na een half jaar weer gezien, ajb wat denken jullie hiervan..??

Ik wilde hier eigenlijk zaterdagmiddag een blog neerzetten, want ik wist dat ik hem die avond zou gaan zien. Ik wilde zegmaar een blog voor en een blog na maken, ik was zo benieuwd wat ik hier na die avond zou gaan vertellen!

Raar om nu te gaan vertellen hoe deze avond verliep, vooral na mijn verhaal dat ik een half jaar al geen contact meer met 'm had/heb. Niks van mijn kant, ander nr etc. om het echt helemaal af te sluiten en mijzelf tijd te gunnen om erover heen te komen. De emotionele achtbaan waarin ik me bevond had zijn tol geiist, en de muur die hij om zich heen had gebouwd deed te veel pijn en zorgde voor teveel onbegrip, verdriet en spijt. Het is al een jaar uit, maar we bleven elkaar tot een half jaar geleden nog zien. Nog een paar keer geprobeerd, we konden elkaar niet loslaten etc. en ook voor dat half jaar kwam ik(na een andere hele korte relatie)weer bij hem thuis en bleef slapen. Alleen na die andere relatie van mij was alles(hij) veranderd.

Ik zal meteen met de deur in huis vallen; we zijn de hele avond samen geweest, zoenend, knuffelend, dansend, hand in hand etc.
Een half jaar geleden heb ik afscheid genomen van 'm omdat ik hem niet meer terug herkende, hij was zo gevoelloos, hard, onbereikbaar geworden. De eerste keer dat ik weer bij hem was(had hem daarvoor ook 2 maanden niet gezien waarin ik een korte andere relatie had..)voelde ik me ronduit gebruikt. Terwijl ik altijd zijn grote liefde ben geweest. Deze avond was heel anders, niet zoals toen we een relatie hadden maar ook al helemaal niet zoals het voor dat half jaar even ging.

Ik kan het moeilijk uitleggen, ik kan moeilijk omschrijven hoe ik me nu voel. Er zijn een aantal dingen die hij tegen me heeft gezegd die avond waar ik heel verbaasd over was. Die hem ''verraadde'' dat hij eigenlijk ook nog heel erg met mij bezig was. Kleine dingen, maar voor mij heel groot. Zoals mijn nieuwe nr, hij vroeg ernaar en zei dat ie wist dat ik een nieuw nr had omdat ie me meerdere keren dat half jaar geprobeerd had te bellen.. Omdat ie me wilde spreken. Nou moeten jullie weten dat het echt was afgesloten, ik wilde nog zoveel doen en redden maar hij wilde nergens meer over praten. Zo hard, zo onherkenbaar. En nu bleek hij me wel gebeld te hebben, iets wat normaal wel erg dichtbij kwam voor hem. Hij liet vallen dat ie nog heel vaak op mijn hyves kijkt om te kijken met wie ik krabbel etc. Hij was super verbaasd dat ik er was die avond en heeft wel 3x gevraagd waarom ik 't niet aan 'm had laten weten dat ik er zou zijn.. Hij bleef de hele tijd bij me, nam me overal mee naar toe, en toen we onze vrienden kwijt waren en ik dat zei, zei ie ''nouen we zijn toch met z'n tweeen ''

Het klinkt allemaal zo klein en het is zo moeilijk te omschrijven. Maar hiervoor had hij zich zo teruggetrokken, ik kwam niet meer bij 'm op geen mogelijkheid. Het leek alsof die ''protectie'' van hem een beetje was opgetrokken nu. Het voelde zo raar, zo vertrouwd maar toch zo anders. Hij vroeg mijn nieuwe nr maar ik zei lachend dat hij die niet kreeg. Hij vroeg beteuterd waarom niet en ik gaf 'm een kus en we lieten 't daarbij. Later probeerde hij 't nog door mij een smsje naar 1 van zijn vrienden te laten sturen die hij kwijt was. Toen we die vriend hadden gevonden vroeg ik zijn mobiel en verwijderde dat smsje, O. protesteerde maar hield snel z'n mond toen ik de mobiel weer terugpakte, alsof het niet de bedoeling was dat ik het doorhad.

Hierbij moeten jullie weten dat ik hem echt een half jaar niet gesproken heb op wat halve pogingen van hem na via hyves(het enige waar hij nog contact op kan zoeken), ik heb dramatisch afscheid genomen en kreeg amper een reactie toen der tijd. Ik begon nu net een beetje het idee te accepteren dat hij mij waarsch na een half jaar wel vergeten was, dat ik niet meer zo belangrijk was in zijn leven.

Daarom vind ik dit ook zo moeilijk. Een half jaar lang kon ik niet geloven dat het echt over zou zijn. Onze liefde, dat kon niet. Er moest wat achter zitten, hij moest zich zo hebben afgesloten omdat ik zo snel een nieuwe vriend had gekregen. Maar naarmate de maanden verstreken zonder hem begon iets in mij te accepteren dat het echt klaar was voor nu, alsof het een feit was.
Alsof iemand is overleden, en je zit eerst nog in de ontkenningsfase. Dat had ik maar dan met onze liefde. En door deze avond lijkt het alsof alles wat ik maar niet kon accepteren, waar ik ondanks alles nog in geloofde, maar wat ik nu net toch begon te accepteren, dat alles toch waar bleek te zijn.. En daar schrok ik heel erg van. Het klopt niet, het kan niet ipv blij ben ik heel erg in de war.

