ben verlost te zijn van alles ben ik ook dankbaar voor de groei die ik heb gemaakt. Dat is zeker niet voor niets geweest. Zelfs al zou ik het willen, ik ben niet meer verdrietig en ik mis hem niet meer.

Soms zie ik mensen lopen, stelletjes, of hoor ik verhalen van vriendinnen die romantische dingen met hun vriendje doen. Dan kijk ik terug en vraag ik me af waarom ik dat ik godsnaam nooit gedaan heb. Ik was best wel arrogant, had altijd vriendjes en niet dat ik hem zo kon inruilen of dat wilde, ik denk dat ik er gewoon niet vanuit ging dat het ooit een einde zou hebben. Ik denk dat ik dacht dat ik toch wel alle tijd had, en ik was natuurlijk nog een stukje jonger en onzeker. Ik had zelf ook problemen, was heel erg bang dat hij weg zou gaan en bond hem op een rare manier aan me. Daar heb ik nu allemaal aan gewerkt. En ja, als ik dat dan zie of hoor mis ik het wel. Dan verlang ik gewoon naar iemand waar ik bij kan kruipen savonds, iemand waarmee ik alle romantische dingen kan doen, die er altijd voor me is en van me houdt zoals ik ben. Maar die 'iemand' hoeft niet meer per definitie hem te zijn. En dat is de grote verandering. En het zijn af en toe gewoon gedachtes, het zijn geen kwellingen meer. Ik weet dat het ooit wel weer komt voor mij, voor jullie allemaal.

I don't miss you and I'm not missing you

Ik vertel dit niet om er bij jullie in te wrijven dat het met mij zo goed gaat(dat heb ik wel is vaker gezegd in m'n afgelopen blogs)ik weet zelf ook nog wel dat ik verhalen las of hoorde van mensen die er echt overheen waren. En dat ik dan heel blij was voor diegene, het zelf ook zo graag wilde maar niet dacht dat 't er voor mij in zou zitten. Maar het zit er in, voor iedereen. Love heals the wound it makes, en ik denk dat het een stuk makkelijker is wanneer er snel na een gebroken liefde weer een ander komt. Want je word er onzeker van, je blijft je laatste liefde het meest missen. Je bent bang dat er nooit meer een ander komt, je gaat de ander idealiseren omdat je zo graag weer terug wilt. Vooral op het begin ontstaat er een gat die je plotseling moet vullen, je moet 'afkicken' letterlijk. Je hele lichaam schreeuwt naar de ander 'for every piece of me that wants you' je valt van het mooiste, veiligste gevoel dat er bestaat in het pijnlijkste angstige gevoel dat er bestaat. Het is een plotselinge ommezwaai en juist dat maakt het zo moeilijk. Alles waar je zo aan gewent was en wat zo vertrouwd was is er plotseling niet meer, daar raakt alles van in de war. Het is een kwestie van opnieuw wennen, overleven en opnieuw kunnen geven. Maar ook wanneer er niet iemand anders komt kun je erover heen komen. Het belangrijkste is dat je lieve mensen en vrienden om je heen hebt, dingen doet waar je je goed bij voelt. Je krijgt een enorme ego breuk en die moet je ergens anders zien op te vullen.

Everywhere I'm turning
Nothing seems complete
I stand up and I'm searching
For the better part of me
I hang my head from sorrow
Slave to humanity
I wear it on my shoulders
Gotta find the strength in me

Cause I am a Superwoman
Yes I am
Yes she is
Even when I'm a mess
I still put on a vest
With an S on my chest
Oh yes
I'm a Superwoman

For all the mothers fighting
For better days to come
And all my women, all my women sitting here trying
To come home before the sun
And all my sisters
Coming together
Say yes I will
Yes I can

Cause I am a Superwoman
Yes I am
Yes she is
Even when I'm a mess
I still put on a vest
With an S on my chest
Oh yes
I'm a Superwoman

When I'm breaking down
And I can't be found
And I start to get weak
Cause no one knows
Me underneath these clothes
But I can fly
We can fly, Oooohh

Cause I am a Superwoman
Yes I am
Yes she is
Even when I'm a mess
I still put on a vest
With an S on my chest
Oh yes
I'm a Superwoman

we are Superwoman(and men) xx liefs