Waarom gaat je gevoel met je verstand niet mee? Waarom zie ik hem nog zo graag terwijl hij me niet meer ziet staan? Het doet zo’n pijn. Het voelt zo slecht aan. Ik heb een drukkend gevoel in mijn borststreek. Wat zou ik er zo veel voor over hebben om hem ’s morgens te kunnen knuffelen. Ik mis hem zo hard. Ik weet dat een relatie niet mogelijk is/was tussen ons. We verschillen echt wel teveel. En toch…daarom ben ik op hem gevallen omdat hij zo anders is. Omdat hij ambitieus is en volhardend. Mijn hart zit nog steeds bij hem. Ik zie hem doodgraag. Ik ben ervan overtuigd dat mochten we elkaar nu pas hebben leren kennen dat onze relatie er helemaal anders zou uit gezien hebben.

Het is hard te beseffen dat we mss niet bij elkaar passen maar ik mis hem. Ik mis hem o zo hard. Zijn lieve woordjes, zijn knuffels, smsjes, cadeautjes. Hij heeft het altijd zo goed voor met me gehad. Heeft me dingen laten inzien die ik anders nooit zou gekund, gedurfd hebben. Ik voel me soms zo verloren zonder hem. Ik mis zijn armen om me heen en zijn stem die zegt dat alles in orde gaat komen.

Als het zonnetje schijnt beeld ik me in dat hij met zijn nieuwe vriendin samen aan het genieten is zoals hij dat destijds ook met mij heeft gedaan. Ik weet het, ik mag er niet aan denken maar het is sterker dan mezelf. Het doet zo’n pijn te weten dat iemand anders nu van zijn sterke armen kan genieten en haar toefluistert dat alles OK is. Iemand die hij bemint en een goed gevoel geeft.

Ik moet verder met mijn leven en hopen dat ik ooit mijn hart terug kan open zetten voor iemand anders. Maar nu gaat het niet. Ik hou nog teveel van hem…