Het is niet dat ik nu een terugval heb. Het is meer dat ik er niks van snap, en toch weer wel. Alleen ik ben veelste bang om hoop toe te laten, geen hoop op een nieuwe kans, maar hoop op dat dit niet een gewone avond was maar een bewijs dat het er nog is. Ik heb gister uren zitten huilen, en ik wist niet waarom. Terwijl ik best blij was, maar het voelde zo raar. Ik ben een half jaar lang mezelf kwijt geweest omdat ik alles niet kon geloven. En nu is dat het misschien toch niet waard geweest. Ik ben dingen gaan accepteren, kei hard gaan werken om alles te overwinnen terwijl dat misschien niet eens nodig was. En, er is zo ontzettend veel gebeurd. Ik ben bang voor dit, bang voor alles wat met hem te maken heeft.

Hij stuurde me de volgende dag een bericht op hyves. Waar ik op het einde was, en dat hij een half uur voor de deur had staan wachten op me. En dan xx en twee poppetjes die elkaar innig omhelzen, met een pijltje erachter waar hij ''knuffelen'' achter had gezet.
Ik heb maandag iets teruggestuurd, gewoon aardig, leuk. Tot nu toe geen reactie. Ik weet niet meer wat ik moet denken of voelen. Ik heb hem in onze relatie veel pijn gedaan, veel stress gegeven terwijl hij altijd al erg gesloten was. Ik heb er onwijs veel spijt van, maar het was te laat. Hij sloot zich af van hetgeen wat hem zoveel pijn had gedaan, en was heel bang om zich opnieuw te geven waardoor het steeds weer niet lukte. Nu heb ik dat, door zijn manier om met mij om te gaan ben ik nu zo bang dat hij me weer laat vallen, dat ik me weer geef terwijl het niet moet, niet kan of toch weer fout gaat.

Het enige wat ik nodig heb is een bevestiging dat hij nog van me houdt. Dat hij me niet vergeten is, dat zijn gedrag een vorm van zelfbescherming was. Niet dat hij niets meer voor me voelde een half jaar geleden, maar dat hij zo deed omdat ik net een nieuwe vriend had gehad en hij zich daardoor zo afschermde. Dat is zoveel makkelijker te accepteren dan het feit dat ik niets meer beteken.
Ik weet niet wat het was die avond, ik weet het niet precies en durf het ook niet te geloven allemaal. Ik weet wel dat er geen haar op mijn hoofd is die er nu aan denkt naar hem toe te gaan. Daarvoor ga ik geen half jaar verwerken weggooien. Er moet heel veel gebeuren wil ik binnenkort 1 op 1 met hem afspreken. Hij moet uit zichzelf veel gaan zeggen. En daar helpt het niet bij dat hij nu nog niet heeft gereageerd op mijn mailtje terug..

Bedankt voor degene die het tot hier hebben gelezen, ik weet het gewoon echt niet meer. En heb af en toe echt de meningen van andere nodig. Niet perse alleen wat ik nu moet doen of hoor te voelen, of waarom ik dit heb gedaan. Maar ook wat jullie denken vanuit hem. Eerlijk, waar dit op lijkt.

xx liefs,
Isa

no I can't be with you
cause I'm scared of the life like I was fallin' when you left me
I can't keep going through life unware of what I've missed
or the person that I could be
love is good when it's right
bad when it's left
in our memory all the times I let you down..

Isaaa's blog
login of registreer om te reageren

Woe, 02/12/2009 - 18:20 — HugoBos

@Isaaa

De keuze was of eten maken, of even reageren op jouw blog. Het laatste dus. Allereerst moet ik je bekennen dat ik gemengde gevoelens heb bij het lezen. Ik kan me jouw hele verhaal niet meer voor de geest halen, terwijl ik je links en rechts wel gevolgd heb. Dus dat dit voor mij enigszins uit de context gerukt is lijkt me duidelijk.

Maar ik verbaas me een beetje over sommige dingen die je zegt en ik weet dat dat bij mij komt, omdat ik degene ben die verlaten is, dus net als hij. Daarbij heb ik lang gedroomd over een avond als jij beschrijft met mijn ex en ach, op zich zelfs met mijn huidige kwestie en de daarbij behorende dame.
Maar het lijkt mij niet meer dan logisch dat zijn gedrag t.o.v. jou veranderde toen jij een ander had. Dat voelt als verraad aan de ziel. De een kan zich daar mettertijd goed overheen zetten, de ander zal het nooit kunnen vergeten. Vergeven is een ding, maar vergeten een ander. Dus vind ik zijn kilte en afschermen een doodnormale reactie. Wat moest hij dan? Jij had een ander en dat lijkt toch veel op een doodsteek voor alle hoop die hij wellicht nog koesterde. En dan is het snel voorbij met je nieuwe relatie. Zou ik denken 'leuk, word ik ingeruild voor iets totaal onbelangrijks', of iets in die richting.

En net zo goed als zijn ego toen een belangrijke rol in jullie (gebrek aan) communicatie speelde, zo speelt dat nu bij jou. Want hij moet maar komen en zich uiten en jij zal dat vooral niet doen. Maar wat denk je wat dat voor boodschap geeft na die avond? Zoals jij het schrijft deed hij er veel aan om te laten zien dat hij toenadering zoekt. Hij vraagt je nummer, maar hij krijgt dat niet. Klap één. Hij stuurt een Hyves-berichtje met lief bedoelde dingetjes en jij reageert daar aardig, maar wat afstandelijk op. Klap twee. In mijn opinie (en louter door wat en hoe jij het schrijft hoor, dat wel), krijg ik het idee dat hij precies doet wat jij wilt dat hij doet, maar niet de manier waarop. En omdat het niet precies is zoals jij verwacht, hou jij weer afstand, zodat hij zich misschien ook weer zal afschermen etc etc.

