Hoe stil is een vogel
Met zijn verdriet
Hoe stil zijn mijn tranen
Die niemand ziet
Hoelang raast die orkaan
Dwars door mij geest
Hoelang duurt mijn onmacht
Wat voel ik het meest?
Hoe ver gaat de pijn
Dwars door mn hart
Hoe ver moet het gaan
Verder dan de start ?
Hoeveel moet ik voelen
Is dit niet genoeg
Hoeveel moest ik weten
Toen jij me vroeg ;
Hoe ver gaat jou liefde ?
Ik kon toch niet weten
Hoeveel ik nu weet
En hoe weinig ik ben vergeten

hoeveel pijn kan een hart verdragen
hoeveel ellende kan je doorstaan
hoeveel rampen, hoeveel tegenslagen
hoeveel zware klappen kan je aan
hoeveel leed kan je allen verdragen
hoe dapper moet je kunnen zijn
om geen mens te laten merken
dat je hart breekt van de pijn
hoeveel dromen moet je laten varen
hoe sterk moet je op je benen staan
om je zelfvertrouwen te bewaren
en je niet totaal te laten gaan
hoeveel tranen moet je laten vloeien
voor de allerdiepste wonde heelt
en de liefde nog een keer kan bloeien
in een hart dat veel geleden heeft
sommige mensen zijn voor mij een raadsel
waar halen ze de moed vandaan
om zonder zucht en zonder klagen
elke dag hun lijdensweg te gaan
sommige mensen lopen over rozen
en treuren als de zon niet schijnt
andere struikelen over doornen
maar blijven overeind
hoeveel pijn kan een hart verdragen
hoeveel ellende kan je doorstaan
hoeveel rampen, hoeveel tegenslagen
hoeveel zware klappen kan je aan
hoeveel tranen moet je laten vloeien
voor de allerdiepste wonde heelt
en de liefde nog een keer kan bloeien
in een hart dat veel geleden heeft

Ben net terug van de condoleance van de moeder van een van mijn beste vriendinnetjes, was mooi maar nu toch ook wel erg zwaar. Moet er even van bijkomen, sommige dingen zijn zo oneerlijk.. Morgen is de begrafenis. Ze is aan borstkanker overleden en dit stond er op het kaartje:

Samen alles delen
Niet alleen de pijn
Konden we maar ietsje van je stelen
Wat zou dat (h)eerlijk zijn

Het voelt ergens 'bevredigend' om deze pijn met haar te delen, het liefst ben ik de hele tijd bij haar om dit samen te verwerken. Zelf ga ik nu echt wel de betere kant op met mijn 'verlies' wat natuurlijk niet te vergelijken is met het overlijden van iemand anders, maar hij is ook uit mijn leven verdwenen alsof hij er niet meer is. Zo veranderd, zo ontkent, zo ver weg en afstandelijk alsof de oude hij, mijn grote liefde een totaal ander persoon was, iemand die er nu niet meer is. Ik ben er onvoorwaardelijk voor mijn vriendin, zou het tegenover haar nooit vergelijken met mijn liefdesverdriet maar ergens van binnen voelt het alsof ik alles wat ik heb geleerd, gevoelt en heb doorgemaakt nu met haar moet en wil delen. Qua de pijn en de warmte en liefde van alle mensen die nog wel dicht bij je staan, wetend dat je desondanks nooit alleen zult zijn en iemand bent om van gehouden te worden.
De moeder van mijn ex was ook op de condoleance, ze wonen in hetzelfde dorpje. Hoewel mijn vriendin een gezamenlijke vriendin van ons was(wel al veel langer een vriendin van mij)is hij niet met zijn moeder meegekomen, hij wilde niet. Dat had ik ook wel verwacht, hij kan absoluut niet omgaan met dit soort zware dingen. Toen wij nog een relatie hadden en mijn hond overleed was ik erg verdrietig, en ik wilde graag dat hij meeging naar familie(2e paasdag)maar hij weigerde. Andermans verdriet trekt hij niet, en ik hoop voor hem dat hij dat ooit nog gaat leren want ik vind het een vreselijke eigenschap.
In ieder geval heb ik zijn moeder na 8 maanden weer voor het eerst gezien, maar het was als de dag van gister. Ze is een hele lieve, integere vrouw en zal nooit zomaar over iemand oordelen of iemand afvallen. Ik was daar ook met mijn moeder, en in de auto terug vertelde ze dat ze met elkaar gepraat hadden, gewoon gezellig, rustig. Ook over ons. Zijn moeder had verteld dat het goed met hem gaat, hij z'n studie geweldig vindt en er doorheen vliegt. Ook zeiden ze weer tegen elkaar over ons dat we elkaar te vroeg ontmoet hadden. Te vroeg, te jong voor zo'n heftige liefde. Ze wist dat we elkaar nog wel is zijn tegengekomen op feestjes, dat heeft hij dus aan haar verteld. Gelukkig dat we geen ruzie hebben, een soort 'vriendschap op afstand' maar toch heel jammer voor ons dat het zo is gelopen(zeiden zij tegen elkaar). Mijn moeder had laten vallen dat ik er wel erg lang nog veel verdriet van had gehad, en nog steeds wel is. Ik ga er niet vanuit dat zij dat tegen hem gaat zeggen, zo is ze niet maar dan nog achja, het is wat het is. Verder heeft zij niks over hem gezegd tov zijn gevoel voor mij, maar zoals ik al zei(en zoals mijn moeder zei in de auto)is ze erg integer, en zou ze nooit iets over hem zeggen wat hij niet weet.

Nou ja, al met al een bewogen rare avond. Ik moet echt even bijkomen, maar moet eigenlijk nog een hoop andere 'onboeiende' dingen op dit moment afmaken, ik kijk wel hoe de avond loopt.

Bedankt voor het lezen, fijn om dit altijd weer even kwijt te kunnen.

X Isa