Living hell

afbeelding van Limbo

Dit is misschien niet het juiste medium voor me, maar ik weet het gewoon niet meer.
1,5 zwaar depressief en waarom? Omdat de liefde van mijn leven(zo dacht ik) het nodig vond me meer pijn te doen dan iemand ooit tevoren. Ze heeft nooit de volgende stap willen zetten, omdat ze nog niet wist wat te doen met haar gevoelens voor mij. Intussen had ze veel verdriet over van alles in haar dagelijks leven en wilde mijn steun en lieve woorden. Achteraf is gebleken dat al haar reacties naar mij leugens waren. Een manier om mij aan het lijntje te houden. Ze heeft me gebruikt en uitgespuugd wanneer ze me niet meer kon gebruiken. WTF did I do to desurve this?! Ik doe niemand kwaad, ben spontaan en open in de omgang, ben goed met kinderen, ben fysiek in top conditie, wat meer kan ik doen om als normaal medemens behandeld te worden? Geen één vrouw gunt me een blik. Niemand wil moeite doen me te leren kennen. 31 jaar oud en 31 jaar alleen. Ik voel me net een kluizenaar. Wat ik ook zeg of doe het is nooit genoeg. Ik heb mezelf kwetsbaar opgesteld afgelopen jaar en het resultaat is dat ik nu in liefdes LIMBO zit. Ik kan de pijn maar niet los laten. Het gevoel blijft zo sterk. Wat ik ook probeer. Ik heb geprobeerd haar te mijden, te negeren, te haten. Ik hield mezelf voor de gek denkende dat dit zou werken. Gisterenavond betrapte ik mezelf er weer op dat ik haar continu bleef aankijken. Nu voel ik me weer depressief. Ik heb al geprobeerd er met een psycholoog over te praten, maar hij was echt een kwakzalver. Vrienden heb ik nooit gehad. Alleen klasgenoten en collega's die ik nooit meer hoor of zie. Familie heb ik geen goede relatie mee en ze hebben me nooit begrepen. Als kind al niet. Ze probeerden me alleen maar in een vakje te plaatsen in plaats van me te accepteren en respecteren zoals ik ben.

Ik voel me gevangen in een web van eenzaamheid en liefdesverdriet. Mijn leven is een living hell waar ik maar niet uit kan ontsnappen. Ik weet niet wat mijn doel is op deze wereld. Waarom ben ik hier, wat is het nut van mijn bestaan? Ben ik hier enkel om te werken, een stuk gereedschap? Ik ben geen gelovig persoon, ook nooit geweest. Vind religie persoonlijk een belachelijk iets, maar als er een gedaante is die op me neerkijkt dan lacht ie zich vast kapot.

"God is just a mean kid with a magnifying glass. And I'm the ant.

afbeelding van Dondemiamor

@Limbo

Limbo schreef:

Dit is misschien niet het juiste medium voor me, maar ik weet het gewoon niet meer.
1,5 zwaar depressief en waarom? Omdat de liefde van mijn leven(zo dacht ik) het nodig vond me meer pijn te doen dan iemand ooit tevoren. Ze heeft nooit de volgende stap willen zetten, omdat ze nog niet wist wat te doen met haar gevoelens voor mij. Intussen had ze veel verdriet over van alles in haar dagelijks leven en wilde mijn steun en lieve woorden. Achteraf is gebleken dat al haar reacties naar mij leugens waren. Een manier om mij aan het lijntje te houden. Ze heeft me gebruikt en uitgespuugd wanneer ze me niet meer kon gebruiken. WTF did I do to desurve this?! Ik doe niemand kwaad, ben spontaan en open in de omgang, ben goed met kinderen, ben fysiek in top conditie, wat meer kan ik doen om als normaal medemens behandeld te worden? Geen één vrouw gunt me een blik. Niemand wil moeite doen me te leren kennen. 31 jaar oud en 31 jaar alleen. Ik voel me net een kluizenaar. Wat ik ook zeg of doe het is nooit genoeg. Ik heb mezelf kwetsbaar opgesteld afgelopen jaar en het resultaat is dat ik nu in liefdes LIMBO zit. Ik kan de pijn maar niet los laten. Het gevoel blijft zo sterk. Wat ik ook probeer. Ik heb geprobeerd haar te mijden, te negeren, te haten. Ik hield mezelf voor de gek denkende dat dit zou werken. Gisterenavond betrapte ik mezelf er weer op dat ik haar continu bleef aankijken. Nu voel ik me weer depressief. Ik heb al geprobeerd er met een psycholoog over te praten, maar hij was echt een kwakzalver. Vrienden heb ik nooit gehad. Alleen klasgenoten en collega's die ik nooit meer hoor of zie. Familie heb ik geen goede relatie mee en ze hebben me nooit begrepen. Als kind al niet. Ze probeerden me alleen maar in een vakje te plaatsen in plaats van me te accepteren en respecteren zoals ik ben.

Ik voel me gevangen in een web van eenzaamheid en liefdesverdriet. Mijn leven is een living hell waar ik maar niet uit kan ontsnappen. Ik weet niet wat mijn doel is op deze wereld. Waarom ben ik hier, wat is het nut van mijn bestaan? Ben ik hier enkel om te werken, een stuk gereedschap? Ik ben geen gelovig persoon, ook nooit geweest. Vind religie persoonlijk een belachelijk iets, maar als er een gedaante is die op me neerkijkt dan lacht ie zich vast kapot.

"God is just a mean kid with a magnifying glass. And I'm the ant.

Ja wat ze gedaan heeft is zeker niet netjes en dan verwoord ik het nog netjes natuurlijk , eerste stap geen contact meer met haar zoeken hoe moeilijk het ook is als je zelf al 1,5 rond slenterend met deze lading dat is natuurlijk niet goed .
2e stap je zelf niet zo naar beneden proberen te halen we kennen de pijn en de gedachtes allemaal die jij omschrijft maar het heeft geen nut om je zelf verder naar beneden te praten en al helemaal niet maar dingen gaan grijpen waar je zelf al niet eens in gelooft , kortom het heeft geen zin het gevoel geeft je misschien wel deze indruk maar probeer dat de baas te blijven , ik weet niet als je aan sport doet je gaf aan dat je zelf een goed conditie hebt ga daar kracht uit halen het sporten. Jou leven gaat ook door en op deze manier lukt dat natuurlijk niet

En probeer inderdaad iemand te vinden van je werk en of sport waar je anders je ei kwijt kan of een nieuwe psycholoog zoeken waar je het wel mee kan vinden.

ik wens je heel veel sterkte

afbeelding van PoemLover

@ Limbo

Ik denk dat de eerste stap voor jou acceptatie moet zijn.

En ik voeg er nog aan toe: "Misschien probeert God je iets duidelijk te maken".