Comminuceren is ook een kunst, net zoals het laten varen van verwachtingen. Je hebt te maken met een persoon die je goed kende, maar die desalniettemin totaal anders in elkaar kan zitten dan jij. En telepatisch zijn we niet.
Mijn vraag aan jou, wat is er mis met jezelf bloot geven? Met hem gewoon de vraag stellen of hij nog gevoelens voor je heeft? Misschien wel zo fair om eerst te zeggen dat jij dat in elk geval wel voor hem hebt. En misschien wil hij ook wel horen dat jij altijd aan hem hebt gedacht, dat die anderen een vergissing waren of zo. Onderschat nooit het ego van een man of de trots van een vrouw.

Conclusie, ik zou als ik jou was deze kans niet voorbij laten gaan, niet om de redenen die je aangeeft, want die zijn (sorry voor mijn lompe direktheid, zoals ik al zei, getekend door hoe ik in mijn vel zit nu) bullshit in het grote plaatje.
Hoop dat er nog anderen zijn die hun invalshoek met je willen delen en dat je er misschien wat aan hebt.
Wens je sterkte en wijsheid. Volg je hart!

Don, 03/12/2009 - 16:42 — Isaaa

@HugoBos

Pfoe.. Om eerlijk te zijn had ik niet zo'n antw verwacht, mede omdat m'n verhaal(weer is)erg lang was uitgevallen en ik niet had verwacht dat iemand zoveel moeite zou nemen!(hoop dat je alsnog lekker gegeten hebt ) dus allereerst, erg bedankt daarvoor.

Ik ben een beetje van slag door je reactie eigenlijk. Niet omdat ik er boos van wordt of beledigd, maar juist omdat ik het verbazingwekkend vindt hoeveel waarheden je zegt zonder echt al het fijne ervan af te weten. Voor het eerst dat iemand dit zo direcht tegen me zegt, terwijl het iets is waar ik zelf ook wel is aan gedacht had maar alles is zo snel gegaan dat ik het pas later bedacht en een
beetje doorkreeg.

Dat je bijv zegt "jullie gebrek aan communicatie in jullie relatie" dat is iets heel erg belangrijks geweest. Hij zei te weinig en ik zag te weinig, en nam zijn jaloersheid en de daarmee gepaarde verdriet niet serieus genoeg. Aan de ene kant klinkt het bijna logisch wat je zegt, over de steek die ik hem en de hoop op ooit misschien gaf met mijn nieuwe vriend, over alle signalen die hij misschien afgelopen weekend af gaf..
Maar aan de andere kant is het voor mij lastiger te plaatsen en te geloven als ik terugkijk op alles. En ook wat jij zegt over dat hij zich wellicht ingeruild voelde, dat was ook inderdaad iets wat ik nooit uit z'n hoofd kreeg. Hij dacht dat ik niet alleen kon zijn en mede daarom bij hem was, en toen ik zo snel een ander kreeg voelde hij dat als een bevestiging.

Ik heb hem nooit verlaten voor een ander, dat zou ik ook nooit gedaan hebben. Ik kwam er een jaar geleden achter dat hij vreemd was gegaan en dat was de aanleiding voor de breuk. Maar omdat we eigenlijk nog helemaal niet klaar waren met elkaar kwamen we altijd weer bij elkaar terug. Helaas is het vanaf toen vooral bergafwaarts gegaan en trok zij zich steeds verder terug, kwamen we(ik pas een stuk later dan hij)er achter dat zijn vreemdgaan, jaloerzie, angst om mij kwijt te raken allemaal te maken had met het feit dat ik het niet serieus nam. Hij voelde zich gevangen in zijn gevoel voor mij, was te verliefd zou je kunnen zeggen. Na weer een mislukte poging om bij elkaar terug te komen vorig jaar na oud en nieuw, omdat hij toch weer twijfelde en zich niet genoeg kon geven, had ik er een punt achter gezet.
Je moet begrijpen dat het voor mij ook niet makkelij was, ik was bedrogen door mijn beste vriendje, m'n maatje en m'n grote liefde en zag toen nog niet echt de oorzaak ervan in. Ook ik was gekwetst, maar gewend aan de touwtjes in handen.

In die 3 maanden van afstand en geen contact kreeg ik een nieuwe vriend. Misschien stom, en het haalde het lang niet bij mijn ex. Maar het was afleiding, een nieuw begin en een hele andere relatie, veel stabieler en rustiger, het deed mij inzien hoe het ook kon zijn. Ik heb nooit zeker geweten of dit de rede is geweest van de omzwaai in mijn ex, ik kon eigenlijk niet geloven dat je zó anders kunt worden of doen, alleen maar omdat je zo gekwetst bent.

