ldvd-ers,

Zo, het is inmiddels alweer even geleden dat ik hier schreef (en las, excuus). Zondagavond, bijna tien uur. Het is alweer even geleden dat ik een dip had. Maja, ik heb afgelopen 4 maanden ook niets anders gedaan dan gerend, druk druk druk. Te druk.

Vanavond toch dat dipje. Het zal wel iets te maken hebben met die speciale dag waaraan je elkaar herinnert dat je zoveel tijd samen bent, en dit viert. Heel stom eigenlijk dat dit de momenten zijn waarop je je realiseert dat je dat soort moment viert.

Het eerste dat me opviel toen ik weer op bezoek kwam was het aantal namen links op het scherm, niet alleen is het op zondagavond spits, ook zie ik veel herkenbare namen. Namen wiens blog ik intensief volgde toen "die trein" mijn raakte en mij in de "achtbaan" der emoties wierp. Het is leuk te zien dat dit collectief zijn eigen wereld vormt.

Liefdesverdriet.......ik begin me steeds vaker af te vragen of het wel een begin en een einde kent. We zijn geraakt, hebben veel verdriet en proberen dit verdriet te overwinnen. 'one step at a time, each at our own pase' en gedurende dit verdriet, komt de verwerking. Stap voor stap, dag na dag, maand na maand. Ons alle afvragend, 'wanneer zit ik weer eens in de auto, op de fiets of in de trein, te popelen om bij die persoon te zijn die de vlinders doet vliegen'

Voor mij is het inmiddels bijna een jaar geleden dat die 'trein' kwam. naja, 10 maanden om precies te zijn. Alsof er een of andere grote klok tikt die "iets" bijhoud......en wat dat "iets is"?, wat hij klokt?, en waarom hij vanaf die dag loopt?, naja.

Het "liefdesverdriet" kent vele gezichten, dat heb ik wel geleerd. In het begin loop je er mee als een zware tas op je rug. Een beetje krom, en je last zichtbaar voor de buitenwereld. Je praat over je last, je klaagt over je last en je draagt je last. Na verloop van tijd word hij minder zwaar en ga je hem rustig in je had nemen, je gaat iets rechter lopen, je beweegt je weer wat vrijer, maar toch....toch loop je niet zoals voor die dag, die dag dat je deze tas kreeg. Hoe langer je met deze tas loopt, hoe leger en lichter hij wordt. Zaken vallen er uit, soms op zijn plek, soms gewoon weg. De tas word kleiner, je kunt hem bijna in je zak duwen. Hij is niet meer zichtbaar voor de mensen om je heen, hij zit daar gewoon, in je zak, te wachten op dat moment dat je hem weg kunt gooien, want ja? wat moet je met een bijna lege tas? in je zak.

-----------------------------------------------------------------------

Lekker vaag stukje text, voor een vaag dip momentje. Verder gaat het hier goed, dat kan ik oprecht zeggen. Soms moet je even stilstaan....om weer verder te gaan.

Groet en het ga jullie goed!