In de periode na die 3 maanden, toen hij zo veranderd bleek te zijn en het uitging met mijn nieuwe vriend, zag ik pas echt voor het eerst mijn eigen grote aandeel in dit alles. Toen heb ik nog wanhopig geprobeerd te redden wat er te redden viel, niks bleek. Maar het ging mij erom dat ookal wilde hij t niet geloven, niet luisteren en zou het toch niet uitmaken, ik wilde dat hij wist van mijn spijt etc.
Ik heb hem een brief geschreven met uitleg, een hele lieve brief met veel liefde, op een andere manier had het niet kunt aangezien we niet meer konden praten. Ik vroeg wel nadrukkelijk om geen respons, omdat ik te bang was voor zijn antw.
Zoals hij zich toen gedroeg leek t alsof hij geen gevoel meer had, niks meer had of was van wat ik me herinnerde. Daarom heb ik expres nooit naar de voor mij al bekende weg gevraagd, te pijnlijk. Ik wilde met de brief alleen dat hij t wist.
Nooit een reactie gehad, had ik ook niet verwacht. Sowieso had ik er niet om gevraagd, maar ik wist ook dat ik in dit statium nooit van hem zou horen wat ik wilde.

In ieder geval ging ik vanaf toen door een hell. De laatste dag dat ik bij m was voelde ik me gebruikt, onbelangrijk en z'n zusje ipv z'n vriendin.
Ik heb nog 7 sms'jes gestuurd met een (helaas dramatisch) afscheid.
Kreeg alleen iets terug in de trand van "t lijkt me beter als we elkaar voor lange tijd niet zien want op deze manier gebruik ik je alleen maar"
hoe anders dan letterlijk kon ik dat opvatten?

Hij stuurde mij ooit een liedje nadat het uit was met een zinnetje
"I can't keep myself, and still keep you too"
Dat was precies hoe hij zich toen voelde, en ik het afgelopen half jaar.
Ik snap heel goed dat jij en veel andere denken, hoe graag had ik wel niet zo'n avond willen hebben, grijp het met beide handen aan en ga ervoor!!!
Maar de afgelopen 6 maanden kende ik mezelf niet meer terug, heb zo hard gevochten tegen onbegrip, gemis, verdriet en herinneringen. Ik durfde niks van hem te horen of te zien, bang dat het pijn zou doen. Hem direct vertellen hoe ik me voel is ook geen optie, ten 1e schrik ik hem dan veel te snel af, ik wil niet weer achter hem
aangaan en niks terugkrijgen, ten 2e als het antw terug negatief zou zijn stort alles opnieuw in. Iets wat ik absoluut niet kan gebruiken op die moment, ik heb een opleiding te halen dit jaar.

Het is ook zo waar wat je zegt in dat "aantrekken afstoten" zegmaar, de negatieve spiraal waar je in terecht komt omdat je allebei bang bent om pijn gedaan te worden en daardoor afstand houdt om iemand bij je te houden. Waarop dat weer verkeerd wordt begrepen door de ander.. Maar wat moet ik dan? Alles opnieuw riskeren? Het ligt zo ongelovelijk gevoelig en ik kan niet in zijn hart kijken.
En natuurlijk deed hij wat ik wilde hoe en dat hij deed afgelopen weekend. Maar geen "ik mis je" of "ik hou nog steeds van je" of wát dan ook in die richting. Misschien met redenen maar dat weet ik niet. Misschien eis ik teveel, maar wat is teveel als ik weer zoveel op het spel ga zetten?

Vroeger zeker, voorheen deed hij zoveel maar niet alles was op mijn manier goed in mijn ogen. Tuurlijk, niet elke man ligt dagen met rozen op de stoep nadat hij is vreemdgegaan, maar dat hij niet zoiets deed vond ik afdoen aan hoe graag hij mij zogenaam terugwilde. Terwijl ik nu pas zie dat zijn liefde gewoon genoeg was.

Ik wil je bedanken voor wat je tegen me hebt gezegd, ergens hoop ik dat je gelijk hebt. Want dat zou betekenen dat het er nog is. Maar als je allebei zoveel pijn gedaan bent door elkaar eigenlijk, bewust of onbewust, is het heel moeilijk om weer te vertrouwen. Het zou al zo'n groot begin zijn als we allebei zouden zeggen dat we nog van elkaar houden en elkaar zo hebben gemist. Maar dat is ver te zoeken.

Ik snap ook je directe reactie, juist die reacties schudden je wakker. Jij ziet het ook weer vanuit een ander perspectief dan ik. Ik hoop dat je ook begrijpt wat ik bedoel, en misschien ook mijn verwarring en angst naar aanleiding van die avond.

Ontzettend bedacht, echt waar.
Liefs, Isa

Everybody sails alone, but we can travel side by side

Don, 03/12/2009 - 17:09 — HugoBos

@Isa

"Misschien eis ik teveel, maar wat is teveel als ik weer zoveel op het spel ga zetten?" klinkt als voorwaardelijk. Ik denk dat er bij hem ook veel zit wat voorwaardelijk is. En in wezen is dat nu het probleem, denk ik. Jij verwacht dat hij en hij doet pas als jij, en als hij doet dan moet het op zijn minst dit zijn en hij..... En zo zwem je door de modder heen en als je niet uitkijkt verlies je het moment dat alles had kunnen veranderen.

Ja, ik dank je voor jouw uitgebreide reactie op de mijne en snap jouw kant nu een stuk beter. Ik snap ook echt wel waar je mee worstelt. Liefde lijkt een continu gevecht soms tussen ego, hart, verstand en intuitie. En teveel liefde moet aan bepaalde voorwaarden voldoen. Je (men) kan je afvragen of je op langere termijn iets hebt aan zo'n liefde, want er is nooit echt balans.

Maar goed, terugkomend op jouw situatie van nu. Wat is er mis met eerlijkheid? Gekwetst word je toch wel. Als je niets doet en hij ook niet (om wat voor redenen dan ook), dan is er de teleurstelling. Neem je t hart op de tong, dan bestaat het risico van afwijzing. In beide gevallen zal het pijn doen, alleen steek je in het eerste geval je kop in t zand. Niets mis mee, want zoveel mensen doen dat, zoals mijn ex en zoals H nu, maar dat is niet hoe ik door mijn leven wil gaan. Waarmee ik niet wil zeggen dat jij mijn voorbeeld hierin moet volgen, hoor

Maar het lijkt mij alsof je hier meer te winnen hebt dan te verliezen en hij ook, maar tegen hem kan ik dit nu niet zeggen. Als je het heel zwart-wit bekijkt, dan heeft hij er natuurlijk voor gezorgd dat jullie relatie strandde. Maar jij geeft ook al aan dat jij niet de makkelijkste was. Dat is nog steeds geen excuus voor vreemdgaan, maar er ligt dus ook een stuk bij jou. Vraag is of het gewoon jullie chemie is, of dat het iets is dat inherent is aan jou en iets dat je zou kunnen (mits willen) veranderen. Hetzelfde geldt voor zijn issues. Komen die door hoe hij op jou reageert en andersom, of is het iets dat hij kan aanpakken?
Moeilijk hoor.

Elke weg begint met een eerste stap. Ik hoop dat je hem in de (voor jou) goede richting kunt zetten.

x Hugo

Vrij, 04/12/2009 - 00:52 — Isaaa

@HugoBos

Ja, dat is precies waar ik ergens ook wel bang voor ben. Je weet niet waar dat moment is, dat ene moment is dat misschien wel weer alles kan veranderen. Elke stap die we nemen, al is het maar een smsje, iets wat we zeggen of juist niet zeggen. Elke stap heeft consequenties en we weten van te voren niet welke. Soms vind ik dat zo'n raar idee, ik weet zelf hoe ik ben, hoe snel ik nu dingen opvat en hoe snel ik mijn conclusies trek, hoe kleine dingen alles kunnen uitmaken. Zonder dat we erbij nadenken gebeurd dit, en wie weet hoe het allemaal anders had kunnen zijn. En wat voor iets kleins alles zou kunnen uitmaken op dit moment.

Mijn eigen ervaring is, vooral in dit geval, dat je juist met alle heftige liefdes geen balans hebt. Of in ieder geval erg moeilijk. Of je daar op langere termijn iets aan hebt, tja.. Dat is heel lastig te zeggen. Als je het opmerkt en er op tijd aan kunt werken met z'n tweeen kun je een heel eind komen. Want juist deze relaties vind ik het allermooist, zo heftig en het vraagt misschien zoveel van jezelf en je energie, maar er is daar tegenover ook zoveel liefde. Maar vaak zie je veel van dit soort dingen pas als het te laat is. Het grote kenmerk van spijt, is dat het altijd te laat komt en nooit op tijd. Maargoed, spijt op tijd is geen spijt anyway.. Liefde lijkt inderdaad soms een gevecht tussen de dingen die jij opnoemde. Als het te ver gaat is het alleen maar een gevecht tussen deze dingen. Je handelt eerst heel erg op je gevoel, als je na een tijdje een bepaalde reactie daaruit opmerkt of het gaat slecht, ga je handelen vanuit je verstand, intuitie en zeker vanuit je ego. Want je ego houdt je juist ook tegen, zorgt voor zelfbescherming. Don't let your pride grow stronger than your love. Maar soms ben je zo verwikkeld in alles dat daar amper meer onderscheid tussen te maken is op dat moment.

Ik heb altijd 100% zeker geweten dat het niet alleen chemie was tussen ons, al is de chemie echt ongelofelijk. Maar soms twijfel ik daar nu aan, niet perse vanuit mezelf maar vanuit hem. Of hij nog wel ziet wie ik ben, en niet wat er gebeurd als we dicht bij elkaar staan. Ik ben altijd zijn grote liefde geweest, hij heeft mij laten zien hoe je van iemand moet houden. Nu beheerst hij en hij alleen al twee jaar lang mijn leven intensief. En er is zo ongelofelijk veel gebeurd in die tijd. Ik ben zo erg gegroeid, heb zoveel ingezien en ben mezelf meerdere keren pijnlijk tegengekomen. Ik zou dit of een plekje willen geven, of alles opnieuw willen goedmaken met hem.

En wat is er mis met eerlijkheid.. Niets zou je zeggen. Niet als je eigen gevoelsleven zo zo zo erg op het spel staat. Ik ben altijd al erg instabiel geweest om het zo maar even te zeggen, er is al erg veel gebeurd voor hem en met hem. Anderhalf jaar geleden werd ik ongewenst zwanger en heb het laten weghalen. Dit was met hem, we hebben zoveel meegemaakt. En mijn eerlijkheid is niet altijd beloond. Zoals een half jaar geleden bijv.
Nu het weer beter met me gaat is het zo riskant om dat alles weer te riskeren. Ik ben nooit nooit zo diep gezonken als toen. Als ik nu eerlijk zou zijn, hem opnieuw alles zou vertellen loop ik een grote kans terug te vallen in waar ik eerst ben beland. Met al het belangrijke zo dicht bij op mijn agenda kan ik dat gewoon niet gebruiken. Dat is het niet waard, het gaat nu beter met me dan wanneer ik zou horen van hem dat het echt voor altijd over is. Dan leef ik nog liever in een illusie, heel naief misschien en je zou het verstoppen kunnen noemen. Of angst, of lafheid. Maar ik ken mezelf, en ik weet wat er kan gebeuren. Ik zou hem de wereld willen geven, ik zou er alles aan willen doen maar wel met een beetje feedback. Met een paar tekens vanuit zijn kant, dat het allemaal niet voor niets zou zijn.

Ik weet jou verhaal eigenlijk helemaal niet, maar ik ga morgen je blogs is lezen. Want je moet weten dat ik heel erg blij ben met jou reacties op dit moment. Je komt precies op tijd, met de goede dingen die je zegt en dat doet me echt goed. Uiteraard ben ik ook benieuwd naar jou verhaal en zou ik jou daar ook graag mee willen helpen zover dat kan!

Wat jij kort samengevat zegt is helemaal waar, zijn vreemdgaan deed onze relatie strandden, maar ik had daar een groot aandeel in al is dat geen excuus. Als ik eerder dingen had opgemerkt, als hij eerder was gaan praten, als alles minder heftig was geweest hadden we er misschien op tijd aan kunnen gaan werken. Terwijl ik aan de andere kant pas nu alles heel erg ben in gaan zien, ik weet niet of dat was gebeurd als dit alles niet was gebeurd. Dus aan die kant is het iets goeds, maar voor mij op dit moment alleen als ik het ook weer goed kan maken bij hem.
Het is altijd zijn reactie op mij geweest, maar daarna weer mijn reactie op hem. Het is een vicieuze cirkel geweest, die we hadden kunnen doorbreken. Zijn jaloerzie gaf mij de bevestiging hoeveel hij van me hield. Waardoor ik daar af en toe mee speelde, dat maakte hem weer gek. etcetc..

Hmm ik ga hier allemaal weer niet teveel op in, je moet al zoveel lezen vanuit mij! Nog even 1 ding, ik heb niks meer terug gehoord op mijn mailtje terug naar hem. Ik heb maandag 30 december een zusje gekregen(heel erg laat ja, tweede huwelijk van mijn vader). Na zijn mailtje zondag, reageerde ik maandag. Niet lullig, gewoon leuk, gezellig in ieder geval 100x beter dan ik ooit heb gereageerd op hem het afgelopen half jaar(dat was of niet, of heel kortaf). Er stond onderandere in waar ik nog was op het eind, hoe hij het nog had gehad en dat ik een zusje heb gekregen. Niks mis mee, echt niet, gewoon aardig. Het is nu donderdagnacht en nog geen reactie van zijn kant terug.
Ik snap er helemaal niks van.. Ik vind het niet eens heel erg, juist omdat het zo ontzettend raar is. Je kan me toch feliciteren? Als ik er in had gezet dat ik hem onwijs miste en wanneer ik hem weer zie, en had hij niet gereageerd dan was het echt een afwijzing geweest. Maar dit is gewoon in mijn ogen heel erg raar. Hij zoekt al een half jaar halfslachtig contact, stuurde mij de dag na die avond een lief mailtje en kan vervolgens niet meer reageren. Een vriendin van mij die mee was naar dat feest krijgt nog geld van hem van daar. Ze begon daar als grapje over tegen hem op msn(msn, hyves, klinkt erg volwassen allemaal maar op een andere manier is er geen contact met hem haha)en hij vroeg ''kan Isa dat niet komen langsbrengen :)'' waarop zij zei dat hij daarvoor niet bij haar moest zijn.

Nou goed, mijn verwarring lijkt me duidelijk en er is eigenlijk weinig over te zeggen. Moest het gewoon nog even kwijt.

Bedankt voor je fijne reacties, ik ga morgen(naast de suprise die ik nog moet gaan maken en de cadeautjes die ik moet gaan kopen)zeker is naar jou verhaal kijken.

Kus, Isa

Everybody sails alone, but we can travel side by side

Vrij, 04/12/2009 - 12:42 — HugoBos

@Isa

...En zo scroll je jezelf een lamme wijsvinger:-) Worden lange verhalen zo, maar dat heeft ook wel weer wat. Toch?
Anderszijds kun je je soms afvragen waar al dat gefilosofeer en gepieker toe bijdraagt. Het kan er ook toe bijdragen dat je door de bomen het bos niet meer ziet.
Een ding waar ik in elk geval helemaal niets zinnigs op kan zeggen is je (retorische?) vraag waarom hij niet reageert op jouw mail. Niet dat ik de moeite niet wil nemen, maar het afgelopen (ruim) een jaar heb ik niets anders gedaan dan mijzelf en iedereen om mij heen dat soort vragen stellen. Het merendeel m.b.t. mijn ex, meer recentelijk over H. Daarnaast werden/worden mij dergelijke vragen ook gesteld door vrienden en mijn ervaring heeft mij geleerd dat het je geen steek verder brengt. Het gissen en invullen, bedoel ik. Je kan je hoofd echt overuren laten draaien en je kan het op elke manier interpreteren die jou op het moment schikt.

Vandaar ook mijn vraag wat er mis is met eerlijkheid. Misschien had ik duidelijkheid moeten zeggen en bedoel ik eerlijkheid naar jezelf. Tuurlijk kun je verder leven in de illusie dat hij nog van je houdt (of juist niet) maar dat het niet meer kan, etc. Kan je doen. Maar ik ben bang dat het altijd zal blijven knagen en je nooit echt los kan komen, waardoor hij straks toch ook weer een rol zal spelen, mocht je iemand anders willen toelaten in je hart.
Ik snap heel goed dat je bang bent om terug te vallen. Ik heb van de zomer een afspraak met mijn ex gehad na ruim een half jaar geen contact. Ik heb enorm zitten gissen en invullen van de reden dat zij met het voorstel kwam. Ok, eerlijkheid gebied me te zeggen dat ik haar een kaartje had gestuurd met de boodschap dat ik haar nog niet was vergeten en dat ik haar miste. Hierop kwam haar (zeer snelle) reactie en vraag om een afspraak. Ook ik wist aanvankelijk niet wat ik hiermee moest, maar heb het toch gedaan omdat zij volhield. En de hoop was weer flink aangewakkerd.

Dus ik heb haar gezien en het was pijnlijk weird. Ik prik heel snel door iemands masker en muren heen en het was erg verwarrend om liefde en warmte te voelen (in de zin dat het waarneembaar was), maar aan de oppervlakte iemand te zien die zo haar best deed om een vreemde te zijn. "Alleen als vrienden", maar zelfs met je minste vriend deel je dan meer en daar heb je niet zo'n intens contact mee gehad.
Na de afspraak was ik gevoelsmatig helemaal terug bij af. Er kwam nog een tweede afspraak. Ze was hier omdat haar moeder erg ziek was en ze thuis wilde zijn. Ik stelde voor om iets te doen, wat zij in eerste instantie afhield om de reden die ik hiervoor schreef. Maar iets later stelde ze voor om een wandeling te doen samen, wat ook gebeurde.
Deze afspraak voelde veel beter en we maakten weer contact, wat mijn hoop weer deed toenemen. Immers, de liefde is er nog. Vlak erna ging zij op vakantie en ik kreeg nog een sms dat het minder ging met haar moeder, hoewel de operatie geslaagd was, en daarna heb ik nooit meer iets van haar gehoord. En wederom de terugval, het raden naar het waarom, het willen begrijpen, hoop willen houden, willen vergeten, het hele circus.
En zij, zij die echt de wereld voor mij betekende was weg. Mijn thuis was weg.

En waarom ik je dit zeg Isa, is omdat ik overtuigd ben dat je nooit meer zo lang of zo diep zul gaan als wat je nu hebt meegemaakt. Immers heb je al een hele hoop verdriet verwerkt en dat proces start niet meer bij nul, al voelt het zo. Ik mis C dagelijks en in wezen voel ik me daarin niet anders dan een jaar terug, behalve dat de hoop weg is en dat liet een zwart gat achter waarin geen vrolijkheid te bekennen is.
Zij heeft me drie keer hard laten vallen, maar telkens was ik weer sneller waar ik was in het verwerkingsproces (als je het al zo kunt noemen). Moraal: ik snap heel goed dat je bang bent om terug te vallen, maar bedenk jezelf dat je uitgaat van de ervaring die je al gehad hebt. Het is hetzelfde als dat je de gedachte aan toekomstige liefdes zou gaan meten met wat je voor hem voelt. Het dal waar jij doorheen bent gegaan ligt voorgoed achter je. Tuurlijk zal je in een volgend dal terecht komen als je afgewezen wordt, maar ik kan je garanderen dat het dal minder diep en minder lang zal zijn. En dan zal je weer zijn, waar je nu bent. Echter wel in de wetenschap verkerend dat jij echt alles hebt gedaan, dat jij veranderd bent in positieve zin en je gevoel durft te tonen.

Je vraagt je af of het t waard is. Ik vraag jou wat meer waard is dan de kans om liefde te tonen en te krijgen? Uiteindelijk is dat het enige dat je meeneemt als je deze wereld verlaat. Waarom zou je jezelf kansen onthouden?
Je weet inmiddels hoe het is om ergens spijt van te hebben. Ik ook en ik haat dat gevoel.
Wat je ook beslist, je mag altijd komen 'uithuilen' als je daar behoefte aan hebt, kee?

x Hugo

Vrij, 04/12/2009 - 15:40 — Isaaa

@Hugo

Tjonge Hugo, wat kan ik me vinden in veel van de dingen die jij zegt.
Zoals:

Ik prik heel snel door iemands masker en muren heen en het was erg verwarrend om liefde en warmte te voelen (in de zin dat het waarneembaar was), maar aan de oppervlakte iemand te zien die zo haar best deed om een vreemde te zijn. "Alleen als vrienden", maar zelfs met je minste vriend deel je dan meer en daar heb je niet zo'n intens contact mee gehad.

Dat is precies, precies wat ik bedoel en steeds probeer te verwoorden. Dat heb jij heel goed gedaan in een klein stukje. Dat was ook juist hetgeen waar hij zegmaar ''door de mand viel'' in mijn ogen. Zo hard proberen iemand anders te zijn, afstandelijk te doen, alsof het zo weinig meer uitmaakt, alsof er niets is gebeurd en alsof hij niets meer voelde(dat laatste heeft hij dan wel nooit letterlijk gezegd maar toch). Maar daar sloeg hij zo in door dat het zelfs niet eens meer op een vriendschap leek. Hoe je tegen je vrienden doet, inderdaad zelfs tegen een vage kennis, was nog aardiger en normaler dan tegen mij. En dan denk je toch, als er echt geen gevoel meer zou zijn dan hou je ook niet zo angstvallig alles af.

En wat een klap moet dat ook voor jou zijn geweest. Weer contact, afspraakje hier en daar, jou hulp en zorgen voor haar om haar moeder. En dan weer om onbegrijpelijke redenen ineens geen contact gewoon helemaal nooit meer wat horen. Tuurlijk ga je dan gissen, twijfelen, invullen en heb je weer een terugval. Maar wat ik ook heel erg heb gekregen na een lange tijd is dat ik er gewoon simpelweg geen kracht meer voor kon opbrengen om steeds maar weer voor hem te denken. Je schiet er niets mee op, behalve dat je er zo in blijft hangen. Er komen uiteindelijk wel 100 verschillende mogelijke redenen naar boven, en de beste of meest dragelijkste kies je voor jezelf uit. Maar ergens blijf je je altijd afvragen wat het nou echt was. En op die manier kom je er gewoon niet uit, niet zolang je niets zeker weet door bijv. een gesprek of duidelijkheid van de andere partij.

Ik geloof zeker in wat je zegt. We zijn door een heel diep dal gegaan, en ik weet zeker dat ik omwille van hem nooit meer dat dal zal raken.
'' go ahead,
and make me cry again
cause it will never hurt as much
as it did then, then ''
Ik denk dat we onbewust al heel erg veel hebben overwonnen. Het verwerkingsproces(zo mag je het wel noemen ja)is niet altijd zo tastbaar. Je blijft ook in je hoofd hangen aan dingen, maar pas als er weer echt een confrontatie komt oid merk je hoe ver je eigenlijk al bent. Als voorbeeld neem ik afgelopen weekend, van te voren was ik misselijk van de zenuwen. Ik wist dat ik mezelf in iets ging begeven wat misschien weer alles wat ik het afgelopen half jaar had opgebouwd onderuit zou kunnen halen. Maar weet je? Dat is helemaal niet gebeurd. Ondanks dat ik geen reactie van hem terug heb, voel ik me absoluut niet rotter dan hiervoor. Misschien zelfs wel beter. Want ik heb geen spijt over wat er is gebeurd, heb gedaan wat ik dacht dat het beste was en dat hij nu weer zo onbegrijpelijk handelt maakt het voor mij eigenlijk makkelijker om te denken, dan niet.
Het geeft misschien ook wel een signaal af dat er nog veel zit bij hem, en dat maakt het makkelijker voor mij om te accepteren dat het misschien hier wel weer stopt. Ik zit wel te twijfelen hoor, of ik niet nog iets kleins van me ga laten horen. Maar daar wacht ik nog mee, voordat ik overhaaste beslissingen ga nemen. Want ben het er wel mee eens dat je nooit meer zo'n diep dal zal raken. Maar ergens ben ik er gewoon nog wel erg bang voor, en stel ik dat het liefste uit. De laatste keer heb ik alles gegeven, en ik weet niet of ik nu weer degene wil zijn die er(misschien als enige)zijn best voor gaat doen.

Ook een stukje van jou:

Zij heeft me drie keer hard laten vallen, maar telkens was ik weer sneller waar ik was in het verwerkingsproces (als je het al zo kunt noemen). Moraal: ik snap heel goed dat je bang bent om terug te vallen, maar bedenk jezelf dat je uitgaat van de ervaring die je al gehad hebt.

Ondanks dat ik dit zelf ook ervaren heb inderdaad, heb ik daar nooit zo over nagedacht. Drie maanden geleden heb ik hem namelijk ook gezien op een feest. Toen hadden we ongeveer drie maanden geen contact gehad, en het was heel raar. Niet heel vervelend, ook niet heel leuk. Ik zag weer een heel andere kant van hem en dat deed pijn. De dagen daarna was ik weer even helemaal op de bodem. Maar na een paar dagen was het weer over. Ik merkte toen wel op dat het sneller ging, maar heb er nooit overna gedacht dat dit misschien wel voor alles geldt als het om hem gaat.

Tuurlijk bestaat er de angst dat je weer zo erg terugvalt als eerst. Juist omdat dat de ergste periode is geweest uit je leven. Net zoals je terugverlangt naar je laatste grootste liefde, omdat dat in je ogen de fijnste periode was, ben je juist het bangst voor de periode waarin je het laagst bij de grond zat. En probeer je dat te vermijden. Vooral na verloop van tijd kan dit leiden tot bijna een obsessie, iets wat veel te ver gaat omdat de tijd veel dingen verdraait in je hoofd. Net zoals je vaak je ex gaat idealiseren na een breuk.

Liefde tonen en krijgen is denk is alles waard. Maar hoe ver gaat dat? Ik vind het een moeilijke kwestie, want je moet niet jezelf verliezen in het gevecht om de liefde. Je moet wel bij jezelf blijven, ik ben mezelf echt even helemaal kwijt geweest en vond dat een ontzettend enge ervaring.
Spijt, je zegt dat jij inmiddels ook goed weet hoe het is om spijt te hebben. Waar heb jij zoveel spijt van(gehad)? Ik denk dat ik het bijna het ergste gevoel vind, het gaat natuurlijk gepaard met verdriet maar ook met zelfkwelling, zelfverwijten, onzekerheid. Dat alles jou schuld is geweest. In mijn geval dacht ik echt dat ik de liefde van m'n leven zelf om zeep had geholpen. Liefde bleek kapot te kunnen, als je er maar hard genoeg tegenaan trapt. Dat besefte ik nooit.

Ja, veel gescroll weer! Ik vind het niet erg om lange verhalen te lezen, en ze komen ook altijd weer uit m'n eigen vingers rollen. Ben benieuwd naar jou verhaal, als je er behoefte aan hebt kun je het ook in een blog naar mij zetten maar ik ga sowieso even naar jou blogs kijken.

Liefs, Isa

Everybody sails alone, but we can travel side by side

Wie is online

Enquête

Isaaa's Buddies